ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1179

หลังจากที่ได้นอนหลับอย่างสบาย ตอนที่เย่เทียนตื่นมา ฟู่เซิ่งหนานได้ลุกไปนานแล้ว

“กลายเป็นคนขี้เซาไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย?” ”

ฟู่เซิ่งหนานเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา พร้อมกับขนมปังนานในมือ “อาหารของเจ้านี้อร่อยใช้ได้ เครื่องก็แน่น ลองชิมดูค่ะ!”

เย่เทียนยิ้มแล้วส่ายหน้า

การฝึกฝนในช่วงสามปีที่ผ่านมามันได้เปลี่ยนแปลงการใช้ชีวิตของเขาไปเยอะ แถมหลังจากที่บรรลุถึงแดนพลังผนึกจินตันแล้วมันก็ทำให้สภาพจิตใจของเขาเปลี่ยนไปมาเหมือนกัน

บางทีนี่อาจเป็นการใกล้ชิดกับธรรมชาติมากขึ้นก็ได้

กระเด้งตัวขึ้นมา เย่เทียนอาบน้ำเสร็จแล้วมากินอาหารเช้ากับฟู่เซิ่นหนาน แต่ขั้นตอนมันดูค่อนข้างอบอุ่น ตอนที่ออกไปข้างนอกฟู่เซิ่งหนานก็ทำหน้าเขินอาย แก้มแดงๆ ของเธอทำให้ยิ่งนาหลงใหลเข้าไปใหญ่

“คุณมีแผนอะไร?”

“มีคุณแล้วฉันยังต้องใช้แผนอะไรอีก!” เย่เทียนตอบอย่างเกียจคร้าน

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาทางตะวันตก ลองสำรวจดูก่อนค่อยว่ากัน!”

ฟู่เซิ่งหนานไม่ค่อยเห็นเย่เทียนทำตัวแบบนี้ แต่การได้ท่องไปกับคนอันเป็นที่รักมันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งไม่ใช่รึไง?

“เอ๋? ตรงนั้นมีร้านกำไลหยกด้วย เราไปดูกันหน่อยมั้ย!”

เย่เทียนไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว เดินตามฟู่เซิ่งหนานเข้าร้านไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

แต่ตอนที่พวกเขาเข้าไปในร้านหยก คนหาบเร่คนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ สายตาก็เป็นประกาย หยิบมือถือออกมาแล้วดูรูปที่อยู่ในนั้น จากนั้นก็เริ่มโทรศัพท์อย่างดีอกดีใจ

เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้น เขารู้สึกเหมือนกำลังจะมีเรื่องไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่อันตรายอะไร

เขาจึงไม่ได้ใส่ใจ ก้มหน้าแล้วเลือกของกับฟู่เซิ่งหนานต่อ

พนักงานขายเป็นคุณลุงชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลมทางตะวันตกมันแรงเกินไปรึเปล่า คุณลุงมีผิวหน้าที่ดำคล้ำแถมรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้ายังทำให้เขาดูมีอายุมากขึ้นไปอีก

“สาวน้อยตาถึงใช้ได้! นี่เป็นหยกไขมันแพะที่มีชื่อเสียงที่สุดในร้านเราแล้ว นี่ อย่าคิดว่ามันอันแค่นี้ แต่ราคามันสูงมากเลยนะ!”

ฟู่เซิ่งหนานถือกระต่ายที่เป็นหยกไขมันแพะไว้ตัวหนึ่ง

เย่เทียนมีวิธีแยกแยะในแบบของตัวเอง เจ้าของร้านคนนี้ไม่ได้โกหก หยกไขมันแพะชิ้นนี้มีชี่ทิพย์ที่เข้มข้นกักเก็บไว้ภายใน

ปริมาณแค่นี้แทบไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาแล้ว แต่ถ้าฟู่เซิ่งหนานใส่ไปนานๆ มันจะมีผลดีกับการฝึกของเธอมากเลย

เย่เทียนก็ไม่อยากเสียผลประโยชน์แบบนี้ไป ในเมื่อเฉินหวั่นชิงได้รับการถ่ายทอดวิชาแล้ว ฟู่เซิ่งหนานก็ห้ามพลาดเด็ดขาด

แถมเมื่อคืนเขาได้ทดสอบดูแล้ว เคล็ดวิชานี่ช่างอัศจรรย์เหลือเกิน!

“เอาล่ะ อันนี้แหละ! พวกเราขอชิ้นนี้ค่ะ!”

ฟู่เซิ่งหนานถูกใจมันตั้งแต่แรกเห็น จึงเตรียมตัวไปรูดการ์ด

“รอเดี๋ยว!”

ในตอนที่เจ้าของร้านหยิบมือถือออกมาเพื่อเตรียมรับเงินนั้นเอง น้ำเสียงที่เคร่งขรึมก็ได้ดังขึ้น

“สาวน้อย เธอนี่ใจกล้าไม่เบาเลยนะ เมื่อคืนคิดว่าเธอหนีไปแล้ว แต่นี่กลับมาเดินช็อปปิ้งอย่างสบายใจเลยนะ ไม่เห็นหัวท่านติงคนนี้เลยรึไง?”

พอเจ้าของร้านได้ยินคำว่าท่านติงมือก็ถึงกับอ่อนแรง จนมือถือได้หล่นลงพื้น

“ท่านติง ผะ…ผมไม่รู้เรื่องนะครับ!”

เจ้าของร้านจ้องมองผู้มาเยือนด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

“เอาล่ะ ก็ไม่ได้บอกว่ามันเกี่ยวกับคุณ! แต่ในเมื่อคุณกล้าทำการค้าขายกับเธอ ค่าธรรมเนียมของเดือนหน้าเพิ่มสิบเปอร์เซ็นต์ โอเคมั้ย?”

เจ้าของร้านหน้าตาบึ้งตึง แต่ก็ต้องพยักหน้าด้วยความจนใจ

จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเข้ามาหาฟู่เซิ่งหนาน

ตั้งแต่แรกท่านติงคนนี้ก็ได้มือข้ามเย่เทียนมาโดยตลอด บอกได้เลยว่ามั่นหน้ามาก

ฟู่เซิ่งหนานมาหลบอยู่ข้างหลังเย่เทียน พอเห็นท่าทางที่ระมัดระวัง กับสีหน้าที่หวาดกลัวของเธอ เย่เทียนก็ถึงกับต้องถอนหายใจ ผู้หญิงนี่นะ แสดงเก่งจริงๆ!

“เอ๋? ติงซานก่วนคุณนี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะ! กะอีกแค่แมงดาคนเดียวยังเอาไม่อยู่? ถ้าเรื่องนี้เกิดรู้ถึงคนอื่นพวกเราจะเอาหน้าไปไว้ไหน!”

“จ้าวเหวินหลง! หุบปากไปเลยแก!” สายตาที่ติงซานก่วนเขาดูจะเคียดแค้นยิ่งกว่าที่มองเย่เทียนเสียอีก

ลูกพี่ของพวกเขาถูกฟู่เซิ่งหนานเชือดทิ้ง ตอนนี้ติงซานก่วนกับจ้าวเหวินหลงจึงกลายเป็นคู่แข่งอย่างแท้จริง การทำให้เขาหม่นหมองตอนนี้ช่างเป็นแผนที่ร้ายกาจจริง!

แล้วจะไม่ให้ติงซานก่วนโกรธได้ยังไง?

แต่จ้าวเหวินหลงกลับไม่ได้สนใจในความโกรธของเขา หันมองมาที่เย่เทียน

“คนคนนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงฉันไม่สนใจ แต่จำเป็นต้องเอาแม่นั่นให้ฉัน!”

จ้าวเหวินหลงพูดจาค่อนข้างดัดจริต สายตาของติงซานก่วนยิ่งดูโกรธเกรี้ยวเข้าไปใหญ่

เย่เทียนค่อยๆ ปล่อยมือของติงซานก่วนออก “คุณสามารถลองดูได้ คนที่มายุ่งกับผู้หญิงของผม ไม่เคยมีใครรอดเลยสักคน!”

เย่เทียนพูดด้วยความจริงใจอย่างถึงที่สุด ฟู่เซิ่งหนานที่ยืนอยู่ด้านหลังเย่เทียนก็แลบลิ้นใหญ่ ตาก็ยิ้มจนเหมือนพระจันทร์เสี้ยว

กับสถานการณ์ในตอนนี้…..

สำหรับพวกเขาแล้วมันก็ไม่เท่าไหร่

“ไอ้หนู แกนี่มันซ่าใช้ได้เลยนี่!” จ้าวเหวินหลงชักปืนออกมา แล้วเล็งไปที่เย่เทียน

จากนั้นก็ทำเสียงชิ แล้วพูดต่อว่า “อยู่ที่นี่นะ เมื่อไหร่ที่ควรผงาดก็ต้องผงาด เมื่อที่ควรสงบก็ต้องสงบ! ตอนนี้แกยังมีอะไรจะพูดอีก”

“คุณสามารถลงเหนี่ยวไกได้นะ!”

เย่เทียนยังคงทำตัวสบายๆ แต่คำพูดนี้กลับทำให้รูม่านตาของจ้าวเหวินหลงหดเล็กลง

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับปากกระบอกปืน บางคนก็หวาดกลัวจนใจหาย บางคนกูคุกเข่าอ้อนวอน แต่มีเพียงคนที่เคยผ่านความเป็นความตายมาเท่านั้นจึงจะสามารถสงบได้แบบนี้

ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกันแน่! แม้แต่ปืนก็ยังไม่กลัว!

ดวงตาของติงซานก่วนหมุนวน “จ้าวเหวินหลง แกถูกเรียกว่าใจเหล็กไม่ใช่เหรอ? ยิงสิ!