ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 108

ในเส้นทางวรยุทธ เมื่อนักบู๊ไปถึงระดับดินแล้ว พลังภายในจะมีการเปลี่ยนแปลงทางด้านคุณภาพ

จากพลังภายในโอนเป็นกำลังภายใน และกำลังภายในที่แสดงออกมา ก็จะมีประสิทธิผลอันน่าอัศจรรย์ ในเส้นทางวรยุทธมีคำเรียกอย่างมืออาชีพ เรียกการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ว่า “พลังวิเศษ”!

อย่างเช่นน้ำแข็ง ไฟ ฟ้าแลบ ฟ้าร้อง และทักษะอื่นๆ ที่มหัศจรรย์และทรงพลัง

แน่นอนว่าเย่เทียนไม่ใช่นักบู๊ระดับดิน เขาแค่ฝึกพลังชั้นสี่เท่านั้น ความแข็งแกร่งของเขาเทียบเท่ากับระดับดำในทางวรยุทธ

แต่เนื่องจาก “คัมภีร์หวง” ที่เขาใช้ฝึกฝนนั้นแตกต่างจากกำลังภายในทั่วไปในยุทธจักร เขาจึงสามารถใช้ทักษะได้ทุกประเภท ทักษะเหล่านี้มันคือเคล็ดวิชา

การใช้เคล็ดวิชาคือการผันแปรพลังชี่แท้ในร่างกายให้เป็นลักษณะพิเศษต่างๆ ผนึกเข้ากับทักษะโจมตี

จากภาพลักษณ์ภายนอกนั้นเกือบจะเหมือนกับทักษะของนักบู๊ระดับดินแล้ว

ดังนั้นมู่หยุนเทียนจึงเข้าใจเย่เทียนผิด

เย่เทียนไม่ได้มีความตั้งใจจะอธิบาย เหตุผลที่เขาใช้ทักษะแบบนี้ จริงๆ แล้วเป็นการข่มขู่ทุกคนในที่นี้ เพื่อที่จะชิงตำแหน่งฝ่ายรุกในเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไป

แน่นอนว่า ความแข็งแกร่งของเย่เทียนไม่ได้มีเพียงเท่านี้แน่นอน

เย่เทียนเหลือบมองยิ่งหมิงซวนที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก ก่อนจะหันไปหาฉินเจิ้งแล้วพูดว่า “ท่านฉิน เราไปคุยที่อื่นกันเถอะ”

“อ๊ะ? ได้ครับ! ได้ครับ!”

ฉินเจิ้งถึงได้สติกลับมา สายตาที่มองไปทางเย่เทียนระมัดระวังขึ้นมาก

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ มองไปทางลูกชายของเขา ฉินชิงหู่

ฉินชิงหู่สังเกตคำพูดและสีหน้า แล้วเดินเข้าไปหาทันที แสดงท่าทีต้อนรับเย่เทียนด้วยความเคารพ

“เย่…ปรมาจารย์เย่ เชิญท่านด้านในครับ!”

ทัศนคติ น้ำเสียง และแม้แต่คำทักทาย ฉินชิงหู่ก็ปรับเปลี่ยนให้เหมาะสม เขาปฏิบัติต่อเย่เทียนในฐานะแขกที่ให้เกียรติและนับถืออย่างที่สุด!

ทุกคนมองเห็นการเปลี่ยนแปลงของท่าที แต่ไม่มีใครรู้สึกคาดไม่ถึง

เพราะในฐานะนักบู๊ระดับดิน นั้นมีคุณสมบัติเช่นนี้อย่างแท้จริง

“เหล่ามู่ ผมขอเข้าไปก่อนนะ”

จี้เจิ้งโก๋ก็ได้สติกลับมาเช่นกัน เขาทักทายมู่หยุนเทียน แล้วสบสายตากับฉินเจิ้ง ทั้งสองเดินตามกันเข้าไปด้านใน

ทุกคนมองไปที่คนคุมหางเสือของตระกูลฉิน นายพลของเขตทหาร จี้เจิ้งโก๋ อดีตผู้บัญชาการของเขตทหาร ที่เดินตามเย่เทียนเข้าไปในห้องโถงด้านใน

“หมิงซวน ตอนนี้คุณเข้าใจความหมายที่อาจารย์บอกให้คุณขอโทษเขาแล้วใช่ไหม?”

มู่หยุนเทียนเดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงที่อธิบายไม่ถูก

ยิ่งหมิงซวนได้สติกลับมาทันที จิตใจห่อเหี่ยว พูดอย่างขวัญหนีดีฝ่อ “เหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า ผม…ผมพ่ายแพ้แล้ว…”

คำว่าฟ้า หมายถึงเย่เทียน เป็นฟ้าที่เขาจะไม่มีวันเหนือกว่าตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา

การโจมตีของเย่เทียนเมื่อครู่ได้ทำลายความมั่นใจของเขา ในที่สุดเขาก็กลายเป็นปีศาจภายในใจตัวใหญ่ที่สุดในเส้นทางวรยุทธของเขา!

“เฮ้อ คุณลองคิดทบทวนกับตัวเองให้ดีแล้วกัน!”

มู่หยุนเทียนถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโถงด้านใน

ความพ่ายแพ้ของยิ่งหมิงซวน เหมือนเป็นการเอาฝ่ามือฟาดลงกลางใจทุกคนที่ครั้งหนึ่งเคยดูถูกเย่เทียนอย่างแรง

และการตบครั้งนี้รุนแรงมาก ทำให้คนไม่กล้าแม้แต่จะโกรธเคือง

เยี่ยนจื่อเฉินก็เป็นหนึ่งในตัวแทนนั้น!

หลินอ้าวเสว่กัดริมฝีปากล่างอย่างแรง มองตามแผ่นหลังที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ของเย่เทียน รู้สึกว่างเปล่าในใจ ราวกับว่าได้สูญเสียสิ่งของที่สำคัญที่สุดไปตลอดกาล

และทั้งหมดนี้ มันเกิดขึ้นจากน้ำมือของเธอเอง!

…

“ปรมาจารย์เย่ นึกไม่ถึงเลยว่า ท่านจะเป็นนักบู๊ระดับดิน!”

ฉินเจิ้งศรัทธาในตัวเย่เทียนอย่างสมบูรณ์แล้ว ในขณะที่เขาพูด น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

แววตาของเย่เทียนจับจ้องไปที่การ์ดสีดำ ความสงสัยผุดขึ้นในดวงตา

“ฮ่าฮ่า นี่คือการ์ดมังกรดำของตระกูลฉินของเรา นอกจากจะสามารถถอนเงินร้อยล้านจากธนาคารใดๆ ก็ได้แล้ว คุณยังสามารถเพลิดเพลินกับสวัสดิการของสมาชิกระดับสูงสุดในทุกกิจการของตระกูลฉินทั่วประเทศ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฟรี!”

ฉินเจิ้งอธิบาย “ส่วนเจียงหนัน ถือเป็นต้นกำเนิดของตระกูลฉินเรา ปรมาจารย์เย่รับการ์ดนี้เอาไว้ วันหลังจะสะดวกมากมาย”

เย่เทียนได้ยินดังนั้นก็หัวเราะ ลองคิดดูอีกที สุดท้ายก็รับการ์ดนั้นมา

เมื่อฉินเจิ้งเห็นภาพนี้ ก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ไตร่ตรองครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ไม่ได้บอกให้เย่เทียนมาช่วยเรื่องปรับเปลี่ยนวิธีฝึกฝนของพลังภายในวรยุทธที่สืบทอดกันมาภายในครอบครัว

ท้ายที่สุดท่าทีของเขาก่อนหน้านี้ก็ชัดเจน ต่อให้เย่เทียนใจกว้างแค่ไหนก็ไม่มีทางยอมออกหน้าช่วยเหลืออีก

แผนการนี้ต้องทำอย่างช้าๆ ถึงอย่างไรพวกเขายังมีหนทางอีกยาวไกล

หลังจากนั้น เย่เทียนก็ปฏิเสธคำเชิญรับประทานอาหารของตระกูลฉินอย่างสุภาพ

เขาขับรถกลับไปที่บริษัท เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาอาหารแล้ว โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นอย่างฉับพลัน

“ฮัลโหล เย่เทียน คุณอยู่ที่ไหน? ทำไมคุณไม่มาเที่ยวที่บาร์หลายวันแล้ว?”

ทันทีที่รับสาย ก็ได้ยินเสียงอันนุ่มนวลของซูเหมย

“หลายวันมานี้ยุ่งนิดหน่อยเลยไม่ได้ไป ว่าไง? โทรหาผมมีธุระอะไรเหรอ?”

เย่เทียนถามด้วยความสงสัย

ซูเหมยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฉันแค่อยากชวนคุณไปกินข้าว ถ้าคุณยังไม่ว่างก็ช่างมันเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็ยิ้มและรีบห้ามปรามเธอ

“ไม่ใช่ ตอนนี้ผมกำลังจะไปกินข้าว เอาอย่างนี้ คุณบอกสถานที่มา ผมจะไปหาคุณทันที”

“ได้ ฉันจะรอคุณอยู่ที่คมใจ”

น้ำเสียงของซูเหมยมีความปีติยินดี บอกที่อยู่กับเย่เทียนทันที