ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1086

ถึงหัวหน้าทีมจะอยากห้าม แต่ด้วยความรู้สึกที่ทั้งขัดแย้งทั้งเห็นด้วย สุดท้ายก็ยอมลู่จื่ออันไปอย่างเงียบๆ

อย่ามองว่าปกติเขาเป็นคนที่ชอบทำหน้านิ่ง ความจริงแล้วเขาก็เป็นคนที่แอบทะลึ่งอยู่เหมือนกัน เรื่องที่ว่าในห้องเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาเองก็สนใจ แล้วทำไมถึงให้ลู่จื่ออันไปนะเหรอ…อืม ด้วยความปากมากของลู่จื่ออัน ถ้าเขารู้เรื่อง คิดว่าที่นี่ก็คงไม่มีใครที่ไม่รู้อีกแล้ว!

ถ้าเย่เทียนจะตามเอาเรื่องขึ้นมา มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขานี่! ลู่จื่ออันจะเป็นจะตายเขาก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเขา

แต่พอลู่จื่ออันกับแม่ม่ายดำย่องมาถึงหน้าประตู ประตูก็เปิดออกพอดี!

เย่เทียนจ้องมองลู่จื่ออันด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร “มองอะไรหนักหนา?”

???

ลู่จื่ออันกับแม่ม่ายดำหันมาสบตากัน สภาพของเย่เทียนตอนนี้ดูไม่ได้เลย ปากบวมอย่างกับไส้กรอก ตอนที่พูดปากยังแอบสั่นเล็กน้อย ดวงตาเขียวช้ำ เหมือนหมีแพนด้าไม่มีผิด ตรงจมูกยังมีเลือดไหลออกมาทั้งสองข้างด้วย…..

จี๊ดจี๊ด มันโหดร้ายไปหน่อยมั้ย!

ส่วนคำพูดที่เย่เทียนพูดออกมาไม่ชัดเจนนั่น ลู่จื่ออันพอจะจับใจความได้ว่า มองอะไรหนักหนา?

นี่มันใส่อารมณ์เกินไปแล้ว มากจนเขาไม่กล้าพูดต่อ ทำได้แค่ยิ้มแล้วหลีกทางให้ แต่พอเย่เทียนไปแล้วพวกเขาก็ยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่

ฝีมือของเย่เทียนพวกเขารู้ดี แล้วคนระดับไหนกันที่ทำให้เย่เทียนตกอยู่ในสภาพแบบนี้? พวกเขาก็อยากรู้มากเหมือนกัน หลังจากที่เย่เทียนไปแล้ว พวกเขาก็แอบย่องไปที่ประตู

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ทำอะไร ก็มีสายลมที่รุนแรงพัดมา ไม้จิ้มฟันที่ทำจากไม้ไผ่สามอันเสียบไปที่วงกบประตูที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา จนถึงตอนนี้พวกเขาถึงได้รู้ตัว!

ถ้านี่เป็นไม้จิ้มฟันที่ใช้ลอบสังหาร งั้นบทสรุปก็…พอคิดได้อย่างนั้นพวกเขาก็หันมาสบตากันด้วยความตกใจ

“อายุยังน้อยไม่ฝึกอะไรที่มันดีๆ ไม่กลัวจะเป็นตากุ้งยิงรึไง! ไสหัวไป!”

น้ำเสียงของท่านจ้าวค่อนข้างเดือดดาล จากนั้นก็มีเสียงแกล้งน้อยใจของผู้หญิงดังขึ้น บ่งบอกว่ากำลังทำอะไรที่ไม่ธรรมดาอยู่!

นี่มันผู้อาวุโสคนหนึ่งนะ! แถมยังเป็นผู้อาวุโสที่ฝีมือล้ำลึก เมื่อเป็นแบบนี้พวกเขายังจะกล้าพูดอะไรอีก ทำได้แค่หันหลังแล้ววิ่งแจ้นไปเลย ไม่กล้าแอบดูสิ่งที่ท่านจ้าวกำลังทำอีก

สภาพของเย่เทียนถูกคนมากมายเห็นเข้า หนุ่มสาวมนุษย์หมาป่าต่างพากันช็อก เย่เทียนผู้ไม่มีใครเทียบ ฮีโร่ที่เป็นดั่งเทพแห่งสงครามทำไมถึงมีสภาพแบบนี้!

เชคอฟมองดูอยู่ไกลๆ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอยู่ข้างใน ความรู้สึกของฮีโร่ที่ตกอับ! หวังว่าหมาป่ารุ่นเยาว์พวกนี้จะกลับเป็นเหมือนเดิมเร็วๆ นะ บรรพบุรุษผู้สร้างโปรดคุ้มครอง!

ช่ายเหมยเป่าที่เห็นสภาพของเย่เทียนก็ทนไม่ไหวจนหลุดขำออกมา ธิดางูที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่ต่างกัน ในความทรงจำของพวกเธอ เหมือนเย่เทียนจะไม่เคยหมดสภาพแบบนี้มาก่อน!

“ขำอะไรหนักหนา!” บอกได้เลยว่าตอนนี้ในท้องของเย่เทียนมีแต่ความโกรธเกรี้ยว ตอนนี้ยังมาเจอสองคนที่ไม่มีหัวใจอีก เขานี่โกรธจนมันเขี้ยวไปหมดแล้ว ท่านจ้าวที่ไร้ยางอายนั่นเขาทำอะไรไม่ได้ แต่แม่สองคนนี้กลับกล้าหัวเราะเยาะเขาแบบนี้ ไม่เจียมตัวซะแล้ว!

พูดจบ เขาก็หันมองช่ายเหมยเป่าแล้วเดินเข้าไปหา

“นี่คุณจะทำอะไร!” แววตาของช่ายเหมยเป่าดูแตกตื่นขึ้นมาทันที เลยอุทานออกมา จากนั้นก็พุ่งไปทางธิดางู เพื่อขอความช่วยเหลือจากธิดางู

ตอนแรกทุกคนก็มองเป็นเรื่องตลก แต่เมื่อเวลาผ่านไปทุกคนก็เริ่มสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลง ก่อนอื่นก็คือแผลตามร่างกายของเย่เทียนลดน้อยลงเรื่อยๆ จากนั้นก็เวลาในการต่อสู้ยืดยาวขึ้นเรื่อยๆ จากตอนแรกที่วันละสามรอบ จนสุดท้ายก็กลายเป็นท้ายสู้แค่วันละรอบ และเสียงหัวเราะที่ได้ใจของเย่เทียนก็ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ

“การที่คุณเย่จะมีวันนี้ได้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริงๆ มันทำให้ผมเข้าใจอย่างลึกซึ้งเลย!” เชคอฟคีบบุหรี่ไว้ในมือแล้วหันไปพูดกับหัวหน้าทีมที่อยู่ข้างๆ

หัวหน้าทีมมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวแล้วเดินจากไป

ลู่จื่ออันยังอยากดูอะไรสนุกๆ อยู่ แต่ก็ถูกหัวหน้าทีมกระชากคอเสื้อแล้วลากเขาออกไปทางประตู

“หัวหน้า! นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย!” ลู่จื่ออันทำหน้ามึนงง นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมจู่ๆ ตัวเองถึงถูกรากออกมาด้วยท่าทางที่ไร้ยางอายแบบนี้ได้?

“ฝึกฝน! ตั้งแต่วันนี้ไปจะฝึกหนักเป็นสองเท่า!” น้ำเสียงที่เรียบเฉยของหัวหน้าทีมดังขึ้น

พอได้ยินคำพูดของหัวหน้าทีม แม้แต่มือกระบี่ชุดขาวที่ไม่พูดไม่จายังถึงกับสะดุ้งเลย คำว่าฝึกฝนมันทำให้พวกเขาจำได้ขึ้นใจเลย! มันยากเกินไปแล้ว!

เชคอฟถูกบุหรี่จี้ไปทีหนึ่ง จากนั้นก็ได้สติ ดับบุหรี่ในมือ น้ำเสียงที่ทุ้มลึกได้ดังขึ้นในห้องทำงานของเขา “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เผ่ามนุษย์หมาป่าจำเป็นต้องทำการฝึกฝน! แจ้งไปยังสภาอาวุโสให้เปิดบ่อเลือด!”

ทันใดนั้น พวกที่กำลังหัวเราะเยาะเย่เทียนก็ได้ครวญครางออกมา ถ้าจะบอกว่าเกลียดชังเย่เทียนนั้นไม่ใช่เลย แต่มันกลับเปี่ยมไปด้วยความคึกต่างหาก

เมื่อมีการฝึกฝนที่บ้าคลั่งของเย่เทียน ทุกอย่างมันก็ดูเป็นสิริมงคลขึ้นมา แต่มีเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนทำให้เย่เทียนจำเป็นต้องพักเรื่องฝึกไว้ก่อน คนกลุ่มใหญ่กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง แล้วหารือกันอย่างละเอียด