ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1172

หลังจากที่ส่งเหลียงเหวินเห้าเย่เทียนก็กลับมาที่ห้อง

เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนี้ เย่เทียนก็ไม่มีอารมณ์ทำอะไรกับเฉินหวั่นชิงแล้ว บวกกับการที่บรรลุถึงแดนพลังผนึกจินตันอย่างกะทันหัน จึงควรทำความเข้าใจกับมันก่อนรอบหนึ่ง

ตอนนี้ภายในตานเถียนของเขาได้มีลูกกลอนสีทองเม็ดหนึ่งที่หลอมรวมจากพลังชี่แท้

จากแดนพลังผนึกจินตันที่บันทึกอยู่ในคัมภีร์หวง เมื่อบรรลุถึงขั้นนี้เย่เทียนก็มีพลังมากพอที่จะทำได้แทบทุกอย่างแล้ว

แต่น่าเสียดายที่เขาทำไม่ได้

ไม่ใช่ว่าฝีมือไม่ถึง แต่เป็นเพราะพลังชี่แท้ในตัวมีไม่มากพอ!

ถ้าไม่มีพลังชี่แท้ ต่อให้แดนจะสูงสักแค่ไหน เย่เทียนก็ไม่สามารถแสดงอิทธิฤทธิ์ออกมาได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องแดน เย่เทียนในตอนนี้ก็สามารถหัวเราะอย่างภาคภูมิไปทั่วแผ่นดินแล้ว

คิดว่านอกจากคนที่ยังไม่พบหน้าแต่กลับลึกลับเป็นพิเศษอย่างหย่งเย่แล้ว ก็ไม่มีใครมีแดนที่สูงไปกว่าเขาอีกแล้ว!

มันเป็นแค่การคาดเดา แต่พอบรรลุถึงแดนพลังผนึกจินตันแล้ว เย่เทียนก็มีเหตุผลมากพอที่จะสงสัยว่าหย่งเย่ที่ลึกลับนั่นอาจจะซ่อนตัวอยู่ในโลกเล็กๆ สักใบเพื่อมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกภายนอกก็ได้

เพราะยิ่งแดนสูงมากขึ้นเท่าไหร่พลังงานที่ใช้ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น การที่หย่งเย่ไม่ลงมือด้วยตนเองก็อาจจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้

หลังจากที่ฝึกคัมภีร์หวงอย่างตั้งใจไปรอบหนึ่ง ความรู้สึกของเย่เทียนก็ชัดเจนยิ่งขึ้น โดยเฉพาะภายใต้การสนับสนุนของวิชาหลอมหยกกลั่นทองคำ เย่เทียนรู้สึกราวกับร่างกายของตนถูกสร้างขึ้นมาใหม่อีกรอบ ถึงขั้นที่เรียกว่าไม่มีสิ่งแปลกปลอมอะไรเจือปนอยู่เลย

พูดถึงเรื่องความกระจ่างใสของผิวพรรณ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ต้องอิจฉาจนแทบบ้า

ถ้าเขาไปเป็นนายแบบ ไม่ว่าบริษัทเครื่องสำอางไหนก็ต้องยอมทุ่มทุกอย่างที่มีเพื่อจ้างเขาอย่างแน่นอน! มันสมบูรณ์แบบมาก มันแทบไม่ต้องแต่งเติมอะไรอีก ลำพังแค่สภาพผิวก็เป็นจุดขายที่ดีที่สุดแล้ว!

“ดูเหมือนว่าเราก็สามารถหากินด้วยหน้าตาได้นะเนี่ย!”

เย่เทียนบีบๆ ที่ผิวของตัวเอง ยืนอยู่หน้ากระจกแล้วพูดอย่างน่าหมั่นไส้ออกมาคำหนึ่ง

แต่พอเขาเปิดประตูออกกลับต้องตกใจจนสะดุ้ง

“คุณออกมาแล้วเหรอคะ?” เฉินหวั่นชิงจ้องเขาอย่างกับเห็นผี จากนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

“นี่คุณใช้วิธีอะไรดูแลผิวเนี่ย!”

ตามคาด จุดสนใจของผู้หญิงมันช่างแตกต่างออกไปจริงๆ!

หลังจากได้ฟังที่เฉินหวั่นชิงพูดเย่เทียนถึงได้เข้าใจ ที่แท้ตัวเขาพักไปถึงสองวัยเต็มๆ!

ถึงว่าทำไมพวกยอดฝีมือพวกนั้นสามารถเก็บตัวฝึกตนทีหนึ่งเป็นสิบยี่สิบปี! ที่แท้ก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาอยาก แต่เป็นเพราะตอนที่ฝึกตนมันรับรู้ถึงการไหลของเวลาไม่ได้เลยต่างหาก!

“เยว่หรูเป็นยังไงบ้างครับ?”

“ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี!” เฉินหวั่นชิงตอบมาคำหนึ่ง จากนั้นก็ถามมาอย่างไม่จบไม่สิ้น

“คุณยังไม่ได้ตอบเลยนะว่าคุณดูแลผิวพรรณยังไง! ฉันจะกลายเป็นยัยแก่อยู่แล้ว คุณจะทิ้งฉันไปรึเปล่า?”

เฉินหวั่นชิงจ้องมองเย่เทียนด้วยความหงุดหงิด

เย่เทียนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

ใครกล้าหาว่าเฉินหวั่นชิงเป็นยัยแก่กัน? ต่อให้เธอจะทำงานอย่างหนัก แต่เฉินหวั่นชิงก็ใช้เครื่องสำอางที่แพงที่สุดใบหน้าของเธอจึงยังดูเหมือนสาวสิบแปดอยู่เลย!

แต่สำหรับผู้หญิงแล้วยังไงก็ให้ความสำคัญกับหน้าตาของตัวเองอย่างลึกซึ้ง

เย่เทียนขำออกมาทีหนึ่ง “ตอนนี้มีเวลาพอดี งั้นผมจะสอนวิธีดูแลให้คุณแล้วกัน!”

พูดจบเย่เทียนก็โน้มหัวลงไปยันหัวของเฉินหวั่นชิง จากนั้นก็ลากเธอเข้าไปในห้อง

สิบนาทีหลังจากนั้น เฉินหวั่นชิงที่กำลังจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วถลึงตาใส่เย่เทียนอย่างไม่พอใจ

เย่เทียนก็ไม่ได้โลภ

“นั่งขัดสมาธิ ตอนนี้ผมจะสอนวิชายุทธ์ให้คุณอันหนึ่ง หลังจากที่ฝึกจะทำให้ผิวพรรณดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด!”

“จริงเหรอคะ? ยากมั้ย?”