หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 97

จะว่าไปแล้วหนุ่มหล่อที่เพิ่งตื่นเช้านี่ช่างเย้ายวนใจจริง ๆ

โดยเฉพาะน้ำเสียงของอีกฝ่าย ถูซินเยว่ฟังจนหูอ่อนระทวยไปหมด

ถูซินเยว่กระแอมไอ เธอใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าจะทำให้ตัวเองตื่นจากภวังค์ที่เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงของอีกฝ่ายได้ จากนั้นจึงพยักหน้าตอบว่า “อืม”

เมื่อเห็นหญิงสาวดวงตาสดใส ซูจื่อหังจึงเหลือบมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง ข้างนอกท้องฟ้าเพิ่งสว่างขึ้นมาเล็กน้อย

เขาพูดว่า “ตอนเช้าข้างนอกอากาศหนาว เจ้านอนอยู่ในผ้าห่มอีกหน่อยเถอะ เดี๋ยวข้าจะไปทำอะไรให้กิน เช้านี้อยากกินเกี๊ยวหรือบัวลอยดีล่ะ?”

“กินเกี๊ยว!” ถูซินเยว่รีบตอบ

วันแรกของปีใหม่ เธออยากกินเกี๊ยวเนื้อหอม ๆ สักชาม

พอคิดมาถึงตรงนี้ ถูซินเยว่ก็นอนต่อไม่ไหวแล้ว เธอรีบลุกขึ้นและพูดว่า “ข้าจะไปห่อเกี๊ยวกับท่านด้วย”

ตอนแรกซูจื่อหังคิดจะปฏิเสธ แต่พอเห็นหน้าตาตื่นเต้นของหญิงสาวเข้าเขาก็พยักหน้าให้

พอเปิดประตูห้องออกมาก็เห็นว่านางหยูตื่นนานแล้ว นางกำลังเอาปลาแห้งออกมาตากแดดอยู่ที่ลานบ้าน

แม้ว่าในฤดูหนาวปลาแห้งจะไม่ได้เน่าง่ายขนาดนั้น แต่ถ้าไม่เอาออกไปตากแดดเลยเดี๋ยวเนื้อปลาก็จะมีหนอนเอาได้เหมือนกัน

วันแรกของปีใหม่ นางหยูใส่เสื้อกั๊กกันหนาวสีแดงทำให้ผิวพรรณดูอมชมพูขึ้นมา เดิมทีนางก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ไม่เช่นนั้นจะให้กำเนิดลูกชายที่หน้าตาดีแบบซูจื่อหังได้อย่างไรกันล่ะ

เพียงแต่ว่าตอนที่อยู่ที่บ้านตระกูลซู ต้องทำงานบ้านงานไร่ทุกวันร่างกายจึงทรุดโทรม เลยผอมโซมาตลอด

บวกกับตอนที่อยู่ที่บ้านตระกูลซู แม่เฒ่าไม่เคยให้นางหยูได้กินอะไรดี ๆ เลย พวกเนื้อสัตว์ก็เก็บไว้ให้พวกซูเฟิ่งอี๋หมด ดังนั้นนางหยูจึงผอมแห้งหน้าเหลืองอย่าว่าแต่ความงามเลย แทบจะดูไม่เป็นผู้เป็นคนด้วยซ้ำไป

หลังจากที่แยกบ้านกันแล้ว เพราะว่าถูซินเยว่ขึ้นเขาไปล่าสัตว์บ่อย ๆ ในบ้านจึงไม่ขาดเนื้อสัตว์เลย

ระยะหลังมานี้เงินทองในบ้านก็ค่อย ๆ มากขึ้น อาหารการกินก็ดีขึ้น นางหยูเองก็ไม่ต้องทำไร่ทำนาทั้งวันแล้ว แค่ซักผ้าทำกับข้าวอยู่ที่บ้านก็พอ

วันนี้เป็นวันปีใหม่ พอได้ใส่เสื้อตัวใหม่นางก็ดูเปลี่ยนไปทันที

นางหยูตากปลาพลางฮัมเพลงอยู่ในลานบ้าน แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงบนตัวนางก็ดูราวกับว่ามีแสงเคลือบอยู่บนตัวนางอย่างไหนอย่างนั้น

ซูฟาเสียงยืนอยู่ไม่ไกลจากรั้วไม้ เดิมทีเขาลุกขึ้นมาถ่ายเบาในตอนเช้า แต่ปรากฎว่าส้วมถูกเจิ้งหมานหม่านยึดอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกต้องออกมาข้างถนน ระหว่างที่เขากำลังปลดกางเกงก็บังเอิญไปเห็นนางหยูเข้าพอดี

พูดตามจริง สภาพของนางหยูเมื่อก่อน ซูฟาเสียงไม่เคยมองอีกฝ่ายเต็มตาสักหน

แต่ว่าตอนนี้นางหยูไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่เพียงแต่หน้าตามีเลือดฝาด ทรวดทรงองเอวก็เริ่มชัดขึ้นหน้าอกก็เต่งตึง... อีกอย่างคนที่เคยมีลูกสะโพกมักจะผาย ดูแล้วช่างเป็นหญิงวัยกลางคนที่ยังคงทรงเสน่ห์ยิ่งนัก!

ซูฟาเสียงมองเพลิน สิ่งที่อยู่ในกางเกงก็ตื่นตัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขารีบย่องไปแอบหลังรั้ว หลังจากถ่ายเสร็จก็สวมกางเกงแล้วหันหลังจากไป

แต่ถึงแม้ว่าคนจะจากไปแล้ว แต่จนกระทั่งมาถึงในสวนในหัวของซูฟาเสียงยังคงมีภาพทรวดทรงของนางหยูแวบไปแวบมาอยู่...

ไม่รู้ทำไม จู่ ๆ เขาก็เกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมา

ปีนี้ซูฟาเสียงอายุก็ยี่สิบห้าแล้ว ในสมัยก่อนนี่ถือว่าเป็นตาแก่ขึ้นคานแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีผู้หญิงเลย อยากจนแทบทนไม่ไหวมาตั้งนานแล้ว

พ่อของจื่อหังเองก็ตายเร็ว หลายปีมานี้นางหยูก็ไม่มีผู้ชายที่ไหนเลย ไม่แน่ว่านางก็อาจจะอยากเหมือนกัน ปีใหม่นี้นางหยูก็อายุสี่สิบเอ็ดแล้ว

ว่ากันว่าผู้หญิงอายุสามสิบเหมือนหมาป่า สี่สิบเหมือนเสือ ผู้หญิงอายุสี่สิบอย่างนี้คงจะหิวกระหายมากเป็นแน่...

คิดมาถึงตรงนี้ในใจของซูฟาเสียงก็คันยิบ ๆ วางแผนว่าทำอย่างไรถึงจะได้ตัวนางหยูมา

นางหยูไม่รู้ตัวเลยว่า แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ออกมาตากปลาจะมีคนมาคิดชั่ว ๆ แบบนี้กับนางได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน