หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 96

ลมหายใจอุ่น ๆ ของชายหนุ่มพ่นมาโดนหน้าเธอ มันชา ๆ ราวกับว่ามันแล่นจากใบหน้าไปทั่วทั้งร่างกาย ชาไปถึงหัวใจ

ทำเอาหัวใจในทรวงอกคันยิบขึ้นมา

พอหลับตาลง ทุกอย่างก็มืดไปหมด ถูซินเยว่มองไม่เห็นว่าซูจื่อหังทำอะไรอยู่ ในใจก็ตื่นเต้นจึงรีบลืมตาขึ้นมาอีก

แต่กลับเห็นว่าซูจื่อหังกำลังนอนเท้าแขนอยู่ข้าง ๆ เธอ เขาก้มหัวลงมามองเธอด้วยสายตาเปี่ยมสุข

ถูซินเยว่ตื่นเต้นจนเผลอกัดฟันโดยไม่รู้ตัว แต่ปากกลับบอกว่า "ท่านมองข้าทำไมกันเล่า ไม่นอนหรือไงกัน"

ถึงแม้จะเป็นวันขึ้นปีใหม่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถือประเพณีที่ต้องเฝ้ายามข้ามคืน

บวกกับในพื้นที่ชนบทสมัยโบราณไม่มีไฟฟ้าหรือความบันเทิงใด ๆ ดังนั้นพอสองสามทุ่มก็เข้านอนกันหมดแล้ว

"นอนไม่หลับ" ซูจื่อหังมองดูใบหน้าขาวเนียนเกลี้ยงเกลาของถูซินเยว่แล้วก็อดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ว่า "ซินเยว่ เมื่อก่อนหน้าเจ้ามีฝีเต็มไปหมด ทำไมเพิ่งผ่านไปไม่กี่เดือนก็ไม่มีแล้วล่ะ แถมผิวพรรณยังดีขึ้นขนาดนี้ด้วย?"

ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นว่าถูซินเยว่ทาอะไรบางอย่างหลังจากล้างหน้าแล้ว เพียงแต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร เห็นท่านแม่บอกว่านางทำขึ้นมาเอง

"ท่านก็อยากทาด้วยหรือ?"

พอได้ยินซูจื่อหังพูดแบบนั้น ถูซินเยว่ก็ไม่เข้าใจนัก จึงเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย

ซูจื่อหังอดขำไม่ได้ เขาส่ายหน้าพูดว่า "ข้าไม่ทาหรอก เก็บไว้ให้เจ้าทา"

แต่ถูซินเยว่กลับจ้องมองไปยังใบหน้าของซูจื่อหังราวกับได้ค้นพบโลกใหม่ เธอพูดอย่างน่าตื่นเต้นว่า "ท่านเองก็ไม่จำเป็นต้องทาหรอก ดูผิวของท่านสิ เรียบเนียน ไร้ตำหนิใด ๆ"

สีผิวของซูจื่อหังไม่ได้ดำเหมือนคนในชนบททั่ว ๆ ไป แต่เป็นผิวสีน้ำตาลที่ดูสุขภาพดี บนใบหน้าก็เกลี้ยงเกลาไม่มีอะไรเลย ภายใต้แสงไฟตะเกียงน้ำมันแบบนี้กลับมองไม่เห็นรูขุมขนเลยด้วยซ้ำ

ถูซินเยว่ตกตะลึง เธอคิดในใจว่าทำไมถึงมีผู้ชายที่ผิวพรรณดีขนาดนี้ได้

ในขณะที่เธอพึมพำอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบแก้มของชายหนุ่ม

จับแล้วก็รู้สึกลื่น ๆ มีแต่คอลลาเจนเต็มมือเลย แม้แต่หญิงสาวก็ยังอดประหลาดใจไม่ได้

"ท่านว่าหน้าของท่านนี่ มันดีแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย?"

ที่เธอผิวดีขนาดนี้ได้เพราะมีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์กับครีมบำรุงผิว แต่ผิวซูจื่อหังนี่ดีเพราะอะไรกันล่ะ?

หญิงสาวคิดสงสัยอยู่ในใจ ไม่รู้สึกตัวเลยว่าการกระทำของเธอทำให้เธอกับชายหนุ่มตอนนี้แนบชิดกันมาก

"บีบพอหรือยัง?"

ในขณะที่ถูซินเยว่กำลังจมอยู่กับความสงสัยของตัวเอง จู่ ๆ ผู้ชายตรงหน้าเธอก็ถามขึ้นมาด้วยเสียงทุ่มต่ำ

ถูซินเยว่ตะลึงงัน เธอมองรูม่านตาล้ำลึกของเขาที่ราวกับว่ามีไฟกําลังลุกไหม้อยู่ในส่วนลึกของดวงตาคู่นั้นแล้วก็รีบปล่อยมือจากใบหน้าของซูจื่อหัง ก่อนจะพูดอย่างลุกลี้ลุกลนว่า "ข้า ข้าจะนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์!"

เธอพูดพลางรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองแล้วขดตัวอยู่ที่มุมเตียงราวกับดักแด้

ด้วยความรีบร้อน หญิงสาวจึงเผลอพูดภาษาในยุคปัจจุบันออกมา

ซูจื่อหังมองไปที่หญิงสาวที่ห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แววความสงสัยแวบผ่านในดวงตาของเขา เขาถามด้วยความสงสัยว่า "ราตรีสวัสดิ์คืออะไร?"

ถูซินเยว่เอาผ้าห่มคลุมมิดทั้งหัว เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น ก็ส่งเสียงตอบอู้อี้ออกมาจากใต้ผ้าห่มว่า "ราตรีสวัสดิ์เป็นคำอวยพรก่อนเข้านอนน่ะ"

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้" ดวงตาของซูจื่อหังฉายแววสว่างวาบวูบหนึ่ง จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปดึงผ้าห่มของถูซินเยว่พลางพูดว่า "ออกมาเถอะ อย่าคลุมโปงแบบนั้น มันหายใจไม่สะดวก"

"ขะ... ข้าชอบจะนอนแบบนี้แหละ" ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเลิกผ้าห่มออกจริงๆ ถูซินเยว่จึงรีบพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน