ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1370

การมาถึงของเย่เทียนและคนอื่นๆไม่สามารถปิดบังคนที่คิดร้ายได้ ตระกูลฉายในฐานะที่เป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไห่ ก็ได้ข่าวตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว

“เย่เทียน? คนผู้นี้คบยาก! ดูเหมือนว่าเขามีข้อคิดเห็นมากมายเกี่ยวกับตระกูลบู๊โบราณ” ฉายจื่อเหอถอนหายใจอย่างกังวล

“ฉันไม่คิดอย่างนั้น”

ชายชราที่อยู่ข้างๆฉายจื่อเหอส่ายหัว “ฉันได้อ่านข้อมูลของเย่เทียนแล้ว เขาเป็นคนที่แยกแยะเรื่องความรักและความเกลียดชังได้อย่างชัดเจน แม้ว่าตระกูลฉายของฉันจะเป็นตระกูลบู๊โบราณ แต่ก็ไม่เคยสนิทใกล้ชิดกับโลกบู๊ แต่กลับเจริญรอยตามกองกำลังพิเศษ

“และคุณอย่าลืมว่า เย่เทียนยังคงเป็นนายพลของกองกำลังพิเศษ ฉันคิดเขาคงจะไม่เป็นปรปักษ์กับพวกเรา”

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!”

ฉายจื่อเหอถอนหายใจเบาๆ “สถานการณ์ตอนนี้กำลังทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และจากข้อมูลที่มีในตอนนี้ ฉันสงสัยว่าเบื้องหลังมีผู้ไม่หวังดีบางคนที่คอยควบคุมจัดการทุกอย่าง ข่าวนี้ต้องการแจ้งให้เย่เทียนทราบไหม?”

“ต้องแจ้ง! ต้องแสดงทัศนคติของเรา!”

ชายชราพูดอย่างหนักแน่น “ไปเถอะ ตอนนี้พวกเราไปต้อนรับเขา”

“นี่มันจะ……”

ชายชราหันกลับมาเหล่มองฉายจื่อเหออยากพูดแต่ก็ห้ามใจตัวเองไว้ “นี่มันเวลาไหนแล้ว ละทิ้งความรู้สึกที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นซะ! ในสายตาของคนอื่นๆ ตระกูลฉายของเราไม่มีดีอะไรเลย! นอกจากนี้ เรื่องของเล่อเอ๋อร์ถ้าไม่ใช่เขาช่วย แล้วจะพึ่งคุณไปช่วยเหรอ?”

ชายชราพูดจบก็จากไปอย่างโกรธเคือง

เมื่อเห็นทัศนคติของพ่อตัวเอง ฉายจื่อเหอทำได้เพียงส่ายหัวและเดินตามอย่างช่วยไม่ได้

ฉากรุนแรงที่ตระกูลฉายต้องรับนั้นค่อนข้างหดหู่ใจ เนื่องจากการบุกรุกของสัตว์ปีศาจ ตระกูลฉายสูญเสียกำลังคนจำนวนมาก แม้แต่คุณชายของพวกเขาก็ไม่รู้จะอยู่หรือตาย เห็นไหมว่าสถานการณ์มันน่าเวทนาแค่ไหน

“เจ้าบ้านฉาย ขอบคุณมาก!”

หลังจากที่เย่เทียนเห็นฉายจื่อเหอแล้วก็ยิ้มร่าและเดินไปรวดเร็ว ตระกูลฉายสามารถรับข้อมูลของเขาได้ มีหรือที่เย่เทียนจะไม่มีข้อมูลของพวกเขา?

สำหรับตระกูลฉายเย่เทียนยังคงให้เกียรติอยู่บ้าง

แม้ว่าความตั้งใจดั้งเดิมของตระกูลฉายที่ต่อสู้กับสัตว์ปีศาจก็เพื่อต้องการรักษาสมบัติของบรรพบุรุษตัวเอง แต่ในขณะที่อพยพผู้คนธรรมดาออกไปตระกูลฉายยังให้ความช่วยเหลือกองกำลังพิเศษ ไม่เช่นนั้นผู้คนธรรมดาทั่วไปอาจบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก

ฉายจื่อเหอค่อนข้างแปลกใจ ตามข่าวที่เขาได้รับ เย่เทียนควรจะมีใบหน้าที่เย็นชา พยักหน้าอย่างหยิ่งผยองและเดินผ่านตัวเขาไป ทำไมเขาถึงกระตือรือร้นเช่นนี้!

“เจ้าบ้านฉาย ไม่ทราบว่าตอนนี้สถานการณ์ในเมืองไห่เป็นอย่างไรบ้าง?” เย่เทียนไม่พูดไร้สาระ ตอนนี้เป็นช่วงที่ต้องแข่งขันกับเวลา ในเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างไม่ใช้เล่ห์เหลี่ยม เย่เทียนจึงไม่ต้องการให้ทีมของตัวเองถูกคนอื่นนำไปเปรียบเทียบ

“สถานการณ์ไม่เป็นใจ!” ฉายจื่อเหอถอนหายใจ และพาเย่เทียนไปที่แผนที่ บนแผนที่มีกากบาทใหญ่สีแดงหลายอันกำกับไว้

“ตำแหน่งของกากบาทสีแดงถูกสัตว์ปีศาจยึดครองแล้ว โชคดีที่สัตว์ปีศาจที่อยู่ในทะเลออกจากทะเลได้ไม่นาน ดังนั้นมีเพียงเขตตงเฉิงเท่านั้นที่ถูกทำลาย และสถานที่อื่นๆยังไม่ถูกคุกคามอย่างหนัก”

เย่เทียนเหลือบมองแผนที่ และขมวดคิ้ว

“วิถีการดำเนินการของสัตว์ปีศาจในทะเลเหล่านี้ดูเหมือนจะผิดปกติเล็กน้อย หรือว่ากำลังมองหาอะไรอยู่เหรอ?”

เหตุผลที่เย่เทียนมีความสงสัยเช่นนี้เป็นเพราะกากบาทสีแดงบนแผนที่กำลังเคลื่อนไปยังพื้นที่ตอนกลางของเมืองไห่เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายเดียวกัน ราวกับว่าในจุดนั้นมีบางสิ่งดึงดูดสัตว์ปีศาจเหล่านั้น

“นี่ไม่ควรเลย!”

“วางใจได้! กองกำลังพิเศษของเราจะไม่มีวันทำให้ท่านอับอาย!” สวี่ชิงเฟิงทำความเคารพ จากนั้นก็ขอแผนที่กับตระกูลฉายหนึ่งชุด หันหลังกลับและพาผู้คนออกไป

หากว่าการเจรจาสำเร็จ ถ้าเช่นนั้นกองกำลังพิเศษสามารถทิ้งห่างสาวกสำนักเหล่านี้ไปไกล และไม่สามารถตามทัน!

“เจ้าบ้านฉายตอนนี้ทุกคนไปแล้ว ฉันคิดว่าคุณสามารถบอกสถานการณ์ที่แท้จริงของสัตว์ปีศาจได้แล้ว!”

ฉายจื่อเหอเหลือบมองเย่เทียน ในที่สุดก็ถอนหายใจ “ฉันรู้อยู่แล้วว่าปิดคุณไม่ได้”

“ช่างเถอะ ฉันสามารถอธิบายสถานการณ์ให้คุณฟังได้ แต่สิ่งที่ฉันรู้คือสิ่งที่ฉันคาดเดาเองเท่านั้น และอาจมีความคลาดเคลื่อนกับสถานการณ์จริง”

“เมื่อกี้มีบุคคลภายนอกอยู่ในสถานที่ แต่ฉันก็มีการคาดเดาเช่นเดียวกับนายพลเย่สัตว์ปีศาจเหล่านี้เหมือนว่ากำลังมองหาบางสิ่งจริงๆ และฉันรู้สึกว่าสิ่งที่พวกมันกำลังมองหานั้นเกี่ยวข้องกับลูกชาย!”

เย่เทียนขมวดคิ้ว “ไม่ทราบว่าคุณชายของคุณขาดการติดต่อตั้งแต่เมื่อใดและที่ไหน"

“เรื่องต้องเริ่มจากสัปดาห์ที่แล้วก่อน ในเวลานั้นลูกเวยเหอเคยไปที่ชายหาด จากนั้นเขาก็รีบโทรมาบอกว่าเขาได้ค้นพบสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง และหวังว่าฉันจะไปสมทบกำลังช่วย”

“สนทนาได้ครึ่งทางสายก็ถูกตัด จากนั้นฉันก็ไม่สามารถติดต่อลูกชายได้อีก” หลังจากฉายจื่อเหอพูดเสร็จดวงตาก็เปล่งประกายด้วยความหวาดกลัว “และในคืนเดียวกันนั้น สัตว์ปีศาจได้เข้ามาโจมตีอย่างหนัก คลื่นยักษ์ขนาดใหญ่ได้ซัดเข้ามาในเมืองไห่ ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่สามารถติดต่อกับลูกชายได้อีกเลย”

เย่เทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เป็นไปได้ไหมที่คุณชาย……”

“เหตุผลที่ตระกูลฉายของฉันเชื่อว่าคงไม่เกิดเรื่องไม่ดีกับลูกเวยเหอก็เพราะโคมไฟวิญญาณของเขายังไม่ดับ! สิ่งนี้ยังพิสูจน์ว่าเขายังมีชีวิตอยู่!” ชายชราถอนหายใจ “เพียงแต่ว่าณ.ขณะนั้นหลักๆเกิดเรื่องอะไรพวกเราไม่รู้ ทำได้เพียงขอร้องนายพลเย่ช่วยตรวจสอบ!”

หลังจากที่ชายชราพูดจบแววตาก็มีแสงแห่งความเย็นชา “หายนะของเมืองไห่ในครั้งนี้อาจไม่ใช่ภัยธรรมชาติ แต่เป็นภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้น!”