ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1225

“งั้นเหรอ?”

เสียงของเย่เทียนลอยออกมาจากในหมอกหนา จากนั้นเย่เทียนก็เดินออกมาจากในหมอกพิษแบบนี้แล้ว

ฤทธิ์กัดกร่อนของพิษพวกนี้แรงมาก นี่ทำให้เสื้อผ้าบนตัวของเขาดูขึ้นมายังขาดกะรุ่งกะริ่ง แต่ผิวหนังของเขากลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ ยังคงขาวเนียนชุ่มชื่นแบบนั้นอยู่

“ทำไมแกถึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย? นี่เป็นไปไม่ได้!”

หลี่ซือตื่นตกใจขึ้นฉับพลัน จากนั้นร่างกายถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก

“ไม่พูดไม่ได้ว่า เพื่อวางแผนร้ายต่อฉัน แกทุ่มเทเต็มที่จริงๆ!”

เย่เทียนส่ายหน้าเบาๆ “แต่แกลืมเหรอว่าสิ่งที่ปรมาจารย์ปรุงยาได้เปรียบมากที่สุดคืออะไร? แน่นอนว่าปรุงยาไง!”

เย่เทียนพูดจบยกมือขึ้น

ระหว่างนิ้วมือของเขาคีบยาสีเขียวอ่อนเม็ดหนึ่งไว้ หลังจากการปรากฏตัวของยา กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่สดชื่นก็ฟุ้งออกมา

สิ่งที่มหัศจรรย์มากกว่าคือไม่เพียงอยู่ที่กลิ่นหอมของยานี้ หมอกพิษต่างหลบทางให้ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตอย่างนั้นเลย

“ยาแก้พิษ? เป็นไปไม่ได้! ยาแก้พิษใดๆ บนโลกใบนี้ล้วนไม่อาจบรรลุผลลัพธ์แบบนี้ได้! แกกำลังหลอกฉัน!”

หลี่ซือย่อมยอมรับผลลัพธ์อันนี้ไม่ได้เป็นธรรมดา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี่เป็นกับดักที่เขาจัดเตรียมอย่างรอบคอบ ถ้าล้มเหลวไปง่ายดายขนาดนี้ เขาหลี่ซือยังมีหน้าอะไรมาเรียกตนเองว่าเป็นราชาพิษ?

แต่เย่เทียนคือตัวอย่างที่มีชีวิตชีวา สภาพของเขาอธิบายทุกอย่างได้เพียงพอแล้ว

มุมปากของเย่เทียนยกรอยยิ้มขึ้นมา

ในเมื่อรู้ว่าหลี่ซือคือราชาพิษ เย่เทียนจะไม่มีการเตรียมพร้อมใดๆ ได้อย่างไร?

หลี่ฮวนหยุนเป็นเพียงทางหนีทีไล่ของเขาเท่านั้นเอง ด้านหนึ่งคือมีจิตใจที่เกิดความสงสาร อีกด้านหนึ่งก็คือเจตนารมณ์ของหลี่ฮวนหยุนทำให้เย่เทียนตะลึงอยู่บ้าง นี่ถึงทำให้เขาฝึกวิชาสารพัดพิษมาควบคุมหลี่ซือ

แต่โดยเนื้อแท้ เย่เทียนเป็นปรมาจารย์ปรุงยา!

คำพูดของหลี่ซือกลับมีเหตุผลชัดเจน

จากระดับการปรุงยาภายในประเทศจีน อยากจะปรุงยาแก้พิษออกมาส่วนใหญ่ก็ไม่กี่ประเภทแค่นั้นเอง สำหรับราชาพิษอย่างหลี่ซือนี้จะไม่ค่อยมีประสิทธิภาพมากเกินไปแน่นอน

โดยเฉพาะพิษผสมประเภทนี้ถูกหลี่ซือเล่นจนเกือบเป็นลักษณะของศิลปะ ยาแก้พิษส่วนใหญ่ที่รู้จักกันพวกนั้นเดิมทีจะไม่มีประสิทธิภาพมากเท่าไร

แต่ยาในมือเย่เทียนกลับต่างออกไป

ที่เขาปรุงมาคือยาแก้พิษในสมัยดึกดำบรรพ์ใกล้ถึงระดับเทพ ยาโป่งรากสน

อย่ามองว่ายานี้ฟังดูทั่วไปอยู่บ้าง แต่เพื่อปรุงยาตัวนี้แล้ว เย่เทียนใช้ความรู้จากประสบการณ์มากมายเลยทีเดียว

ถ้าไม่ใช่เขาทะลุขั้นแดนพลังผนึกจินตันแล้ว ยานี้จะปรุงจนสำเร็จได้หรือไม่ก็ยังไม่แน่ใจ

“สิ่งที่แกไม่รู้มันมีมากมาย นี่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีสักหน่อย!”

เย่เทียนบ่นพึมพำ จากนั้นพลิกมือเก็บยาเอาไว้แล้ว

หลังจากกุมกระบี่วิญญาณแดงไว้ในมือ เย่เทียนหรี่ตาแล้วพูดว่า “ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระพวกนั้นแล้ว เอาความสามารถพิเศษสุดของแกออกมาเถอะ!”

หลี่ฮวนหยุนซึ่งซ่อนในที่ลับมาตลอดอยากพุ่งจะออกมาหลายครั้ง

แต่คำพูดของเย่เทียนทำให้เขาต้องควบคุมความวู่วามของตนเองเอาไว้

เพราะเย่เทียนเคยบอกไว้ว่า มีเพียงตอนที่ให้เขาออกมา เขาถึงจะเคลื่อนไหวได้!

ดังนั้นถึงแม้ศัตรูผู้ทำลายครอบครัวตนเองที่ทำให้อยากฉีกเนื้อแทะกระดูกใจแทบขาดคนนี้จะอยู่ตรงหน้า เขาก็ยังคงอดกลั้นเอาไว้

การฝึกฝนวิชาสารพัดพิษทำให้แรงควบคุมของหลี่ฮวนหยุนแข็งแกร่งขึ้นมาก และทำให้เขาเปลี่ยนไปใจเย็นขึ้นมาด้วย

เพียงแค่เขาที่ซ่อนตัวแล้วจ้องหลี่ซือตาไม่กะพริบ กลับไม่รู้ว่าผิวหนังของเขากำลังเกิดความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย แม้กระทั่งหัวใจของเขาก็อดที่จะเริ่มเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิมไม่ได้ อากาศธาตุที่ไร้สีปลิวกระจายออกมาจากในร่างกายเขา

รอยยิ้มบนหน้าของหลี่ซือดูดุร้ายขึ้นมา “ฉันชอบเห็นเขาเจ็บปวด นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่ได้ฆ่าเขาไง! วางใจเถอะ ถึงหลังผ่านครั้งนี้ไปฉันก็จะไม่ฆ่าเขาเหมือนกัน!”

“ไม่มีอะไรทำให้ฉันยิ่งรู้สึกตื่นเต้นได้เท่ากับทำให้คนคนหนึ่งสิ้นหวังถึงที่สุดอีกแล้ว!”

หลี่ซือเยาะเย้ยอย่างกำเริบเสิบสานอยู่ภายใต้การคุ้มกันของหวายสวรรค์

“ออกมาเถอะ!”

เย่เทียนพูดเสียงเบามาประโยคหนึ่ง จากนั้นด้านล่างไหล่เขาซึ่งไม่ไกลนัก หลี่ฮวนหยุนพุ่งเข้ามาโดยตรงราวกับสัตว์ดุร้าย

“โอ๊ะ? ทำไมไม่อดทนไว้แล้วล่ะ? อยากฆ่าฉันมากใช่หรือเปล่า? ลงมือเลยสิ!”

ถึงแม้การกระทำของหลี่ฮวนหยุนในสายตาคนทั่วไปจะดูยอดเยี่ยมมากพอ แต่ยามอยู่ต่อหน้ายอดฝีมือด้านบู๊ที่แท้จริงเดิมทีไม่ถือว่าเด่นอะไร หวายสวรรค์โผล่ออกมาจากใต้เท้าเขาทันที ชั่วพริบตาห่อเขาไว้แล้ว

ไม่ว่าหลี่ฮวนหยุนจะดิ้นรนอย่างไร สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือใช้สายตาโกรธแค้นจ้องหลี่ซือแบบไม่กะพริบ

“ทำไม? ทำไมแกต้องลงมือกับคนธรรมดาเหล่านั้นด้วย! ตระกูลหลี่ของฉันไม่มีความแค้นกับแก!”

“อันนี้ก็เป็นความจริง! แต่ว่าฉันแค่อยากทำแบบนั้นไง!” หลี่ซือลูบคางของตนเอง “โดยเฉพาะมองเห็นแกในตอนนี้ ฉันเห็นแล้วว่าการตัดสินใจในตอนแรกของฉันมันถูกต้องขนาดนั้น!”

“ฉันจะฆ่าแกให้ได้!” หลี่ฮวนหยุนพยายามดิ้นรนขึ้นมาอย่างแรง

หนามแหลมที่ติดอยู่บนหวายสวรรค์ขูดผิวหนังของหลี่ฮวนหยุนจนถลอกแล้ว ของเหลวสีขาวขุ่นของหวายสวรรค์ก็เข้าสู่ภายในร่างกายของหลี่ฮวนหยุนเช่นกัน

หลี่ฮวนหยุนในเวลานี้ดูน่ากลัวพอสมควร

ผิวหนังของเขาเดี๋ยวเปลี่ยนเป็นสีม่วง เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นสีขาว จากนั้นเริ่มวนเวียนกลับไปกลับมาไม่มีที่สิ้นสุด

หลี่ซือทำท่าทางพิจารณา

“ใช้คนเป็นเอามาปรับเป็นคนพิษ อันนี้ฉันกลับเคยทดลอง น่าเสียดายความเด็ดเดี่ยวของพวกเขาไม่เข้มแข็งพอ!”

พูดจบหลี่ซือมองเย่เทียนแล้วแวบหนึ่ง “แต่ว่าครั้งนี้แกกลับทำให้ฉันเกิดความคิดใหม่อย่างหนึ่ง รอหลังจากกลับไปฉันจะหาคนหนุ่มที่มีพรสวรรค์ ถือโอกาสฆ่าเขายกครัว เหลือแค่เขาเอาไว้มาปรับเป็นคนพิษ แกคิดว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”