หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 98

ถูซินเยว่กับซูจื่อหังเพิ่งไปได้ไม่นาน เดิมทีนางหยูคิดว่าจะแอบเอาของไปให้แม่เฒ่าตระกูลซูสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าซูฟาเสียงจะมาหาถึงบ้านเสียก่อน

"พี่หยู" แม่เฒ่าตระกูลซูมีลูกชายสองคนและลูกสาวหนึ่งคน ซูฟาเสียงเป็นลูกคนที่สาม ด้วยเพราะว่าเขาหน้าตาเหมือนแม่เฒ่าตระกูลซูมากที่สุดและก็เป็นน้องคนสุดท้องของบ้านอีก เขาจึงเป็นลูกชายสุดรักสุดหวงของแม่เฒ่าตระกูลซู

หลายปีมานี้ แม่เฒ่าตระกูลซูเป็นทุกข์เรื่องการหาคู่ของซูฟาเสียงมาโดยตลอด เพราะเขาไม่มีงานทำเป็นการเป็นงาน เอาแต่ออกไปเที่ยวเสเพลกับพวกอันธพาลในท้องถิ่นไปวัน ๆ นอกจากนี้ตระกูลซูก็ยากจนด้วย ด้วยเหตุนี้ผู้คนจากทุกสารทิศพอรู้สถานการณ์ของซูฟาเสียง จึงไม่มีใครไม่ยอมให้ลูกสาวของตนมาแต่งงานกับเขาด้วย

ส่วนนางหยูนั้นไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อซูฟาเสียงทั้งสิ้น เพราะว่าซูฟาเสียงไม่ค่อยได้อยู่บ้าน อีกอย่างคนที่ชอบกลั่นแกล้งนางบ่อย ๆ ก็มีแต่ซูเฟิ่งอี๋กับแม่เฒ่าตระกูลซู

เพียงแต่ ในวันแรกของปีใหม่แบบนี้ ซูฟาเสียงมาทำอะไรที่นี่กัน?

หรือว่าย่าของจื่อหังสั่งอะไรมา?

คิดมาถึงตรงนี้ นางหยูก็เช็ด ๆ มือแล้วทักทายเขาอย่างสุภาพ ก่อนถามว่า "ฟาเสียง มีอะไรหรือเปล่า?"

ซูฟาเสียงซึ่งยืนอยู่นอกประตูมองนางหยูแวบหนึ่ง

นางหยูยังคงใส่เสื้อกั๊กนุ่นตัวเมื่อวานอยู่ ทำให้ดูหน้าตาอมชมพู สวยสุด ๆ ไปเลย

ซูฟาเสียงลอบมองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา จากนั้นชะโงกหน้าเข้าไปดูข้างในแล้วก็หาข้ออ้างข้าง ๆ คู ๆ ว่า "ข้ามาหาจื่อหังน่ะ"

ที่จริง เขาตื่นเช้ามาก็เห็นแล้วว่าซูจื่อหังพาถูซินเยว่กลับบ้านเธอไปแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้ไม่อยู่บ้านแน่ ๆ

ดังนั้นหัวใจที่คันยุบยิบของเขาจึงอดรนทนไม่ไหว ต้องมาที่นี่ด้วยความหิวกระหาย

เป็นไปตามคาด เมื่อนางหยูได้ยินซูฟาเสียงพูดแบบนั้นก็ตอบอย่างลำบากใจว่า "จื่อหังไม่อยู่บ้านน่ะ เขาออกไปข้างนอกแล้ว เจ้าค่อยมาใหม่ตอนบ่ายดีไหม?"

ซูจื่อหังพาถูซินเยว่ไปกินข้าวเที่ยงที่บ้านเธอซึ่งก็อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ไปกลับคงใช้เวลาไม่เท่าไหร่ ยังไงตอนบ่ายก็คงกลับมาแล้วล่ะ

เดิมทีนางหยูคิดว่าตัวเองพูดแบบนี้แล้วซูฟาเสียงจะกลับไป แต่ไม่คิดว่าพอซูฟาเสียงได้ยินแบบนี้แล้วไม่เพียงไม่กลับแต่ยังเดินเข้าไปข้างในอีก

"พี่หยู คงไม่ใช่ว่าพี่ยังโกธรพวกเราอยู่เลยไม่ให้ข้าเจอจื่อหังหรอกนะ?" ซูฟาเสียงพูดพลางเดินชะโงกหัวเข้าไปในบ้าน กวาดมองรอบบ้านเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านก็วางใจ แต่กลับอ้าปากพูดว่า "ปีใหม่แบบนี้จื่อหังจะไปไหนได้?"

"ดูพูดเข้าสิ จื่อหังพาเมียเขาไปบ้านตระกูลถูไง" นางหยูก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เห็นว่าซูฟาเสียงเข้ามาในบ้านก็เลยต้องไปชงชาให้

ยังไงนี่มันก็ปีใหม่ จะให้ไล่แขกไปเลยก็คงไม่ดี

ซูฟาเสียงนั่งลงบนม้านั่งไม้ตัวเล็ก ๆ อาศัยจังหวะที่นางหยูชงชาลอบมองพินิจพิจารณาอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ สายตาที่เขามองดูทรวดทรงองเอวของนางหยูนั้นราวกับว่าเขามีตาทิพย์สามารถมองทะลุเสื้อผ้าไปเห็นเนื้อในได้

เมื่อเห็นว่านางหยูหันหน้ามา ซูฟาเสียงก็กระแอมไอขึ้นมาและรีบเบือนสายตาไปทางอื่นทันที

นางหยูยกชามาให้ซูฟาเสียงแล้วบอกว่า "พอดีเลยข้ามีของจะเอาไปให้ตอบแทนบุญคุณท่านแม่พอดี เดี๋ยวตอนเจ้ากลับไปข้าจะเอามาให้นะ"

แม่เฒ่าตระกูลซูไม่ชอบนาง ถ้านางไปเองอีกฝ่ายอาจจะไม่รับของจากนางก็ได้ แล้วซูเฟิ่งอี๋ก็คงพูดจาเสียดสีนางอีก

ดังนั้นหลังจากนางหยูจึงลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าให้ซูฟาเสียงช่วยเอาของไปให้แม่เฒ่าตระกูลซูแทนดีกว่า นางจะได้ไม่ต้องลำบากไปเองด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน