ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1238

เย่เทียนนวดขมับแล้ว

สาวน้อยตรงหน้าคนนี้ที่มีลักษณะร่าเริง และดูน่ารักเซ่อซ่าคนนี้ก็คือนากะ จิซึรุที่เคยมีโอกาสเจอเขาครั้งหนึ่ง

ตอนที่เธอมาตามฆ่าคาโตะ ยูซาน สุดท้ายถูกเย่เทียนกำราบ นี่ถึงได้รู้ว่าเธอคือศิษย์ของนานาโกะ

“นากะ จิซึรุ?” เข้ามาได้อย่างไรกัน?” เย่เทียนพูดจบมองเฉินหวั่นชิงและเหลียงเยว่หรูแวบหนึ่ง

“นานาโกะพวกคุณน่าจะรู้ ตอนนี้ฉันกับสำนักวาติกัน......”

“อ่อ! ที่แท้เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง!”

“คุณจิซึรุสิใช่ไหมคะ? อาจารย์ของคุณตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

เย่เทียนยังพูดไม่ทันจบ ถูกเฉินหวั่นชิงและเหลียงเยว่หรูขัดจังหวะทันที จากนั้นยิ่งเปลี่ยนสีหน้ารวดเร็ว ดึงมือของนากะ จิซึรุไว้พูดคุยอย่างสนิทสนม

ถึงแม้นากะ จิซึรุจะเป็นนินจา แต่จากความเข้าใจที่เย่เทียนมีต่อนานาโกะ ศิษย์ที่ฝึกอบรมออกมาคนนี้ไม่มีแผนการและเล่ห์เหลี่ยมอะไรสักนิด

อย่างเช่นเธอไม่รู้โดยสิ้นเชิงว่าทำไมเมื่อสักครู่ผู้หญิงสองคนที่ทำหน้าเย็นชาใส่ตนเองตอนนี้ถึงอบอุ่นขนาดนี้

บางทีทุกอย่างนี้ล้วนต้องยกความดีความชอบให้เย่เทียนกระมัง!

นี่ถึงเป็นลักษณะที่ผู้ชายควรมีนะ! ถ้าดูจากวัฒนธรรมของประเทศพวกเธอแล้ว เหมือนว่าไม่มีข้อบกพร่องสักนิดเดียว และเหมือนจะมีเพียงผู้ชายแบบนี้ถึงคู่ควรกับอาจารย์ของตนเอง!

เย่เทียนพูดแทรกไม่ได้เลย ได้เพียงมองพวกเธอทักทายปราศรัยกัน

กลับเป็นนากะ จิซึรุทนไม่ไหวเอง “ปรมาจารย์เย่ ครั้งนี้ฉันเข้ามาเพราะได้รับคำสั่งค่ะ นี่คือบัตรเชิญที่อาจารย์ฉันมอบให้ท่าน!”

“บัตรเชิญ?”

เย่เทียนยักคิ้วแล้ว จากนั้นยื่นมือรับบัตรเชิญสีแดงในมือของเธอเข้ามา

“พี่เย่เทียน ได้ยินว่าหุบเขาหนอนแห่งไป่เยว่มีสมบัติล้ำค่าปรากฏขึ้น ขอเรียนเชิญพบหน้า แบ่งไป่เยว่ด้วยกัน รอคอยข่าวดี! นานาโกะ”

อักษรบนบัตรเชิญกลับรวบรัดมากพอ มีเพียงบรรทัดเดียว

แต่ไม่ว่าดูจากคำเรียกชื่ออีกทั้งน้ำเสียงของข้อความแล้วล้วนไม่เหมือนเป็นบัตรเชิญที่มาจากตัวนานาโกะเอง แต่หรือว่านากะ จิซึรุลูกศิษย์ของนานาโกะคนนี้ก็ไม่พบกับดักเข้าเหรอ?

ในความเป็นจริงเย่เทียนยังคิดผิดจริงๆ แล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งระดับภาษาจีนของนากะ จิซึรุก็หยุดอยู่แค่ฟังเข้าใจขั้นนี้เอง สำหรับอักษรด้านบน......นี่ก็ทำเธอลำบากอยู่หน่อยแล้ว

โดยเฉพาะเธอไม่ได้เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างนานาโกะและเย่เทียนมากนัก ถึงได้นำบัตรเชิญที่ค่อนข้างมีช่องโหว่มาหาเย่เทียน

เด็กคนนี้ ประมาทไปหน่อย!

เย่เทียนส่ายหน้าแบบแอบหมดคำจะพูด และมองนากะ จิซึรุที่ทำหน้ารอคอยอีกที เย่เทียนปิดบัตรเชิญลง

“บัตรเชิญนี้เป็นอาจารย์ของเธอเอาให้เธอด้วยตัวเองเลยเหรอ?”

“นั่นก็ไม่ใช่ค่ะ เดิมทีฉันบอกเรื่องที่บังเอิญเจอคุณไป อาจารย์หล่อนก็เริ่มอยากเข้ามา สามวันก่อนบอกว่ามีธุระกะทันหันไม่มีทางเข้ามาได้ เลยส่งคนนำบัตรเชิญอันนี้มาแล้ว ฉันจึงเข้ามาส่งให้คุณทันทีเลย”

พูดจบเธอยังมองเย่เทียนอย่างตำหนิด้วย “แต่ว่าอยากตามหาตัวคุณก็ใช้แรงมากเหลือเกิน ฉันใช้พลังไปตั้งมากถึงตามหาที่นี่เจอ!”

เย่เทียนพยักหน้า ในใจยิ่งแน่ใจว่านี่คือกับดักอันหนึ่ง

เพียงแต่เขายังไม่รู้ชัดชั่วคราวว่ากับดักนี้สรุปออกแบบมาเพื่อเขาหรือว่าเพื่อนานาโกะ

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เขาเหมือนล้วนจำเป็นต้องไปที่หุบเขาหนอนสักเที่ยว

หุบเขาหนอนแห่งไป่เยว่สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ว่าเขาได้ยินเป็นครั้งแรก สิ่งที่ดึงดูดเขามากที่สุดในนั้นยังเป็นสมุนไพรที่ผลิตออกมาจากหุบเขาหนอนแห่งไป่เยว่

ที่นั่นสามารถพูดได้ว่าเป็นสวรรค์ของปรมาจารย์ปรุงยา

ไม่ว่าจะเป็นสมุนไพรที่ใช้ปรุงยาหรือว่าตัวหนอนล้วนมีประเภทที่หายากอยู่มากมาย แม้กระทั่งมีประเภทที่ขาดแคลนอยู่บ้าง มีเพียงไปค้นหาด้วยตนเองถึงจะเก็บเกี่ยวมาได้ เดิมทีไม่มีทางใช้เงินซื้อได้

ประเด็นสำคัญคือ ช่วงนี้เย่เทียนมีเวลามากมาย

เขาเสี่ยวหมางทางนั้นมีนักพรตเหอจ้องไว้อยู่ จากลักษณะท่าทางที่หลงใหลของเขานั้น เดาว่าเขาคงไม่ต้องการให้เป็นกังวลอะไร

สำหรับการเรียนวิชาค่ายกลเรื่องนี้......คนเรานะ มักจะมีเลือกสรรบ้าง