ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 153

“เหล่าซือ!” เมื่อเห็นท่าทีของซือเฮ่าเจียที่กำลังต่อกรกับเย่เทียน โจ๋หย่วนหันกังวลจนเหงื่อแตกเต็มหน้าผาก

จี้เยียนหรันเป็นเหมือนเจ้าหญิงคนเดียวในบ้านตระกูลจี้ แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับเย่เทียนก็ไม่ชัดเจน ส่วนโจ๋หย่วนหันก็เป็นคนที่ต้องทำมาหากินในเจียงหนัน

ถ้าวันหนึ่งเย่เทียนกลายเป็นคนของตระกูลจี้อย่างเต็มตัว และถ้าหากวันนั้นเย่เทียนคิดจะเล่นงานเขา แล้วเขาจะอยู่ในเจียงหนันต่อได้อย่างไร?

“เหล่าโจ๋ อย่าห้ามผม”

“วัยรุ่นสมัยนี้ อายุน้อยๆ แต่ไม่รู้จักสัมมาคารวะ ถ้าไม่สั่งสอนให้ดี อนาคตจะเอาอยู่เหรอ?”

ซือเฮ่าเจียยืนหยัดที่จะปรับทัศนคติให้กับเย่เทียน

“ผู้บัญชาซือ ผมคิดว่า ยังไงคุณก็เป็นถึงผู้บัญชาแล้ว แต่ผมไม่นึกเลยว่าคุณจะใจแคบขนาดนี้ มันช่างน่าผิดหวังจริงๆ นะครับ”

การที่ถูกคนอื่นต่อว่าอย่างไร้เหตุผลแบบนี้ แม้แต่คนที่มีนิสัยดีที่สุดยังไม่พอใจได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับเย่เทียน?!

เมื่อเห็นเย่เทียนแสดงท่าทีที่ดูถูกตัวเอง ซือเฮ่าเจียก็ขมวดคิ้วขึ้นแน่นๆ

“พ่อหนุ่ม การที่คุณเก่งในเจียงหนันได้ ก็เพราะคนอื่นเขาเห็นแก่ตระกูลจี้ แต่ไม่ใช่เห็นแก่คุณหรอกนะ”

“อายุน้อยๆ คุณควรทำตัวดีๆ หน่อย ไม่ใช่จะหยิ่งทะนงแบบนี้”

เหตุผลที่เขาพูดมากขนาดนี้ ก็เพราะเขากังวลชีวิตของโจ๋หย่วนหัน

สิ่งที่โจ๋หย่วนหันคิดได้ แล้วทำไมเขาถึงคิดไม่ได้?

ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ใช่แค่การตักเตือนเท่านั้นแล้ว ด้วยคำพูดของเย่เทียนก่อนหน้านี้ เขาสามารถจับเย่เทียนขังได้ด้วยข้อหาหมิ่นประมาทเจ้าพนักงานเลยด้วยซ้ำ

เพียงแต่ว่า เขาไม่รู้หรอกว่าเขากำลังเผชิญกับคนประเภทไหนอยู่!

ในสายตาของเย่เทียน เขาคิดว่าซือเฮ่าเจียคนนี้คงเบ่งอำนาจจนเคยชินไปแล้ว ไม่พอใจอะไรก็ใส่อารมณ์ตามใจชอบ โดยเฉพาะการแสร้งทำเป็นว่าเป็นห่วงคนอื่น ซึ่งมันดูแล้วน่าขยะแขยงจนถึงขีดสุด!

เย่เทียนได้แต่แสยะยิ้มเบาๆ และในใจไม่คิดจะถือสาผู้บัญชารองของสถานีตำรวจเมืองเอกคนนี้เลยด้วยซ้ำ

“ผมขอให้คุณมาสั่งสอนผมตั้งแต่เมื่อไหร่? ผมกับคุณเป็นญาติกันเหรอ?”

“ที่สำคัญ คุณมีสิทธิ์อะไร?!”

ในตอนท้าย น้ำเสียงของเย่เทียนก็เย็นชาลง

“ไอ้หนู นายมันไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริงๆ เลยนะ!”

ซือเฮ่าเจียก็เริ่มโกรธ สีหน้าบูดบึ้งลงทันที เขาไม่นึกเลยว่าเย่เทียนผู้ที่หยิ่งทะนงคนนี้จะไม่มองเขาอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

“เหอะๆ คนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีคือคุณต่างหาก!”

เย่เทียนหัวเราะอย่างเย็นชาและมองซือเฮ่าเจียด้วยสายตาอันเฉียบคม

“คุณคิดว่าซือเฮ่าเจียอย่างคุณจะเป็นคนสูงส่งกว่างั้นเหรอ คุณรู้ไหม ในสายตาผม คุณก็แค่มดตัวน้อยที่ผมจะบีบให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้!”

“ต่อให้ยังไม่ถึงเวลาตายของคุณ ยมบาลก็ห้ามไม่ได้ถ้าผมจะฆ่าคุณ!”

ซือเฮ่าเจียถึงกับผงะไป แต่เมื่อตั้งสติได้ เขาก็หัวเราะออกมาเหมือนเพิ่งได้ฟังเรื่องตลกที่สุดในโลก

“นายชื่อเย่เทียนใช่ไหม? นายคิดว่านายคือใคร? นายมีปัญญาฆ่าข้าจริงเหรอ?”

“จะบอกให้นะ ข้าเป็นตำรวจอาชญากร ต่อให้ข้าไม่ได้ยืนอยู่แถวหน้ามาหลายปีแล้ว แต่ข้าไม่ได้ต่อกรง่ายขนาดนั้นนะจะบอกให้!”

“แล้วที่สำคัญ นายเบิกตากว้างแล้วมองให้ชัด ที่นี่คือสถานีตำรวจของเมืองเอก ถ้านายสร้างปัญหาที่นี่ นายจะหนีรอดไปได้งั้นเหรอ?!”

เย่เทียนแสดงรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากของเขา “ถ้าผมจะฆ่าคุณ มันก็แค่ธุระภายในสามถึงห้าวิเท่านั้น!”

ซือเฮ่าเจียรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดของเย่เทียนมาก เขาได้แค่จ้องเขม็งไปที่เย่เทียนและตัดสินใจว่าจะจับเย่เทียนเข้าคุกให้ได้!

แต่ว่า หลังจากที่เขาเกิดความคิดแบบนั้น ความรู้สึกถึงอันตรายอย่างสุดขั่วก็ผุดขึ้นในใจเขา และความเย็นเยือกก็ได้ผุดขึ้นจากเท้าจนไปถึงบนศีรษะของเขาจนทำให้เขาขนลุกขึ้นทั้งตัว!

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง สายตาของเขาก็บังเอิญสบเข้ากับสายตาอันนิ่งสงบของเย่เทียน ความรู้สึกนั้น มันหยั่งรู้เหมือนหมู่ดาวอันกว้างใหญ่และไร้ขอบเขต!

ซือเฮ่าเจียถึงกับตัวสั่นอย่างกะทันหัน เขารู้สึกว่าสายตาของเย่เทียนนั้นน่ากลัวมาก เขาทำได้เพียงหลบสายตาและไม่กล้าสบตาเย่เทียนอีก ในใจทั้งกลัวและทั้งกังวล

เขาคิดว่าเขาเคยเป็นทหารแนวหน้ามาแล้ว นักโทษคดีฆาตกรรมแบบไหนที่เขาไม่เคยเห็น?