ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1190

“รีบไปเร็วเข้า!” เย่เทียนรีบวิ่งเข้าไปที่ด้านข้างของฟู่เซิ่งหนาน

เมื่อเผชิญกับหนอนแห่งความตายนี้ เย่เทียนอยากจะฆ่ามันได้ไม่ยาก แต่มีความรู้สึกซ่อนเร้นของวิกฤตอยู่ในใจเขาเสมอ

ตั้งแต่เข้าสู่แดนพลังผนึกจินตัน การชักนำที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ก็ได้ประกาศวิกฤตการณ์มาแล้วหลายครั้ง

เย่เทียนต้องเผชิญกับมันอย่างระมัดระวัง

ในตอนนี้มีกลุ่มเสียสละดึงดูดหนอนแห่งความตายออกไป ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องการโดยธรรมชาติอยู่แล้ว

ทางเดินลับในช่วงต่อไปไม่ได้ราบเรียบเหมือนตอนเริ่มต้นแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะหนอนแห่งความตาย ทางเดินลับทั้งหมดจึงเต็มไปด้วยหลุมบ่อ ของเหลวที่น่ารังเกียจและเหนียวเหนอะอยู่เต็มทั่วพื้น

“ไม่ใช่แล้ว!”

เย่เทียนขมวดคิ้ว ในขณะที่เส้นทางลับลึกขึ้นเรื้อยๆ เขาก็รู้สึกว่าอากาศรอบข้างมีความชื้นมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งมันไม่มีเหตุผลอย่างมากอยู่ในทะเลทรายแห่งนี้!

อุณหภูมิแบบนี้ผสมกับกลิ่นคาวเล็กน้อย ทำให้เย่เทียนอดนึกถึงรังไข่ขึ้นมาไม่ได้!

ที่นี่ไม่ใช่ทางออกอะไร แต่เป็นสถานที่ที่หนอนแห่งความตายฟักไข่ออกมา!

“กู่เย่ว! ตกลงเจ้าได้พูดความจริงหรือไม่!” เย่เทียนคว้าปลอกคอของกู่เย่ว

ดวงตาของกู่เย่วว่างเปล่า ราวกับมึนงงด้วยความตกใจ แต่สิ่งนี้ก็ทำให้เย่เทียนรู้สึกงงงวยมากขึ้น

“ฉัน.......ไม่อยากโกหกคุณจริงๆ! แต่ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้!” กู่เย่วกุมหัวด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาในทันใด รูม่านตาของเย่เทียนหดตัวลงอย่างกะทันหัน

“รีบหนีไปเร็วเข้า!”

กู่เย่วปล่อยเสียงคำรามที่รุนแรงออกมาอย่างกะทันหัน แล้วร่างกายของเขาก็เริ่มส่งเสียงคลิกแควกแปลกๆ และต่อมเนื้อขนาดใหญ่ก็เคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกายของเขา

ความรู้สึกของวิกฤตนั้นชัดเจนขึ้นมาในทันที เย่เทียนลงมือด้วยท่าจุนหลินเทียนเชี่ยกับกู่เย่ว

“ฟ่อ!”

ต่อมเนื้อขนาดใหญ่บนร่างของกู่เย่วระเบิดออกมาอย่างกะทันหัน และก็กัดเข้าไปบนฝ่ามือสีทองของเย่เทียนโดยตรง!

อาการชาทำให้รูม่านตาของเย่เทียนหดตัวอย่างกะทันหัน “ให้ตายสิ! มันมีพิษร้ายแรง! นี่ถึงเป็นหนอนแห่งความตายที่แท้จริง!”

ในที่สุดเย่เทียนก็เข้าใจแล้วว่าความรู้สึกของวิกฤตมาจากไหน และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เย่เทียนโดนสัตว์ประหลาดลอบโจมตีอย่างอนาถเช่นนี้!

“ไปให้พ้นซะ!” ดวงตาของเย่เทียนส่องแสงเป็นประกายทันที

หนอนแห่งความตายกระเด็นออกไปอย่างกะทันหัน และพลังชี่แท้อันทรงพลังก็ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเย่เทียนอย่างไม่รู้จบ ฟู่เซิ่งหนานและจ้าวเทียนฉีที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกตกใจกลัวเล็กน้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อเช่นนี้

“ฮึ่ม! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหนอนแห่งความตายตัวจริงจะซุ่มอยู่รอบตัวของเรา! ความสามารถในการซ่อนตัวของเจ้าตัวนี้ช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน!”

เย่เทียนพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าตัวนี้ก็แค่ใช้กู่เย่วเป็นที่พักพิงเท่านั้น!”

“เจ้ามองออกตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เสียงอันอึมครึมดังเข้ามา

ชายชราในชุดคลุมเก่าๆ มีรูปลักษณ์เหมือนดั่งโครงกระดูก มีผมหงอกยาวจนถึงช่วงเข่าเดินออกมาอย่างช้าๆ

เขาถือไม้เท้ายาวที่มีหัวกะโหลกอยู่ในมือ และร่างกายที่โค้งงอทำให้เขาดูเหมือนเด็กคนหนึ่ง

หนอนแห่งความตายยิ่งคลานเข้าหาชายชราอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็เล่นอยู่บนร่างกายของเขาโดยตรง

“ผี!”

จ้าวเทียนฉีร้องอุทาน และฟู่เซิ่งหนานที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน ทั้งสองคนกอดกันโดยตรงและตัวสั่นพร้อมกัน

เย่เทียนหรี่ตาของเขา “เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้าเป็นคนจัดสิ่งเหล่านี้ขึ้นมาเองใช่หรือไม่?”

“ไอ้หนุ่ม เจ้าแข็งแกร่งมาก! แต่บุคคลภายนอกไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้ามาในเมืองศักดิ์สิทธิ์! เจ้าไปเถอะ!” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

เย่เทียนส่ายหัวเบาๆ “ฉันไม่สนใจกับสมบัติใดๆ ถ้าเจ้าสามารถมอบดอกบัวทองทะเลทรายแก่ฉันได้ ฉันก็สามารถหันหลังและจากไป!”

“เอี๊ยะๆๆ ไอ้หนุ่ม เจ้าเป็นคนแรกที่กล้าต่อรองกับข้าแบบนี้!”

หนอนแห่งความตายพุ่งออกมาจากด้านข้าง พยายามจะช่วยชายชรา แต่ทันใดนั้นแสงสีทองก็โผล่ออกมาจากร่างของเย่เทียน ไม่ว่าหนอนแห่งความตายจะบิดเบี้ยวและใช้แรงในการกัดแค่ไหนก็ไม่สามารถทำลายมันได้

“ตาย!”

แววตาที่โหดเหี้ยมฉายแววในดวงตาของเย่เทียน

“หยุดนะ!”

มีเสียงตะโกนอันอ่อนโยนดังมา เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะชะงักไปชั่วครู่ และเมื่อเขาหันกลับมามอง ดวงตาของเขาดูประหลาดใจขึ้นมาทันที “เหอซู่ฮวางั้นเหรอ?”

เหอซู่ฮวาใส่แว่นตา และสวมชุดสำรวจ ดูไม่เหมือนจะถูกทำร้ายเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเต็มไปด้วยพลัง

เมื่อเทียบกับภาพถ่ายแล้ว อารมณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเหอซู่ฮวานั้นน่าดึงดูดใจมากกว่า

“เจ้ารู้จักฉันเหรอ?”

เหอซู่ฮวาขมวดคิ้ว “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ให้นายปล่อยตาเฒ่าหวงไปก่อน มีเรื่องอะไรเรามานั่งคุยกันก่อน!”

“คุณน้าเหอ พ่อแม่ของฉันอยู่ไหน?”

ในเวลานี้จ้าวเทียนฉีก็จำเหอซู่ฮวาขึ้นมาได้แล้ว และรีบเอ่ยปากถามขึ้นมา

เหอซู่ฮวาตกตะลึงครู่หนึ่ง “เจ้าเองหรือ? เทียนฉี? ทำไมพวกเจ้าถึงมาที่นี่?”

“คุณน้าเหอ พ่อแม่ของฉันยังไม่ตาย?” เสียงของจ้าวเทียนฉีเริ่มสั่นขึ้นมา

“ไม่! แน่นอนว่าไม่!” เหอซู่ฮวาพูดจบในดวงตาก็มีความประหลาดใจฉายผ่าน “เรามีการค้นพบครั้งใหญ่อยู่ที่นี่! แม้กระทั่งสามารถเรียกได้ว่าเป็นการค้นพบครั้งสำคัญที่เปลี่ยนประเทศจีนของเราได้เลยทีเดียว!”

หลังจากพูดจบ เหอซู่ฮวาก็เหลือบมองเย่เทียนอย่างระมัดระวัง “แล้วเจ้าเป็นใคร? ฉันบอกให้ปล่อยตัวตาเฒ่าหวง เจ้าไม่ได้ยินหรือ?”

ในชั่วขณะหนึ่ง ความรู้สึกดีที่เย่เทียนมีต่อเธอก็ได้หายไปทั้งหมด

“ยังไม่ต้องการให้เจ้ามาออกคำสั่งกับฉัน!” เย่เทียนตะคอกอย่างเย็นชา “ฉันไม่สนใจหรอกว่าพวกเจ้าจะวิจัยอะไรทั้งสิ้น สิ่งที่ฉันต้องการคือดอกบัวทองทะเลทรายเท่านั้น!”

“เป็นไปไม่ได้!” เหอซู่ฮวาตะคอกอย่างเย็นชา และมองไปที่เย่เทียนด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ฉันขอสั่งให้เจ้าปล่อยตัวตาเฒ่าหวงในตอนนี้! เดี๋ยวนี้! ทันที!”