หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 96

ลมหายใจอุ่น ๆ ของชายหนุ่มพ่นมาโดนหน้าเธอ มันชา ๆ ราวกับว่ามันแล่นจากใบหน้าไปทั่วทั้งร่างกาย ชาไปถึงหัวใจ

ทำเอาหัวใจในทรวงอกคันยิบขึ้นมา

พอหลับตาลง ทุกอย่างก็มืดไปหมด ถูซินเยว่มองไม่เห็นว่าซูจื่อหังทำอะไรอยู่ ในใจก็ตื่นเต้นจึงรีบลืมตาขึ้นมาอีก

แต่กลับเห็นว่าซูจื่อหังกำลังนอนเท้าแขนอยู่ข้าง ๆ เธอ เขาก้มหัวลงมามองเธอด้วยสายตาเปี่ยมสุข

ถูซินเยว่ตื่นเต้นจนเผลอกัดฟันโดยไม่รู้ตัว แต่ปากกลับบอกว่า "ท่านมองข้าทำไมกันเล่า ไม่นอนหรือไงกัน"

ถึงแม้จะเป็นวันขึ้นปีใหม่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถือประเพณีที่ต้องเฝ้ายามข้ามคืน

บวกกับในพื้นที่ชนบทสมัยโบราณไม่มีไฟฟ้าหรือความบันเทิงใด ๆ ดังนั้นพอสองสามทุ่มก็เข้านอนกันหมดแล้ว

"นอนไม่หลับ" ซูจื่อหังมองดูใบหน้าขาวเนียนเกลี้ยงเกลาของถูซินเยว่แล้วก็อดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ว่า "ซินเยว่ เมื่อก่อนหน้าเจ้ามีฝีเต็มไปหมด ทำไมเพิ่งผ่านไปไม่กี่เดือนก็ไม่มีแล้วล่ะ แถมผิวพรรณยังดีขึ้นขนาดนี้ด้วย?"

ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นว่าถูซินเยว่ทาอะไรบางอย่างหลังจากล้างหน้าแล้ว เพียงแต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร เห็นท่านแม่บอกว่านางทำขึ้นมาเอง

"ท่านก็อยากทาด้วยหรือ?"

พอได้ยินซูจื่อหังพูดแบบนั้น ถูซินเยว่ก็ไม่เข้าใจนัก จึงเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย

ซูจื่อหังอดขำไม่ได้ เขาส่ายหน้าพูดว่า "ข้าไม่ทาหรอก เก็บไว้ให้เจ้าทา"

แต่ถูซินเยว่กลับจ้องมองไปยังใบหน้าของซูจื่อหังราวกับได้ค้นพบโลกใหม่ เธอพูดอย่างน่าตื่นเต้นว่า "ท่านเองก็ไม่จำเป็นต้องทาหรอก ดูผิวของท่านสิ เรียบเนียน ไร้ตำหนิใด ๆ"

สีผิวของซูจื่อหังไม่ได้ดำเหมือนคนในชนบททั่ว ๆ ไป แต่เป็นผิวสีน้ำตาลที่ดูสุขภาพดี บนใบหน้าก็เกลี้ยงเกลาไม่มีอะไรเลย ภายใต้แสงไฟตะเกียงน้ำมันแบบนี้กลับมองไม่เห็นรูขุมขนเลยด้วยซ้ำ

ถูซินเยว่ตกตะลึง เธอคิดในใจว่าทำไมถึงมีผู้ชายที่ผิวพรรณดีขนาดนี้ได้

ในขณะที่เธอพึมพำอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปบีบแก้มของชายหนุ่ม

จับแล้วก็รู้สึกลื่น ๆ มีแต่คอลลาเจนเต็มมือเลย แม้แต่หญิงสาวก็ยังอดประหลาดใจไม่ได้

"ท่านว่าหน้าของท่านนี่ มันดีแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย?"

ที่เธอผิวดีขนาดนี้ได้เพราะมีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์กับครีมบำรุงผิว แต่ผิวซูจื่อหังนี่ดีเพราะอะไรกันล่ะ?

หญิงสาวคิดสงสัยอยู่ในใจ ไม่รู้สึกตัวเลยว่าการกระทำของเธอทำให้เธอกับชายหนุ่มตอนนี้แนบชิดกันมาก

"บีบพอหรือยัง?"

ในขณะที่ถูซินเยว่กำลังจมอยู่กับความสงสัยของตัวเอง จู่ ๆ ผู้ชายตรงหน้าเธอก็ถามขึ้นมาด้วยเสียงทุ่มต่ำ

ถูซินเยว่ตะลึงงัน เธอมองรูม่านตาล้ำลึกของเขาที่ราวกับว่ามีไฟกําลังลุกไหม้อยู่ในส่วนลึกของดวงตาคู่นั้นแล้วก็รีบปล่อยมือจากใบหน้าของซูจื่อหัง ก่อนจะพูดอย่างลุกลี้ลุกลนว่า "ข้า ข้าจะนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์!"

เธอพูดพลางรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองแล้วขดตัวอยู่ที่มุมเตียงราวกับดักแด้

ด้วยความรีบร้อน หญิงสาวจึงเผลอพูดภาษาในยุคปัจจุบันออกมา

ซูจื่อหังมองไปที่หญิงสาวที่ห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แววความสงสัยแวบผ่านในดวงตาของเขา เขาถามด้วยความสงสัยว่า "ราตรีสวัสดิ์คืออะไร?"

ถูซินเยว่เอาผ้าห่มคลุมมิดทั้งหัว เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น ก็ส่งเสียงตอบอู้อี้ออกมาจากใต้ผ้าห่มว่า "ราตรีสวัสดิ์เป็นคำอวยพรก่อนเข้านอนน่ะ"

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้" ดวงตาของซูจื่อหังฉายแววสว่างวาบวูบหนึ่ง จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปดึงผ้าห่มของถูซินเยว่พลางพูดว่า "ออกมาเถอะ อย่าคลุมโปงแบบนั้น มันหายใจไม่สะดวก"

"ขะ... ข้าชอบจะนอนแบบนี้แหละ" ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเลิกผ้าห่มออกจริงๆ ถูซินเยว่จึงรีบพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ

ไม่รู้ทำไม หญิงสาวที่เดิมทียังประหม่าเอาการอยู่ แต่พอได้เห็นใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มที่กำลังหลับตานอนกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ

ริมฝีปากแดงโค้งขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ หญิงสาวหลับตาลงอย่างอิ่มเอมใจแล้วก็หลับตามเขาไป

เช้าวันต่อมา ถูซินเยว่ตื่นเช้ามาก เธอเข้าไปในมิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ก่อน เมื่อมาถึงที่ข้าง ๆ บ่อน้ำพุศักดิ์สิทธ์เห็นว่าฉงเป่าที่นอนอยู่บนใบบัวกลายเป็นดักแด้สีขาวไปแล้ว นั่นทำให้เธอแปลกใจมาก

"ฉงเป่า นี่เจ้าจะเข้าสู่วิวัฒนาการแล้วหรือ?"

หญิงสาวเอ่ยถาม แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครตอบเธอ

ดูเหมือนว่าฉงเป่าจะกำลังหลับสนิท เพียงแต่ไม่รู้ว่าตอนที่ฉงเป่าออกจากดักแด้แล้วจะมีสภาพยังไง

พอคิดถึงสภาพของอีกฝ่ายถูซินเยว่ก็รู้สึกน่าคาดหวังยิ่งนัก

ในเมื่อฉงเป่ากำลังวิวัฒนาการอยู่ งั้นเธอก็ไม่รบกวนอีกฝ่ายแล้ว เธอจึงไปพรวนดินเก็บผักที่ปลูกไว้แล้วค่อยกลับมาที่ข้างบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์

ช่วงนี้เนื่องจากถูซินเยว่ทำกิจกรรมในมิติมากขึ้นเรื่อย ๆ มิติจึงค่อย ๆ ขยายใหญ่โตขึ้น น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ที่เธอสามารถใช้ได้ก็มีมากขึ้นไปด้วย

ถูซินเยว่คิดว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มีสรรพคุณมากมายขนาดนี้ ควรเอาให้ซูจื่อหังหน่อยดีไหมนะ

อีกฝ่ายเรียนหนักขนาดนั้น ถ้าได้น้ำพุศักดิ์สิทธิ์สักหน่อยคงจะช่วยให้อะไร ๆ ง่ายขึ้นเยอะ

ความคิดนี้เพิ่งจะผุดขึ้นมาในหัวของถูซินเยว่ ไม่ทันที่เธอจะได้คิดให้ละเอียดก็โดนคนข้าง ๆ ทำเอาตกใจหลุดออกมาก่อน

ที่แท้ซูจื่อหังก็ตื่นแล้ว เขากำลังจะลงจากเตียงแต่ไม่คิดว่าจะเผลอโดนตัวถูซินเยว่เข้า

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวลืมตาตื่น เขาก็ก้มหน้าลงมาถามเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อยว่า "ข้าทำให้เจ้าตื่นหรือ?"