ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1139

อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ แต่เย่เทียนรู้สึกหน้ามืดเล็กน้อย

คนตงอิ๋งเหล่านี้ชอบใช้กลอุบายที่ชั่วร้ายเช่นนี้เสมอ ซึ่งทำให้เกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง

น่าเสียดายที่วันนี้มาตรการป้องกันของเขาต่ำเกินไป และเขาเกือบจะติดกับพวกเขาแล้ว

แต่โชคดีที่คัมภีร์หวงไม่ใช่วิชาธรรมดา เมื่อฝึกฝนลึกขึ้นเรื่อย ๆ จะทำให้ร่างกายของเขาเกือบจะบรรลุผลการต้านต่อพิษได้

เพราะเมื่อสักครู่เขารีบต่อสู้กับอีกฝ่าย และได้รับพิษ ถึงแม้ว่ามันจะไม่บรรลุผลตามที่คาดไว้ แต่ก็ส่งผลกระทบเล็กน้อยต่อเขาเช่นกัน ถ้าเขายังคงไล่ตามต่อไป ไม่แน่อาจจะมีบางอย่างรอเขาอยู่

นอกจากนี้ การที่คนตงอิ๋งปรากฏตัวออกมามันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เป็นเรื่องดีที่สามารถดึงดูดความสนใจจากตระกูลสวีได้

“ถือว่าพวกคุณยังมีประโยชน์อยู่บ้าง มิเช่นนั้นผมก็จะทำลายล้างพวกคุณทั้งหมด!”

ถึงแม้ว่าเย่เทียนจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสังกัดแก๊งไหนในตงอิ๋ง ตอนที่เขาคว้าเสื้อของคนตงอิ๋ง เขาก็เห็นลวดลายรูปมังกรบนหน้าอกของอีกฝ่าย หากสืบตามเบาะแสนี้ น่าจะได้ข้อมูลไม่น้อย

เย่เทียนเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“ฉิบหาย! แย่แล้ว!”

โชคดีที่เขาเป็นนักบู๊ เขาจึงค้นพบห้องน้ำในจุดชมวิวอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้สามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องน่าอับอายเกิดขึ้น

สามารถกล่าวได้ว่าร่างกายนี้เป็นที่อิจฉาของทุกคน แต่น่าเสียดายที่วิธีการแก้พิษยังค่อนข้างจะดั้งเดิม

เย่เทียนเดินออกจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย

“โอ้ นี่มันประธานห่าวไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้!”

“ประธานห่าว พวกเราไม่เจอกันนานเลยนะ! เงินที่ติดหนี้เจ้านายของพวกเราจะคืนเมื่อไหร่?”

ที่ทางเข้าจุดชมวิว เด็กหนุ่มผมหลากสีกลุ่มหนึ่ง กำลังผลักขอทานอ้วนคนหนึ่ง

เดิมทีเย่เทียนไม่ได้ตั้งใจจะยุ่งเรื่องนี้ แต่เมื่อมองท่าทางของขอทานแล้ว เขารู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

“พี่ชายทั้งหลาย ให้เวลาผมอีกสักสองสามวัน ตอนนี้พวกคุณก็เห็นแล้วว่าผมไม่มีเงินจริง ๆ!” ขอทานยิ้ม ประสานมือทั้งสองคำนับเพื่อเอาใจอีกฝ่าย

“ถุย! ให้เกียรติคุณแล้วใช่ไหม? คุณเรียกใครว่าพี่ชาย! คุณคู่ควรด้วยเหรอ?”

“ถูกต้อง คุณไม่ลองตักนํ้าใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตนเอง!”

“ถ้าเพื่อนสนิทของคุณอย่างเย่เทียนยังมีชีวิตอยู่นั้นค่อยยังชั่ว ตอนนี้เขาตายไปนานแล้ว คุณยังมีอะไรให้ผยองได้อีก?” ชายหนุ่มผมสีเขียวใช้มือชี้ไปที่หน้าขอทาน

“รู้ไหมว่าทำไมพี่ใหญ่ของพวกเราไม่ฆ่าคุณ? เพราะพี่ใหญ่ต้องการมองดูคุณใช้ชีวิตเหมือนหมา! เรื่องนี้น่าสนุกกว่าการฆ่าคุณเสียอีก!”

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดัง ขอทานที่ถูกล้อมรอบกำหมัดไว้แน่นด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

ในที่สุดเย่เทียนก็เห็นหน้าของขอทานอย่างชัดเจน ห่าวเหริน!

เพื่อนสนิทคนหนึ่งของตนเอง!

เหตุผลที่เขาจำไอ้อ้วนห่าวไม่ได้ก็เพราะเขาเปลี่ยนไปมาก เขาผอมลงไปมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยตีนกา ถ้าไม่ใช่เพราะพวกอันธพาลเอ่ยชื่อตนเอง เย่เทียนยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง!

“มาเลย! คุกเข่าให้พวกเรา เห่าและคลานเหมือนหมา!”

“ใช่! คุณเห่าและคลานเหมือนหมามาก!”

กลุ่มคนล้อมห่าวเหรินด้วยความคึกคัก

“ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เทียนตายไปแล้ว คนสารเลวอย่างพวกคุณจะกล้ามายืนอยู่ต่อหน้าผมหรือ? จนถึงตอนนี้แล้วยังมาบีบบังคับผมอีก งั้นพวกเราก็ตายด้วยกันเถอะ!”

ห่าวเหรินพุ่งไปหาไอ้ผมเขียวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความบ้าระห่ำ

อันธพาลพวกนี้คิดไม่ถึงว่าห่าวเหรินจะตอบโต้ ทำให้พวกเขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นไอ้ผมเขียวก็ส่งเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูถูกเชือก

“โอ๊ย! เจ็บ! พวกแกเป็นคนโง่เขลาหรือ? รีบฆ่าไอ้หมอนี้เร็ว! เร็วเข้า!”

ห่าวเหรินกัดหูของไอ้ผมเขียวไว้แน่น แล้วเลือดก็พุ่งออกมา