ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1274

“นายพลเย่ ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีครับ!”

อินเจิ้งมองเห็นเย่เทียนเดินเข้ามาจึงพยายามลุกขึ้นยืนแล้ว ทำความเคารพแบบทหารต่อเย่เทียน จากนั้นบนหน้าฝืนยิ้มออกมา

ทหารมองว่าเกียรติยศอยู่เหนือกว่าทุกอย่าง และเป็นเพราะความเชื่ออันแน่วแน่แบบนี้ถึงสามารถถอนรากถอนโคนสำนักมังกรดำน้ำได้หมด

เมื่อก่อนพวกเขายังต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย กังวลเรื่องราวมากมาย

แต่วันนี้ย่อมไม่จำเป็นอีกต่อไป มีเย่เทียนอยู่เดิมทีพวกเขาไม่ต้องพิจารณามากขนาดนั้น ขอเพียงต่อสู้ ต่อสู้ แล้วก็ต่อสู้ไปเท่านั้น

ไม่มีอะไรยิ่งทำให้ทหารสบายใจได้เท่าเรื่องนี้แล้ว

เย่เทียนพยักหน้า และไม่ได้ช่วยพยุงเขาด้วย แต่ว่าก้มตัวลงตรวจดูอาการบาดเจ็บของหลี่เฉิงเถียนสักหน่อย จากนั้นหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาใส่เข้าในปากของเขาที่สลบอยู่

“กลับไปเถอะ พวกคุณทำได้ดีมาก แต่มีบางส่วนยังไม่ดีพอ ต้องการเสริมเพิ่ม!”

“ครับ!”

เสียงดังฟังชัดของอินเจิ้งดังขึ้น ถึงแม้กองกำลังพิเศษเวลานี้ส่วนใหญ่บาดเจ็บกัน แต่สายตายังคงเปล่งประกายแวววาวอย่างยิ่ง

คนที่จิตใจดีงามพอถึงเวลาหมดความอดทนก็กล้าต่อต้านสุดแรงเหมือนกัน นับประสาอะไรกับโจรป่าเถื่อนอย่างสำนักมังกรดำน้ำที่รู้ชัดว่าตนเองต้องตายพวกนั้น? พวกเขาแต่ละคนแทบจะเผชิญหน้ากับโจรป่าเถื่อนสามคนขึ้นไปมาล้อมโจมตี ได้รับบาดเจ็บย่อมเป็นเรื่องที่ไม่อาจเลี่ยงได้เป็นธรรมดา

คนที่อาการบาดเจ็บหนักที่สุดแน่นอนว่าเป็นอินเจิ้งและหลี่เฉิงเถียน

ถ้าไม่มีเย่เทียน หัวหน้าสองคนของทีมนี้อาจจะต้องพลีชีพเพราะเหตุนี้ก็ได้ นี่จึงเป็นสาเหตุที่เมื่อก่อนกองกำลังพิเศษไม่มีทางกำจัดสำนักมังกรดำน้ำทิ้งได้

ไม่คุ้มค่า!

พวกเขายังมีภารกิจที่สำคัญมากกว่า ดังนั้นจึงต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อเรื่องนี้ไปบ้าง

ทางเลือกอันนี้จำใจมาก

เฉิงชิ่งเบ้ปากแล้ว เย่เทียนในตอนนี้ทำเสแสร้งแบบไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลย กองกำลังพิเศษระดับนี้คาดไม่ถึงกำจัดเฉินหลงที่ใกล้จะกลายเป็นสามยอดรวมเกล้าทิ้งได้ และยังแสดงท่าทีว่ามีพื้นที่ให้พัฒนาเพิ่มเติมออกมาอีก......

การเสแสร้งนี้มีความลึกล้ำ!

ถึงแม้คนกลุ่มหนึ่งมีแผลเต็มตัว พอดูก็รู้ว่าผ่านศึกใหญ่มา แต่สภาพจิตใจของพวกเขาเต็มเปี่ยมมาก แต่ละคนล้วนเดินเข้าเมืองอิงเฉิงอย่างเชิดหน้าชูหน้า

ไม่นานข่าวที่สำนักมังกรดำน้ำโดนกำจัดแพร่กระจายไปทั้งเมืองอิงเฉิง ผู้คนไม่น้อยก็เปลี่ยนมุมมองต่อกองกำลังพิเศษโดยสิ้นเชิง แม้กระทั่งมีแนวโน้มว่าชื่อเสียงและบารมีเกินกว่าของตระกูลเฉิง

เพียงแค่แนวโน้มแบบนี้ตระกูลเฉิงไม่ได้เอามาใส่ใจ นี่ทำให้บางคนอดคิดลึกลงไปถึงเหตุผลด้านในนั้นไม่ได้

กลับมาที่สถานที่ตั้งของกองกำลังพิเศษ เย่เทียนเริ่มลงมือกลั่นยาทันที

ถึงแม้เป็นนักกลั่นยา แต่ยาที่ตัวของเขาก็จำกัดอยู่เพียงยาที่ใช้ประจำไม่กี่แบบเท่านั้น สำหรับยาอย่างอื่นยังต้องกลั่นเอาในตอนนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของแต่ละคนต่างกันด้วย ยาที่มีประสิทธิผลแท้จริงคือต้องพิจารณาในจุดนี้ถึงจะครอบครองประสิทธิผลที่ค่อนข้างดีได้

อย่างเช่นยาที่เย่เทียนจะกลั่นให้หลี่เฉิงเถียน คือยาเส้นลมปราณ

ยาแบบนี้ประโยชน์ค่อนข้างน้อยมาก แม้กระทั่งมีหลายคนไม่รู้จักยาแบบนี้ แม้แต่เย่เทียนในช่วงก่อนหน้านั้นก็เป็นเช่นนี้

แต่อยู่ในสำนักชิงหนัง เขาหาตำรายาพื้นเมืองที่หายไปเจอไม่น้อย ยาด้านในนั้นล้วนมีสรรพคุณพิเศษอย่างยิ่ง

ความพิเศษหมายความว่าจำนวนการใช้งานน้อย ความเสี่ยงที่ไม่ได้สืบทอดต่อย่อมมีอยู่มากมาย

ยาเส้นลมปราณไม่ได้กลั่นง่ายนัก บวกกับมีน้อยคนมากที่หลังจากเส้นลมปราณพังเสียหายแล้วยังมีเงินทองมาซื้อยา ดังนั้นถึงเป็นสำนักชิงหนังเองก็ตามจำนวนครั้งในการกลั่นยาเส้นลมปราณแบบนี้ก็มีจำกัดอย่างยิ่ง

ดีที่เย่เทียนบันทึกขั้นตอนการกลั่นอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ลงมาไว้ ตอนนี้หลับตานึกย้อนไป กลับหาวิธีการกลั่นได้รวดเร็วมาก

กลั่นยาสำหรับเย่เทียนก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายที่สุด คนนอกมองก็รู้สึกสบายตาสบายใจ

“โธ่ๆ ฝีมือนี้ยังคล่องแคล่วจนถึงขั้นสุดยอดจริงนะ!”

แต่พอพูดออกมา เย่เทียนมีสิทธิ์นี้ไหม? มีแน่นอน! โดยเฉพาะเขายังสู้เสมอกันกับถูฮุยด้วย

“ใช่แล้ว พระฉือเตียนนายรู้จักไหม?”

“พระฉือเตียน? เขาหามานายแล้ว?”

เฉิงชิ่งมองเขาทีหนึ่งราวกับเห็นผีแล้ว

“ใช่!” เย่เทียนลูบคาง “เจ้าหมอนี่แกร่งมากเหรอ? แต่กลับด้อยกว่าถูฮุยอยู่มากเลย”

“นายยังกล้าพูดจริงๆ นะ!” เฉิงชิงอดบ่นไม่ได้ “ถึงว่าครั้งก่อนหลังจากกลับมาทำไมวัดต้าหลัวอินถึงประกาศข่าวว่าเขาจะเข้าฌาน หรือว่าโดนนายต่อยคว่ำกลับไป?”

“ก็ไม่ถือว่าต่อยคว่ำ เพียงแค่ปะทะฝีมือกันยกหนึ่งเท่านั้น”

เฉิงชิ่งไม่รู้จริงว่าจะพูดอะไรถึงค่อนข้างดี ถึงแม้ฉือเตียนจะไม่ถือว่าเป็นคนเก่งกาจ แต่เจ้าหมอนี่อันตรายยิ่งกว่า

ฉือเตียนภายใต้สภาพผู้ป่วยจิตเภทโดยพื้นฐานทำเรื่องอะไรล้วนไม่แปลก แม้กระทั่งมีข่าวลือว่าในร่างกายฉือเตียนมีร่องรอยการสืบทอดของพระมีชื่อเสียงมากมาย และก็เพราะร่องรอยการสืบทอดมากเกินไป ถึงทำให้สภาพจิตใจของฉือเตียนมีปัญหา

คุยกับเฉิงชิ่งไม่กี่ประโยค นานาโกะถูกคนเข็นเข้ามาแล้ว

เย่เทียนไม่ได้หลบเลี่ยงคนอื่น เดินเข้าไปตรวจดูสักรอบ จากนั้นลูบคางของตนเองแล้ว “ร่างกายคุณฟื้นฟูได้ไม่เลวมาก เกินกว่าความคาดหมายของผมไปไกลเลย เอาแบบนี้แล้วกัน กำหนดเวลาเป็นวันพรุ่งนี้ได้ไหม?”

“ทุกอย่างแล้วแต่คุณจัดการเลย!”

นานาโกะพยักหน้าแล้ว ในน้ำเสียงยากจะปิดซ่อนแววความตื่นเต้น

“นายว่าได้จริงเหรอ?” เฉิงชิ่งอยู่ด้านข้างถามแบบสงสัย “ถึงตอนนั้นฉันจะต้องเข้ามาดูสักหน่อยแน่นอน ถ้านายทำได้จริง บางทีถูฮุยอาจจะมาหานายให้ช่วยเหลือจริงๆ”

“ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันเถอะ!” เย่เทียนหัวเราะเบาๆ ถูฮุยเจ้าหมอนี่ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง กลับเป็นผู้ชายที่น่าสนใจดี