ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1083

เซียวสือไม่นึกไม่ฝันว่าท่านจ้าวจะมาหาถึงที่ เพราะฐานของมนุษย์หมาป่าที่เขาอยู่นั้นค่อนข้างกันดาร แต่อีกฝ่ายกลับปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างสบายใจเฉิบ

อืม จริงด้วย ท่านจ้าวโอบสาวสวยไว้ข้างละคน สวมใส่แว่นดำ ปากคาบซิการ์ ท่าทางดูกวนประสาทมาก

“ท่านจ้าว นี่คุณ…..” เย่เทียนมองเขาอย่างทำตัวไม่ถูก “แล้วจิ่วเจี้ยกับเสวียนเฉิงล่ะครับ?”

“ไอ้ไก่อ่อนสองคนนั้นนะเหรอ คนหนึ่งก็ปอดแหก อีกคนก็เย็นชาอย่างกับน้ำแข็งแกะสลัก! เฮ้อ คนเรามันไม่สามารถแก้นิสัยแย่ๆ ได้จริงๆ!” ท่านจ้าวโยกหัวไปมา โอบสาวสวยเดินเข้าไปในห้องของเย่เทียน

อย่ามองว่าท่านจ้าวอายุปูนนี้ ถ้าพูดถึงเรื่องพูดหญิงนี่ เย่เทียนรู้สึกเหมือนได้เจอคู่แข่งเลย

ท่านจ้าวตบๆ ก้นของหญิงสาว “เอาล่ะหวานใจ เรามาถึงที่หมายแล้ว วันนี้พวกเธอจะได้สัมผัสกับวัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์ของมนุษย์หมาป่า ทำตัวดีๆ นะ! ไปรอฉันในห้องที่อยู่ข้างบนก่อนนะ!”

ที่นี่เป็นปราสาทของมนุษย์หมาป่า เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของประวัติศาสตร์ ส่วนเย่เทียนที่อยู่ในฐานะอันทรงเกียรติทำให้เขามีสิทธิ์ได้ใช้วิลล่าหลังหนึ่ง

แต่ท่านจ้าวมาถึงก็ทำตัวตาสบายแบบนี้มันเหมาะสมแล้วเหรอ? อีกอย่าง ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่อยู่ในนี้! ยังมีพวกช่ายเหมยเป่าและคนอื่นๆ อีกนะ!

“จิ๊จิ๊ มนุษย์หมาป่าพวกนี้บริการเธอดีใช้ได้เลยนี่!”

“ท่านจ้าวครับ คุณพูดแบบนี้มันใช้ได้ครับ?” พูดจบเย่เทียนก็แอบชี้ไปยังหญิงสาวสองคนที่เดินขึ้นมาด้วยสีหน้าที่อยากรู้อยากเห็น ที่ควรพูดแต่ไม่พูด หญิงสาวสไตล์ชาวต่างชาติสองคนนี้เรื่องหุ่นนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย มองจากด้านหลังยิ่งชวนให้เลือดลมพลุกพล่านเข้าไปใหญ่!

ตาแก่หน้าไม่อายนี่เก๋าใช้ได้เลยนะเนี่ย!

“หึหึ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย เรื่องเล็กน่ะ!” ท่านจ้าวโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

มองดูท่าทางที่ไม่น่าพึ่งพาของเขา เย่เทียนก็เลียริมฝีปากไปทีหนึ่ง “ท่านจ้าว จิ่วเจี้ยกับเสวียนเฉิงไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่มั้ยครับ? คุณคงไม่ได้ขายพวกเขาไปแล้วนะครับ!”

พอท่านจ้าวได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจ เงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วทำเสียงฮึดฮัด “ไก่อ่อนสองคนนั่นไม่ตายหรอก ถึงฉันจะหมั่นไส้อาจารย์ของสองคนนั้นก็เถอะ แต่ก็ไม่มีทางลงมือกับคนรุ่นหลังแบบนี้หรอก การฝึกฝนที่มากขึ้นมันก็เป็นผลดีกับพวกเขาเอง! ที่ฉันมาในวันนี้ก็ตั้งใจมาหาเธอนี่แหละ!”

“หาผมเหรอครับ?” เย่เทียนถึงกับตกใจ ความจริงเขากับท่านจ้าวไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แถมเห็นได้ชัดว่าท่านจ้าวคนนี้ไม่ใช่คนทั่วไป ถึงจะทำตัวไม่สนโลก แต่ถ้าคุณคิดว่าเขาเป็นแค่ตาแก่ที่หน้าไม่อายคุณก็จะเสียท่าอย่างแรงเลย!

แต่อีกฝ่ายพูดมาตรงๆ ว่าจะมาหาเขา แบบนี้มันก็ดูแปลกๆ ละ

“เฮ้อ ท่านจ้าวคนนี้ช่างมีชีวิตที่ยุ่งวุ่นวายจริงๆ!” ท่านจ้าวถอนหายใจแล้วส่ายหน้า จากนั้นก็เริ่มรื้อค้นกระเป๋าlvที่ติดตัวมา

“ว้าว ท่านจ้าวนี่ทันสมัยมากเลยนะครับ!” เย่เทียนอดที่จะพูดชมไม่ได้

“ชิ ถ้าเธอชอบเดี๋ยวฉันให้เธอคันรถหนึ่งเลย!” ท่านจ้าวพูดออกมาอย่างไม่ลังเล “หลายปีมานี้ในประเทศทำได้เหมือนจริงเข้าไปทุกทีแล้ว เดี๋ยวถ้ากลับไปฉันยกให้เธอหลายใบเลย!”

เย่เทียนแทบกระอักเลือด ท่านจ้าว ด้วยฐานะของคุณยังต้องใช้ของปลอมมาแหกตาคนอื่นด้วยเหรอ! เสียดายที่เมื่อกี้เขาอุตส่าห์ตื่นเต้น ที่แท้มันก็ของปลอมนี่เอง สำหรับเขาแล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไร!

“หึหึ ท่านจ้าว คุณเก็บไว้ใช้เองเถอะครับ!” เย่เทียนพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติ

“หึหึ ผมไม่เชื่อหรอกว่าจะมีอะไรที่สามารถล้มผมได้!” ว่าแล้วเย่เทียนก็เปิดเคล็ดวิชาลับฝ่ามือจ้งเหินไป่เหอออกมาดู แต่พอเปิดดูเย่เทียนก็ถึงกับช็อก แม่งเอ๊ย นี่มันลี่ซูเหรอ?

เหมือนท่านจ้าวจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาต้องมีการตอบสนองแบบนี้ จึงได้หยิบหนังสือคำศัพท์ออกมาเล่มหนึ่ง แล้วทำหน้ามีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น

เย่เทียนไม่ได้รับมันมา นั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าที่ท้อแท้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จนปัญญาว่า “ตอนนี้งานประชุมใหญ่ของยอดมนุษย์กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว ถ้าฝึกของที่น่าปวดหัวพวกนี้จนหมดงานประชุมคงจบไปแล้ว!”

“คิดไว้แล้วว่าเธอต้องพูดแบบนี้!” ท่านจ้าวทำท่าเหมือนรู้อยู่ล่วงหน้า “ฉันมีวิธีที่ง่ายกว่านั้น เธอสนใจที่จะลองมั้ยล่ะ?”

“หึหึ ท่านจ้าว จุดนี้คุณทำไม่ถูกนะครับ รีบบอกมาเร็วว่ามันเป็นวิธีแบบไหน?” เย่เทียนนั่งตัวตรงขึ้นมาทันที แล้วถามท่านจ้าวด้วยสายตาที่เป็นประกาย

“อะแฮ่ม!” ท่านจ้าวไอไปทีหนึ่ง “วิธีนั้นมันง่ายมาก แต่สำหรับเธอมันอาจจะค่อนข้างทรมาน…”

“ทรมานมีอะไรน่ากลัว! ผมนั้นเรื่องบางอย่างอาจจะไม่ค่อยได้เรื่อง แต่ถ้าพูดถึงเรื่องความอดทนนั้นคนทั่วไปไม่มีใครสู้ผมได้หรอก!” เย่เทียนรีบตบหน้าอกยืนยัน แต่พอพูดจบ เขาก็รู้สึกว่ารอยยิ้มของท่านจ้าวดูผิดปกติยิ่งกว่าเดิม

“โอเค! ไม่เสียแรงที่เป็นผู้นำยุทธภพคนใหม่ของเรา ถ้าท่านผู้นำไม่ติดอะไร เรามาเริ่มกันตอนนี้เลยมั้ย?” ท่านจ้าวยิ้มร่าแล้วลุกขึ้นยืน มองเย่เทียนด้วยสีหน้าที่ขบขัน

เย่เทียนสะดุ้งในใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้ท่านจ้าวโปรดชี้แนะด้วย!”

ท่านจ้าวบิดๆ ข้อมือของตัวเอง “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ใช้แรงมากหรอก!”