ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1270

พุ่มไม้ที่ด้านข้างบึงน้ำมีเสียงกรอบแกรบดังขึ้น จากนั้นผู้ชายที่ราวกับคนป่าสวมเสื้อผ้าขาดกลุ่มหนึ่งลุกออกมาแล้ว

คนที่เป็นหัวหน้าหน้าตามีแววความโหดร้าย “ความเร็วในการตอบสนองไวมากนะ!”

ในขณะเดียวกันดวงตาของเขายังกวาดมองบนตัวของนานาโกะอย่างละโมบ

คนที่มีพฤติกรรมแบบเดียวกับเขาก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ และมองเห็นฉากนี้เข้า เย่เทียนอดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้

“มาดักปล้นกลางทางเหรอ?” เย่เทียนพูดอย่างเหยียดหยาม

“ไอ้หนุ่ม! พูดจาให้เกียรติกันหน่อย พวกเราเป็นคนของสำนักมังกรดำน้ำ ถ้ารู้จักเจียมตัวก็รีบเอาสมบัติที่ได้มาจากในสระมังกรพิษส่งมา แล้วจะเหลือศพพวกแกไว้ให้ครบ!”

“ฉันแนะนำพวกแกว่าให้ความร่วมมืออย่างเชื่อฟังยังค่อนข้างดีกว่านะ พอเป็นแบบนี้ทุกคนจะมีช่องทางเหลือให้หารือกันได้!”

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเย่เทียน ชั่วขณะนั้นคนอื่นๆ เริ่มตอบกลับออกมาอย่างบ้าคลั่ง เดิมทีไม่ได้เห็นเย่เทียนและคนอื่นอยู่ในสายตา

นี่จะโทษพวกเขาไม่ได้ ในสายตาพวกเขาแล้วไม่กี่คนนี้เป็นบุคคลที่ต้องพ่ายแพ้แบบชัดเจน

เมื่อสักครู่ลักษณะพลังเหี้ยมโหดบนตัวของถูฮุยแกร่งเหลือเกิน โดยเฉพาะเดินอย่างรีบร้อน พวกเขากลับไม่กล้าหาเรื่อง

ตอนนี้เย่เทียนและคนอื่นๆ ออกมาแล้ว พวกเขาย่อมปล่อยไปอีกไม่ได้

สำหรับสมบัติด้านในอยู่บนตัวพวกเขาหรือไม่ พวกเขาไม่ได้สนใจมากเท่าไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากต่อสู้กับคนเหี้ยมโหดอย่างนั้นแล้วรอดชีวิตมาได้ พอจะอธิบายได้ว่าพวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่ง

ในฐานะกลุ่มปล้นทรัพย์มืออาชีพ พวกเขารู้ดีเหลือเกินว่าผู้แข็งแกร่งร่ำรวยมากแค่ไหน โดยเฉพาะเป็นผู้แข็งแกร่งที่เพิ่งผ่านประสบการณ์ต่อสู้แบบนี้มา แทบจะเป็นคลังสมบัติเคลื่อนที่ได้เลย!

“ไม่รู้จริงๆ ว่าหลายปีมานี้พวกเขาทำอะไรกันอยู่ คาดไม่ถึงแม้แต่กลุ่มแบบนี้ยังอยู่รอดมาได้! เฮอะ”

ในสายตาของเฉิงชิ่งปรากฏแววตาอันเหยียดหยามแวบผ่านไป ส่งเสียงเฮอะอันเย็นชาอย่างหนักทีหนึ่ง

อย่ามองว่าในบรรดาคนเหล่านี้มีผู้ยอดฝีมือขั้นฟ้าอยู่ไม่น้อย แต่ต้องรู้ว่าที่โลกบู๊โบราณผู้ยอดฝีมือระดับฟ้าเดินกันไปทั่ว เดิมทีไม่ถือว่ายิ่งใหญ่อะไร

นี่ก็คือสาเหตุที่เฉิงชิ่งดูถูกพวกเขา

เย่เทียนสีหน้าเคร่งขรึม “ให้เวลาพวกแกสามวินาที หายไปจากตรงหน้าฉันเดี๋ยวนี้ ไสหัวไป!”

“โว้ะ? มาถึงขั้นนี้แล้วยังบ้าขนาดนี้อยู่เลย? ไอ้หนุ่ม ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าแกยังควงกระบี่ได้หรือเปล่า?”

“ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง?”

“หุบปากไปเลยนะ!” เฉิงชิ่งตวาดใส่ทีหนึ่ง จากนั้นเดินออกมาทันที ถือป้ายคำสั่งอันหนึ่งไว้

ด้านบนเขียนอักษรตัวใหญ่แบบเปล่งแสงระยิบระยับ เฉิง

“คนของตระกูลเฉิง? โว้ะ? ฉันกลัวจังเลย!”

รองหัวหน้าของสำนักมังกรดำน้ำเป็นผู้ชายที่รูปร่างผอมแห้ง หลังจากมองเห็นป้ายคำสั่งจงใจทำท่าทางหวาดกลัวออกมา จากนั้นสีหน้าเปลี่ยนไป

“คนที่สำนักมังกรดำน้ำของพวกฉันชอบฆ่ามากที่สุดก็คือพวกแกคนตระกูลเฉิง! ผลลัพธ์ล่ะ? สำนักมังกรดำน้ำของพวกฉันยังคงรอดชีวิตมากันได้!”

“ดังนั้นนะ อย่าเอาตระกูลเฉิงมากดขี่ฉัน!”

“ขอแค่พวกแกตายกันหมด ใครจะรู้ว่าเป็นฝีมือพวกฉันทำ?”

พูดจบมุมปากของเขายกรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมา “ยังเป็นคำนั้นอยู่นะ รีบเอาของออกมาให้ไว แล้วจะเหลือศพทั้งตัวให้พวกแก!”

จากนั้นเขาหันหน้ามองทางเย่เทียนแล้ว “ฉันให้เวลาพวกแกพิจารณาสามวินาที!”

เย่เทียนไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียว กระบี่วิญญาณแดงสั่นฉับพลัน

รองหัวหน้าของสำนักมังกรดำน้ำเบิกดวงตาโตทันใด จากนั้นรู้สึกว่าศีรษะของตนเองกำลังลอย แม้กระทั่งมองเห็นส้นเท้าด้านหลังของตนเองแล้ว

เย่เทียนไม่ยอมลงมือไม่ได้หมายความว่าเขาลงมือไม่ได้

แค่พวกระดับขั้นฟ้ากลุ่มหนึ่งเท่านั้นแม้ว่าตอนนี้เขาจะบาดเจ็บหนักก็ยังคงไม่ใช่คนที่พวกเขาพอจะต้านทานไหว น่าเสียดายแค่ว่าเดิมทีพวกเขาเหมือนจะไม่สำนึกถึงจุดนี้กัน แต่ยังแผดเสียงคำรามขึ้นมาใส่เย่เทียนไม่เลิก

คนแบบนี้เย่เทียนย่อมไม่ออมมือให้เป็นธรรมดา

“ดีมาก! ฉันเฉิงชิ่งไม่เชื่อว่าพวกแกสำนักมังกรดำน้ำยังจะก่อกบฏได้!”