ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1139

อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ แต่เย่เทียนรู้สึกหน้ามืดเล็กน้อย

คนตงอิ๋งเหล่านี้ชอบใช้กลอุบายที่ชั่วร้ายเช่นนี้เสมอ ซึ่งทำให้เกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง

น่าเสียดายที่วันนี้มาตรการป้องกันของเขาต่ำเกินไป และเขาเกือบจะติดกับพวกเขาแล้ว

แต่โชคดีที่คัมภีร์หวงไม่ใช่วิชาธรรมดา เมื่อฝึกฝนลึกขึ้นเรื่อย ๆ จะทำให้ร่างกายของเขาเกือบจะบรรลุผลการต้านต่อพิษได้

เพราะเมื่อสักครู่เขารีบต่อสู้กับอีกฝ่าย และได้รับพิษ ถึงแม้ว่ามันจะไม่บรรลุผลตามที่คาดไว้ แต่ก็ส่งผลกระทบเล็กน้อยต่อเขาเช่นกัน ถ้าเขายังคงไล่ตามต่อไป ไม่แน่อาจจะมีบางอย่างรอเขาอยู่

นอกจากนี้ การที่คนตงอิ๋งปรากฏตัวออกมามันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เป็นเรื่องดีที่สามารถดึงดูดความสนใจจากตระกูลสวีได้

“ถือว่าพวกคุณยังมีประโยชน์อยู่บ้าง มิเช่นนั้นผมก็จะทำลายล้างพวกคุณทั้งหมด!”

ถึงแม้ว่าเย่เทียนจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสังกัดแก๊งไหนในตงอิ๋ง ตอนที่เขาคว้าเสื้อของคนตงอิ๋ง เขาก็เห็นลวดลายรูปมังกรบนหน้าอกของอีกฝ่าย หากสืบตามเบาะแสนี้ น่าจะได้ข้อมูลไม่น้อย

เย่เทียนเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“ฉิบหาย! แย่แล้ว!”

โชคดีที่เขาเป็นนักบู๊ เขาจึงค้นพบห้องน้ำในจุดชมวิวอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้สามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องน่าอับอายเกิดขึ้น

สามารถกล่าวได้ว่าร่างกายนี้เป็นที่อิจฉาของทุกคน แต่น่าเสียดายที่วิธีการแก้พิษยังค่อนข้างจะดั้งเดิม

เย่เทียนเดินออกจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย

“โอ้ นี่มันประธานห่าวไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้!”

“ประธานห่าว พวกเราไม่เจอกันนานเลยนะ! เงินที่ติดหนี้เจ้านายของพวกเราจะคืนเมื่อไหร่?”

ที่ทางเข้าจุดชมวิว เด็กหนุ่มผมหลากสีกลุ่มหนึ่ง กำลังผลักขอทานอ้วนคนหนึ่ง

เดิมทีเย่เทียนไม่ได้ตั้งใจจะยุ่งเรื่องนี้ แต่เมื่อมองท่าทางของขอทานแล้ว เขารู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

“พี่ชายทั้งหลาย ให้เวลาผมอีกสักสองสามวัน ตอนนี้พวกคุณก็เห็นแล้วว่าผมไม่มีเงินจริง ๆ!” ขอทานยิ้ม ประสานมือทั้งสองคำนับเพื่อเอาใจอีกฝ่าย

“ถุย! ให้เกียรติคุณแล้วใช่ไหม? คุณเรียกใครว่าพี่ชาย! คุณคู่ควรด้วยเหรอ?”

“ถูกต้อง คุณไม่ลองตักนํ้าใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตนเอง!”

“ถ้าเพื่อนสนิทของคุณอย่างเย่เทียนยังมีชีวิตอยู่นั้นค่อยยังชั่ว ตอนนี้เขาตายไปนานแล้ว คุณยังมีอะไรให้ผยองได้อีก?” ชายหนุ่มผมสีเขียวใช้มือชี้ไปที่หน้าขอทาน

“รู้ไหมว่าทำไมพี่ใหญ่ของพวกเราไม่ฆ่าคุณ? เพราะพี่ใหญ่ต้องการมองดูคุณใช้ชีวิตเหมือนหมา! เรื่องนี้น่าสนุกกว่าการฆ่าคุณเสียอีก!”

ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดัง ขอทานที่ถูกล้อมรอบกำหมัดไว้แน่นด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

ในที่สุดเย่เทียนก็เห็นหน้าของขอทานอย่างชัดเจน ห่าวเหริน!

เพื่อนสนิทคนหนึ่งของตนเอง!

เหตุผลที่เขาจำไอ้อ้วนห่าวไม่ได้ก็เพราะเขาเปลี่ยนไปมาก เขาผอมลงไปมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยตีนกา ถ้าไม่ใช่เพราะพวกอันธพาลเอ่ยชื่อตนเอง เย่เทียนยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง!

“มาเลย! คุกเข่าให้พวกเรา เห่าและคลานเหมือนหมา!”

“ใช่! คุณเห่าและคลานเหมือนหมามาก!”

กลุ่มคนล้อมห่าวเหรินด้วยความคึกคัก

“ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เทียนตายไปแล้ว คนสารเลวอย่างพวกคุณจะกล้ามายืนอยู่ต่อหน้าผมหรือ? จนถึงตอนนี้แล้วยังมาบีบบังคับผมอีก งั้นพวกเราก็ตายด้วยกันเถอะ!”

ห่าวเหรินพุ่งไปหาไอ้ผมเขียวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความบ้าระห่ำ

อันธพาลพวกนี้คิดไม่ถึงว่าห่าวเหรินจะตอบโต้ ทำให้พวกเขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นไอ้ผมเขียวก็ส่งเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูถูกเชือก

“โอ๊ย! เจ็บ! พวกแกเป็นคนโง่เขลาหรือ? รีบฆ่าไอ้หมอนี้เร็ว! เร็วเข้า!”

ห่าวเหรินกัดหูของไอ้ผมเขียวไว้แน่น แล้วเลือดก็พุ่งออกมา

ห่าวเหรินรู้สึกคับข้องใจเป็นอย่างมาก!

เพียงแต่เมื่อได้ยินห่าวเหรินร้องไห้ การแสดงออกของเย่เทียนตื่นเต้นมาก

“ไอ้อ้วนห่าว ผมยังไม่ตาย!”

เย่เทียนทำได้เพียงส่ายศีรษะด้วยความจำใจ

“ยังไม่ตาย? พี่เทียนอย่าโกหกผม หรือว่าผมกำลังฝันอยู่?” ห่าวเหรินขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นตบปากตนเองอย่างแรง

“เพี๊ยะ!”

คราวนี้เขาตบอย่างแรง ทำให้ใบหน้าของห่าวเหรินบวมทันที

เย่เทียนรู้สึกอึ้ง เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหมอนี้! ทำไมเขาถึงปฏิบัติกับตนเองโหดขนาดนี้!

“มันอะไรขึ้น? นี่ไม่ใช่ความฝันเหรอ?”

“ผมบอกคุณแล้ว ผมยังไม่ตาย!” เย่เทียนเล่าเรื่องที่ตนเองแกล้งตายอย่างละเอียด

เหตุผลที่เย่เทียนเล่าเรื่องราวให้เขาฟัง ด้านหนึ่งเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับไอ้อ้วนห่าว เดิมทีเขาถือว่าเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในเมืองเจียงหนัน เป็นเพราะตนเองถึงทำให้เขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

อีกด้านหนึ่งเป็นเพราะไอ้อ้วนห่าวคู่ควรได้รับความไว้วางใจจากตนเอง ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม แต่เขายังคงเรียกตนเองว่าพี่เทียน นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถทำได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือตอนนี้เย่เทียนไม่สะดวกที่จะปรากฏตัวออกมา และเรื่องบางอย่างให้เฉินหวั่นชิงเป็นคนไปทำนั้นมันไม่เหมาะสม

กลับกัน ไอ้อ้วนห่าวสามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้

เขาไม่เคยเห็นความโหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อน เขาบอกได้เพียงว่าการทุบตีอย่างโหดเหี้ยมได้ปลุกห่าวเหรินตื่นอย่างสมบูรณ์

“พี่เทียน! คุณไม่ตายจริง ๆ! เยี่ยมมาก!” ห่าวเหรินรีบวิ่งเข้าไปกอดเย่เทียนด้วยความตื่นเต้น

บางทีอาจเป็นเพราะเขาตื่นเต้นมากเกินไป ห่าวเหรินกล่าวว่า “พี่เทียน มีของกินไหม?”