ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1224

บนพื้นดิน หนอนพิษที่ทั้งมากและแน่นมองแล้วทำให้คนขนหัวลุก

นี่คือหนึ่งเหตุผลที่เย่เทียนไม่ค่อยชอบหมอพิษ แน่นอนว่า ถ้าเป็นสาวๆ ยังมีข้อยกเว้น ไม่นับรวม

คิดดูว่าตาลุงวัยกลางคนคนหนึ่งเอาหนอนพิษที่ทำให้คนขยะแขยงมา เดาว่าคงไม่มีใครชอบได้ลงคอหรอกมั้ง

“ทั้งที่แกรู้ว่าฉันก็รู้วิชาพิษเหมือนกัน ก็แค่นี้?”

เย่เทียนมองหลี่ซืออย่างเหยียดหยาม

กลับไม่ใช่ว่าเขาดูถูกอีกฝ่าย เพียงแค่ตั้งแต่หลี่ซือเริ่มต้นก็แสดงออกอย่างสงบเกินเหตุไป นี่ไม่ค่อยปกติเท่าไร

นี่พอจะอธิบายได้ว่าเขารู้สถานการณ์ตรงหน้าแบบทะลุปรุโปร่ง

ส่วนสิ่งที่เย่เทียนต้องทำคือยั่วโมโหอีกฝ่าย! มีเพียงทำให้เขาโกรธเคือง เย่เทียนถึงจะมีวิธีตีเขาให้แตกกระเจิง!

ราชาพิษอย่างหลี่ซืออยู่ภายในแก๊งหย่งเย่ถึงแม้ด้านความสามารถไม่จัดอยู่ในอันดับต้นๆ แต่หากพูดถึงความยุ่งยาก นั่นอยู่อันดับสูงสุดแน่นอน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหมอพิษคนประเภทนี้แม้แต่พวกเขาคุณก็แตะต้องไม่ได้ ใครจะรู้ว่าจะมีพิษอันตรายถึงชีวิตปล่อยมากะทันหันหรือเปล่า?

“ทำไม? ยังไม่รู้สึกอะไรอีกเหรอ?”

ในสายตาของหลี่ซือเผยอารมณ์เย้ยหยันออกมา

“เจี่ยงหลินเจ้าหมอนี่ยุ่งยากเกินไป แต่ผู้อาวุโสใหญ่ของตระกูลเจี่ยงก็ไม่เลว” หลี่ซือพูดจบชี้ไปตรงน้ำฝนบนพื้น

“เพื่อจัดการแกทิ้ง ฉันต้องรออยู่ในป่าผืนนี้เจ็ดวันเต็มๆ ฉันยังรู้ว่าด้วยนิสัยของแกแล้วจะต้องไม่ปล่อยตระกูลเจี่ยงไปแน่ ส่วนแกก็มีความสามารถเค้นท่าไม้ตายของเจี่ยงหลินออกมาได้!”

“ดังนั้น ทุกอย่างนี้ล้วนอยู่ในแผนการของฉัน แกจะชนะได้อย่างไร?”

หลี่ซือพูดจบหรี่ดวงตาแล้ว “ตอนนี้รู้สึกว่าตานเถียนชาบ้างหรือยัง? ถ้าไม่อย่างนั้นแกลองเคลื่อนชี่ดูหน่อยไหม?”

เย่เทียนขมวดคิ้ว พลังชี่แท้ภายในร่างกายเคลื่อนย้ายไปมา เหมือนว่าจะไม่มีสภาพแบบที่หลี่ซือพูดเกิดขึ้น

แต่ตอนที่เขาเคลื่อนชี่จากตานเถียนทันใดนั้นเองพบว่าการเคลื่อนย้ายของพลังชี่แท้ไม่คล่องแคล่วนิดหนึ่ง

เวลานี้ทำให้ลูกตาของเขาหดตัวไปในชั่วขณะหนึ่ง

“ทำไม? พบเข้าแล้ว?” รอยยิ้มบนหน้าของหลี่ซือยิ่งเข้มข้นขึ้นมา

“ตอนนี้แกยังมีโอกาสเข้าร่วมแก๊งหย่งเย่นะ!” หลี่ซือพูดจบแล้วยักไหล่

“คนอื่นอาจไม่รู้ดี แต่ฉันรู้ชัดเจนมากว่าปรมาจารย์ปรุงยาหมายความว่าอะไร ดังนั้นไม่ต้องลังเลหรอก ไม่อย่างนั้นแกจะตายอย่างอนาถมาก รวมทั้งคนที่เกี่ยวข้องกับแกทั้งหมด จะไม่โดนปล่อยให้รอดสักคนเดียว!”

หลี่ซือพูดจบบนหน้ายิ้มเยาะไม่หยุด

“แกรู้ไหมว่าอะไรที่ฉันรังเกียจมากที่สุด?” เย่เทียนพูดจบกระบี่วิญญาณแดงที่ด้านหลังส่งเสียงกระบี่คำรามออกมา

“เอาคนรักและเพื่อนข้างตัวฉันมาข่มขู่ฉันไง! ดังนั้น แกสามารถไปเหมือนกับเพื่อนในอดีตของแกได้ ไปตายซะ!”

หลี่ซือพึมพำด้วยเสียงเย็นชา “ในเมื่อแกโง่เง่าดื้อด้าน งั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!”

“สบายใจได้! ฉันจะดูแลเมียและคนรักของแกแทนแกอย่างดีเอง!”

พูดจบบนหน้าของหลี่ซือเผยรอยยิ้มผิดปกตินิดๆ ออกมา

ความโกรธบนหน้าของเย่เทียนชัดเจนขึ้นมามากกว่าเดิม แต่เพียงแค่ความโกรธบนหน้าเท่านั้น คนที่เข้าใจเย่เทียนจริงๆ ย่อมรู้ชัดว่าเขาในตอนนี้มีสติมากแค่ไหน

ในความเป็นจริงเย่เทียนยิ่งโกรธ สิ่งที่แสดงออกมาก็คือยิ่งเย็นชา

เขายังคงกำลังตามหา หาจุดอ่อนของหลี่ซือ!

แต่เหมือนหลี่ซือไม่ยินยอมให้โอกาสเช่นนี้แกเขา หนอนพิษนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาทางเย่เทียนแบบทั้งมากและแน่นหนา

ถึงแม้มีชี่กระบี่ของกระบี่วิญญาณแดงยังฟันหนอนพิษอยู่ไม่ขาดสาย แต่อยู่ต่อหน้าความได้เปรียบด้านจำนวนมหาศาลอันนี้ ในที่สุดย่อมมีปลาที่หลุดจากแหขาดทะลุผ่านชี่กระบี่มาได้ ตรงมาถึงข้างกายของเย่เทียนแล้ว และกัดไปทีหนึ่งอย่างแรง

ตอนเริ่มแรกเย่เทียนยังมีพลังชี่แท้คุ้มกันตัว หนอนพิษพวกนี้เดิมทีจึงเหมือนกัดผิวหนังของเขาไม่เข้า

พื้นดินใต้เท้าเย่เทียนระเบิดแยกออกฉับพลัน ฝ่ามือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากใต้พื้นดิน จับข้อเท้าของเย่เทียนเอาไว้โดยตรง

เดิมเย่เทียนไม่ได้ผ่อนคลายใดๆ ต่อสภาพแวดล้อมโดยรอบ ตอนนี้พบความเปลี่ยนแปลงแบบนี้ย่อมจะไม่ให้แผนร้ายประสบผลได้

พลังชี่แท้ใต้เท้าระเบิดออก ทำให้ชั่วพริบตาเดียวเขาหลุดจากการควบคุมของฝ่ามือได้

แต่นี่ยังไม่จบ

คาดไม่ถึงศพพิษปะทุออกมาโดยตรง หมอกสีม่วงอ่อนปกคลุมเย่เทียนไว้กะทันหัน

จากนั้นคาดไม่ถึงจะเกิดปฏิกิริยาต่อเนื่องขึ้น ฝ่ามือแต่ละข้างยื่นออกมา หมอกหลากหลายสีสันต่างปรากฏขึ้น

ต้นไม้ที่สัมผัสกับหมอกนี้เหี่ยวเฉาขึ้นมากันในชั่วพริบตา สามารถเห็นถึงระดับของพิษนี้ได้

สัตว์เล็กนับไม่ถ้วนวิ่งออกมาจากป่า แต่เพิ่งวิ่งออกมาได้ไม่กี่ก้าวทันใดนั้นก็ชักกระตุกจนไม่ไหวไปในที่สุด สุดท้ายกลายเป็นน้ำเสียอย่างคาดไม่ถึง!

เหตุการณ์น่าสังเวชมาก แม้กระทั่งไอพิษพวกนี้ยังค่อยๆ แผ่กระจายตามลมไปถึงคนตระกูลเจี่ยงที่กำลังมุงดูสถานการณ์อยู่บนยอดเขาอีกด้วย

หลี่ซือไม่มีอารมณ์ไปสานสัมพันธ์กับพวกเขา พิษนี้ย่อมไม่ได้เลือกคนอยู่แล้ว

เย่เทียนอดกลั้นไว้ได้นั่นเป็นเพราะความสามารถเขาแกร่งพอ ส่วนคนของตระกูลเจี่ยงนั้นไม่ไหวแล้ว

“อ่า! เกิดอะไรขึ้น! หน้าอกฉันมันอึดอัดมากเลย!”

“พิษ! คือไอพิษ! รีบหนี!”

น่าเสียดาย ตอนนี้อยากหนีก็สายเสียแล้ว

สวีเจิงและหลินเฟิงมองหน้าซึ่งกัน สุดท้ายได้เพียงหัวเราะแบบขมขื่น นั่งขัดสมาธิบนพื้นบีบพิษอยู่ตรงนั้น

“ฮาๆ! ที่แท้ยังคิดว่าแกมีฝีมืออะไร แต่ตอนนี้ดูแล้ว แค่เท่านี้เองเหรอ! ฝีมือการปรุงยาฉันยอม แต่ถ้าพูดถึงเรื่องพิษ แกไม่ไหวหรอก!”

หลี่ซือยืนอยู่ข้างต้นไม้หัวเราะเสียงดังออกมา บ้าระห่ำอย่างยิ่ง!