หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 93

นี่มันลูกสะใภ้ของหัวหน้าหมู่บ้านไม่ใช่หรือไงกัน？

ถูซินเยว่จําได้ว่าตอนที่ตนเพิ่งข้ามมิติมานั้น ยังเคยป้อนขี้วัวให้อีกฝ่ายกินอยู่เลย ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่ได้เจออีกฝ่ายเป็นเวลานานแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมาเยี่ยมตัวเองด้วย

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือลูกสะใภ้ของหัวหน้าหมู่บ้าน หลิวชุนฮวา

เมื่อก่อนตอนที่เจ้าของร่างยังโง่อยู่ หลิวชุนฮวาก็ดูถูกเจ้าของร่างและมักจะพาคนอื่นมารังแกนาง แต่หลังจากที่ถูซินเยว่ข้ามมิติมาแล้วก็สั่งสอนอีกฝ่ายไปครั้งหนึ่ง ต่อมาก็มีเรื่องหลางฮุยอีก หลิวชุนฮวาจึงไม่กล้าเดินเตร็ดเตร่ต่อหน้าถูซินเยว่อีกแล้ว

คาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหลังจากผ่านไปนานขนาดนี้ นางจะมาเยี่ยมตัวเองพร้อมกับของขวัญ

ยังมีพวกผู้หญิงด้านหลังที่ปกติเห็นเธอก็แทบจะหลบไปให้ไกลจากตัวเธอ...

ถูซินเยว่สงสัยเป็นอย่างยิ่งว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทําให้พวกนางแต่ละคนล้วนเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อตนเองไปได้

ยังคงเป็นหลิวชุนฮวาที่พูดอย่างอึดอัดใจว่า "ซินเยว่ เมื่อก่อนพวกข้ามีอคติกับเจ้าและรังแกเจ้าอยู่บ่อย ๆ มันเป็นความผิดของพวกข้าทั้งหมด เมื่อวานเจ้าช่วยพวกหลี่เม่าไว้ ต้องขอบใจเจ้าจริง ๆ นะ"

พอพูดจบ หลิวชุนฮวาก็โค้งคํานับให้ถูซินเยว่อย่างจริงใจ

เมื่อก่อนที่นางรังแกถูซินเยว่ก็เพราะถูซินเยว่ทั้งนั้นสกปรกทั้งอ้วน และยังชอบรังแกเด็กในหมู่บ้านอีก ดังนั้น นางจึงอยากสั่งสอนอีกฝ่าย

แต่ตอนนี้ถูซินเยว่ก็ไม่ได้โง่แล้วแถมยังดูดีขึ้นมากอีกด้วย หลิวชุนฮวาจึงรู้สึกละอายมากกับสิ่งที่ตัวเองเคยทําไปเหลือเกิน

ตอนนี้นางแค่หวังว่าถูซินเยว่จะให้อภัยตัวเองได้

เมื่อหลิวชุนฮวาพูดจบก็มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดต่อว่า "ข้าคือพี่สาวของเถี่ยต้าน เมื่อวันเถี่ยต้านบอกกับข้าว่า เป็นเพราะเจ้า พวกเขาถึงได้สามารถหนีรอดจากหมีมาได้ ขอบคุณเจ้ามากเลยนะ! ซินเยว่ เจ้าต้องรักษาตัวให้ดี ๆ ล่ะ ต่อไปพวกเราทุกคนก็เป็นเพื่อนกันแล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกันนะ"

ผู้หญิงชนบทก็เป็นแบบนี้ ไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมมากมายอะไรนัก แค่คําพูดไม่กี่คําก็แสดงความจริงใจของตัวเองออกมาแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางที่จริงใจของพวกนางแล้ว ถูซินเยว่กลับรู้สึกไม่ค่อยชินซะงั้น

เธอไปไหนมาไหนคนเดียวจนชินแล้ว ตั้งแต่เกิดใหม่มานี้ก็ไม่ค่อยสุงสิงกับผู้คนในหมู่บ้านสักเท่าไหร่นัก จู่ ๆ ก็มีคนมากมายมาอยู่ตรงหน้าเธอแบบนี้ เธอก็เลยรู้สึกเขิน ๆ ขึ้นมาหน่อย

แต่ถึงแม้ว่าอารมณ์ของเธอจะผันผวนยังไงก็ตาม ใบหน้าของหญิงสาวก็ยังคงสงบเรียบเช่นเดิม

เธอพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม "พูดออกมาก็ดีแล้วล่ะ เรื่องในอดีตพวกนั้นข้าไม่เคยเก็บมาใส่ใจหรอกนะ"

หลังจากส่งผู้หญิงเหล่านั้นกลับไปแล้ว นางหยูก็นั่งอยู่ที่หน้าประตูสะสางดูของที่พวกนางนํามา บ้างก็เอาผักมา บ้างก็เอาเนื้อมา

"ทําให้พวกนางสิ้นเปลืองแล้วจริง ๆ" นางหยูส่ายหน้า "ของเยอะขนาดนี้ ถึงเวลาต้องตอบแทนทีละคน ๆ แล้วล่ะ"

ซูจื่อหังพยักหน้าเห็นด้วย

หลังจากกินอาหารกลางวันกันแล้ว ถูซินเยว่ก็ทนนอนต่อบนเตียงอีกไม่ไหวแล้ว เธอเลยรีบลุกจากเตียงและบอกซูจื่อหังและนางหยูว่าจะจัดการกับปลาเล็กเหล่านั้นอย่างไร

เรื่องนี้ถูซินเยว่ได้คิดไว้ตั้งนานแล้ว

ในสมัยโบราณยังไม่มีปลาเล็กแห้ง ปลาที่ดักได้จากตาข่ายดักกุ้งนั้นส่วนมากจะเป็นพวกปลาเล็ก ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจเอาปลาเล็กเหล่านี้มาทําเป็นปลาแห้ง พอถึงเวลาก็เอาไปส่งไปให้กับทางโรงเตี๊ยมเทียนเซียง

ถ้าขายดีล่ะก็ เธอก็จะชักชวนให้คนในหมู่บ้านมาทําร่วมกัน นี่เป็นวิธีที่ดีในการสร้างรายได้เลยนะ

"ปลาแห้งนี่ข้าไม่เคยได้ยินจริง ๆ ด้วยแหละ เคยได้ยินแต่ปลาร้าก็เท่านั้น" นางหยูนําปลาที่แช่แข็งในหิมะออกมาละลายนํ้าแข็ง และทําตามคําสั่งของถูซินเยว่ โรยเศษไม้ลงในหม้อเหล็กและวางปลาทีละตัวบนฟางของตาข่ายเหล็ก จากนั้นใส่ตาข่ายเหล็กลงในหม้อ

หลังจากที่ไฟลุกไปประมาณสิบห้านาทีแล้ว กลิ่นหอมของปลาก็ลอยมาจากในหม้อ นางหยูรีบยกหม้อขึ้นและเอาตาข่ายเหล็กไปจัดการ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน