ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1177

“นี่แกทำอะไร!” จ้าวหมิงฝูเบิกตาด้วยความโกรธ รู้สึกหน้าชาขึ้นมาทันที หันมองหลี่หมิงเทาด้วยสีหน้าที่เดือดดาล

หลี่หมิงเทานั้นรู้สึกโกรธเคืองเย่เทียนอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เทียนเขาจะถูกคุณชายตีมั้ย? เขาที่เป็นผู้แข็งแกร่งย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่าการรู้แจ้งอย่างฉับพลันนั้นยากเย็นแค่ไหน การพูดรบกวนอาจทำให้เย่เทียนต้องบาดเจ็บสาหัสก็ได้!

มันเป็นสิ่งที่เขาอยากเห็นว่ามันเกิดขึ้น

แต่เขานึกไม่ถึงว่าแผนการเล็กๆ ของเขาจะทำให้เจ้าบ้านโมโหถึงขนาดนี้!

“ตระกูลจ้าวนี่ช่างต้อนรับได้ดีจริงๆ เลยนะครับ!”

น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเย่เทียนดังขึ้น

จ้าวหมิงฝูอยากจะตบหลี่หมิงเทาให้ตายคามือเลย ไอ้คนที่ทำดีไม่เป็นดีแต่ทำให้เรื่องมันแย่ลง! ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนเก่าขอไว้ ไอ้ขยะนี่ต่อให้ตบให้ตายคามือก็คงไม่พอ!

แต่ตอนนี้จ้าวหมิงฝูรู้ดีว่าตัวเองต้องมีคำอธิบายให้เย่เทียน!

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ลงมือ เย่เทียนก็เคลื่อนไหวแล้ว

ในตอนที่ทุกคนของตระกูลจ้าวยังไม่ทันได้รู้ตัว พลังลูกหนึ่งของเย่เทียนก็ถึงเค้นออกมา พุ่งเข้าไปในตัวของหลี่หมิงเทา

“ผุบ!”

หลี่หมิงเทากระอักเลือดออกมา จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น มีลมเข้าแต่ไม่มีลมออก ดูเหมือนคนกำลังใกล้ตาย

“รอเดี๋ยว!”

“หยุดก่อน!”

มีเสียงตำหนิดังขึ้นจากตระกูลจ้าว แต่น่าเสียดายที่มันสายไปเสียแล้ว!

เย่เทียนลงมือเป็นอะไรที่พวกเขาจะสามารถหยุดได้หรือยังไง? ตอนนี้พวกยอดฝีมือของตระกูลจ้าวก็ได้ก้าวออกมา ยืนล้อมอยู่ด้านหน้าจ้าวหมิงฝู

“คุณเย่ทำเกินไปรึเปล่า?”

สายตาของ จ้าวหมิงฝูเฉียบคมแค่ไหน มองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าหลี่หมิงเทานั้นจบแล้ว พลังของนักบู๊ไม่หลงเหลือแม้แต่น้อยถึงขั้นที่ว่าชีวิตหลังจากนี้อาจจะต้องใช้ชีวิตอยู่บนเตียงตลอดไปก็ได้!

“เกินไป? เห็นแก่หน้าเทียนฉีไม่ฆ่าเขาก็ให้เกียรติตระกูลจ้าวมากพอแล้ว!”

เย่เทียนจ้องมองพวกเขาด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น “อย่าคิดว่าตระกูลจ้าวจะยิ่งใหญ่มาก! คนบางคนพวกคุณล่วงเกินไม่ไหวหรอก!”

ในถ่ากันตระกูลจ้าวถือเป็นตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง แล้วจะเคยถูกเหยียดหยามแบบนี้ได้ยังไง! พวกยอดฝีมือของตระกูลจ้าวต่างจ้องมองเย่เทียนอย่างหน้าดำคร่ำเครียด ทำทีเหมือนอยากสู้ตายกับเขาสักตั้ง

“คุณเย่เย่อหยิ่งมากเลยนะครับ!” จ้าวหมิงฝูหรี่ตาลง น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความโมโห

“เย่อหยิง?” เย่เทียนมองพวกเขาด้วยสายตาที่ไม่ให้เกียรติ “สำหรับผมแล้ว ตระกูลจ้าวก็ไม่ได้เท่าไหร่เลย ถ้าพวกคุณไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะ!”

ตอนนี้เย่เทียนโมโหอย่างมาก การรู้แจ้งอย่างฉับพลันถูกขัดอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่ว่าผู้แข็งแกร่งคนไหนก็ยากที่จะให้อภัยได้

ตระกูลจ้าวกลับแสดงพฤติกรรมที่บีบบังคับแบบนี้กับเขา คิดว่าเขาเป็นพวกอ่อนแอจริงๆ ใช่มั้ย?

ยิ่งไปกว่านั้น เขากับตระกูลจ้าวไม่ได้สนิทกันเลย!

“รอเดี๋ยว! คุณเย่! บางทีอาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดก็ได้!”

“เทียนฉี! ที่นี่แกไม่มีสิทธิ์พูดแทรก!” จ้าวหมิงฝูตะคอกใส่เขา พอเห็นคุณปู่เดือดดาล จ้าวเทียนฉีก็ไม่กล้าออกความเห็นอีกทำได้แค่ทำปากจู๋แล้วหลบไปข้างๆ

“คุณเย่ ถึงหลี่หมิงเทาจะทำผิดต่อคุณแต่มันก็ไม่ต้องหนักขนาดนี้ก็ได้นี่ครับ! การที่คุณทำลายวรยุทธของเขาแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ?”

“เกินไปเหรอ?”

เย่เทียนโกรธจนยิ้มออกมา “ผมเคยพูดไปแล้วว่าเห็นแก่เทียนฉีเลยไม่ได้ฆ่าเขา!”

“พูดมากไปก็ไม่มีความหมาย ถ้าคิดจะทวงความยุติธรรมให้หลี่หมิงเทาผมยินดีต้อนรับเสมอ แต่จะขอเตือนตระกูลจ้าวไว้คำหยุด ในโลกนี้ตระกูลจ้าวไม่ใช่คนที่กำหนดทุกอย่าง!”

เย่เทียนก็ไม่อยากที่จะอยู่ต่อ หมุนตัวเเล้วจากไปเลย

“หยุดนะ!”

ในที่สุดพวกยอดฝีมือของ ตระกูลจ้าวก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ตอนที่เย่เทียนเดินผ่านก็ได้ทำการโจมตีออกไป

“หึ!”

เย่เทียนถือว่าควบคุมอารมณ์อย่าเต็มที่แล้ว ตอนนี้อีกฝ่ายกลับหาเรื่องเขารั้งแล้วครั้งเล่า แล้วสุดท้ายเย่เทียนก็ทนไม่ไหว

“คุณเย่ โปรดรอสักครู่!”

“การได้พบกันคือพรหมลิขิต ตอนนี้พรหมลิขิตได้หมดไปแล้ว ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก! เชิญพวกคุณทำตามใจชอบได้เลย!”

เย่เทียนเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

“แม่ครับ ทะ…ท่านนี้คือยอดฝีมือแดนระดับฟ้าใช่มั้ยครับ!”

“หึ! มีตาหามแววไม่! เพราะไอ้สวะนี่ไปล่วงเกินยอดฝีมือแดนระดับฟ้าเข้า จ้าวหมิงฝู หลายปีที่แกเป็นเจ้าบ้านนี่ไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยใช่มั้ย?” หญิงชราไม่ไว้หน้าเลยสักนิด สบถออกมาอย่างแรง

“กลับไป! กลับตระกูลจ้าวเดี๋ยวนี้!” หญิงชราแสดงแววตาที่เยือกเย็นออกมา

“อยู่อย่างสงบสุขมาตั้งหลายปี ดูเหมือนว่านิสัยที่เย่อหยิ่งของพวกแกต้องได้รับการขัดเกลาบ้างแล้ว!”

หญิงชราเดินเข้าไปหาหลี่หมิงเทา

“จ้าวหมิงฝู นี่มันเป็นความโชคร้ายของแก แกจัดการเอาเอง! จำไว้ ตระกูลจ้าวไม่มีทางกลายเป็นของไถ่โทษเพราะเศษสวะหรอกนะ!”

“ครับ!” จ้าวหมิงฝูจ้องมองหญิงชราที่เดินจากไปแล้วเกิดรู้สึกหนาวขึ้นมาในใจ

อย่าคิดว่าปกติหญิงชราจะยิ้มแย้มอย่างมีเมตตา แต่พอนึกถึงสมัยที่หญิงชราอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์น่าเกรงขาม ทั่วทั้งถ่ากันมีใครบ้างที่กล้าไม่เรียกเธอว่าหญิงอัจฉริยะ?

คำสั่งจากผู้อาวุโสผู้นำตระกูลอย่างเขายังไม่มีสิทธิ์ขัดขืนเลย

“เทียนฉี มาอยู่เป็นเพื่อนย่าทวดหน่อย!” หญิงชรากวักมือให้จ้าวเทียนฉี

การจากไปของเย่เทียนทำให้จ้าวเทียนฉีทำปากจู๋อย่างไม่ชอบใจ ตอนที่เดินผ่านจ้าวหมิงฝูก็จงใจทำเสียงฮึดฮัด จนเขาต้องส่ายหน้าด้วยความจนใจ

“คุณท่าน ตรงนี้จะให้จัดการยังไงครับ?”

“ส่งกลับไปที่ตระกูลหลี่! แล้วบอกพวกเขาว่าหลี่หมิงเทาไปหาเรื่องคนที่ตระกูลจ้าวไม่กล้าล่วงเกินเข้า ถ้าพวกเขาอยากไปตาย ก็ปล่อยพวกเขาไป!”

“หา?” พ่อบ้านถึงกับช็อก “พูดแบบนี้มันไม่ทำให้ ตระกูลจ้าวของเราดูอ่อนแอไปหน่อยเหรอครับ?”

“คุณยังไม่เข้าใจคำพูดของหญิงชราอีกเหรอ? ครั้งนี้ ตระกูลจ้าวคงต้องได้รับการทำความสะอาดครั้งใหญ่แล้ว!” จ้าวหมิงฝูถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งพ่อบ้านกับคนพวกนั้นจ้องตากันปริบๆ