ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 163

หลังจากเย่เทียนทิ้งเหยซวี่ ในตอนที่เขาเดินลงมาถึงที่จอดรถตรงตีนเขาคนเดียวนั้น เขาถึงได้รู้ว่าซือเฮ่าเจียยังไม่กลับไป

และไม่ต่างอะไรกับเหลยซวี่ ที่พอเห็นเย่เทียน ซือเฮ่าเจียก็เดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“คุณชายเย่ ในที่สุดคุณก็ลงมาสักที ไม่รู้ว่าข้างบน……”

“ในเมื่อผมลงมาแล้ว คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

ไม่รอให้ซือเฮ่เจียพูดจบ เย่เทียนก็เหลือบมองเขาอย่างสบายๆ ไปทีหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ครับๆครับ คุณชายเย่พูดถูก ผมมันพูดมากเอง ผมมันพูดมากเอง”

ซือเฮ่าเจียทิ้งภาพของผู้บัญชารองแล้วทำตัวเจียมเนื้อเจียมตัวมาก

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเขาเมื่อกี้ยังคงติดตาอยู่เลย ความแข็งแกร่งที่เย่เทียนแสดงออกมา มันก็มากพอที่จะทำให้เขาก้มหัวลงได้

ยังไง นี่ก็เป็นถึงผู้แข็งที่สามารถเข้าสู่ระดับดำตอนปลายตั้งแต่อายุยังน้อยเลยนะ ลำพังแค่ระดับในตอนนี้ก็น่ากลัวมากพอแล้ว แล้วยังต้องพูดถึงอนาคตอีกเหรอ?

ความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวในระดับนี้ พรสวรรคที่น่าตกใจนี้ ถ้าไปถามทั่วทั้งเมืองเอก หรือแม้กระทั่งทั้งเมืองเจียงหวยก็ตาม จะมีใครที่สามารถเทียบเคียงเขาได้อย่างนั้นเหรอ?

ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นคนที่อยู่ในระบบ ถ้าตอนนี้เขาไม่เกาะขาของเย่เทียนให้แน่นๆ งั้นชีวิตที่ผ่านมามันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย!

เย่เทียนขี้เกียจจุ้นจ้านกับเขา จึงได้ถามเข้าประเด็นไปว่า “พวกคุณส่งเยียนหรันไปที่โรงพยาบาลไหน?”

ซือเฮ่าเจียตอบไปตามตรงว่า “ผมให้คนส่งไปโรงพยาบาลอันดับหนึ่งโรงพยาบาลในเครือมหาวิทยาลัยแพทย์ที่ใกล้ที่สุดแล้วครับ”

เย่เทียนพยักหน้าเบาๆ แต่พอจะเดินจากไป จู่ๆ ก็นึกถึงปัญหาที่สำคัญมากๆว่า เขาไม่รู้ทางเลยนี่นา!

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงเขาจะรู้ทางแล้วมันจะยังไง? ในสถานที่ๆห่างไกลแบบนี้ เขาก็ไม่สามารถโบกรถได้ จะให้วิ่งกลับไปก็คงไม่ได้หรอกมั้ง? พอคิดได้แบบนั้น เย่เทียนจึงต้องหันหลังกลับมา แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ผู้บัญชา รบกวนคุณช่วยสั่งคนให้เอารถส่งผมไปที”

“คุณชายเย่ เชิญทางนี้ครับ”

ซือเฮ่าเจียต้องไม่ขัดข้องอะไรอยู่แล้ว การที่เขาไม่ส่งกงหย่วนและจี้เยียนหรันไปโรงพยาบาลพร้อมกับโจ๋หย่วนหันมันก็เพราะเหตุนี้ไม่ใช่รึไง?

ยังไงซะ สถานการณ์บนเขานั้นนองไปด้วยเลือด และไม่รู้ว่าจะเป็นอันตรายมั้ย แน่นอนว่าการมารอที่ตีนเขาจึงเป็นแผนที่ดีกว่า

เห็นแก่ที่ซือเฮ่าเจียทำตัวได้ดีกว่าแต่ก่อน เย่เทียนจึงพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วพูดเตือนสติไปว่า “ศพของลี่ชุ่ยฮวาอยู่ในถ้ำ แค่สภาพข้างในมันค่อนข้างสยดสยอง ทางที่ดีคุณควรสั่งให้ตำรวจเก่าที่เคยผ่านโลกมาแล้วเข้าไปจะดีกว่า”

พูดจบ เย่เทียนก็ไม่มองซือเฮ่าเจียอีก แล้วนั่งเข้าไปในรถ หยิบมือถือออกมาแล้วเริ่มปัดหน้าจอ

ซือเฮ่าเจียตระหนักได้ด้วยไหวพริบ จึงไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองอีก ได้แต่ขับรถส่งเย่เทียนไปโรงพยาบาลอันดับหนึ่งในเครือมหาวิทยาลัยแพทย์อย่างเงียบๆ

แต่ทว่า จากที่เขาสังเกตเย่เทียนจากทางกระจกมองหลังเป็นพักๆ นั้น เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ได้รู้สึกสบายใจเลย

เย่เทียนไม่ได้สนใจว่าซือเฮ่าเจียนั้นคิดอะไร เอาแต่จ้องมองไปที่หน้าจอมือถือ พร้อมกับคิ้วที่ขมวดเป็นปม

ซึ่งมันก็คือข้อมูลที่เกี่ยวกับภูเขาหยุนติ่งในจ๊กกลางนั่นเอง

ภูเขาหยุนติ่งตั้งอยู่นอกพรมแดนระหว่างจ๊กกลางกับจ๊กใต้เป็นจุดชมวิวที่ขึ้นชื่อและทำเลที่ตั้งก็ดีเยี่ยมทำให้ผู้คนมากมายมักเดินทางไปเที่ยวในช่วงวันหยุด

แต่ที่น่าเสียดายคือ พื้นที่ของภูเขาหยุนติ่งนั้นกว้างมาก มีพื้นที่ประมาณสองร้อยตารางกิโลเมตร ต่อให้มาถึงทุกวันนี้ ก็ยังพัฒนาไปแค่นิดเดียวเท่านั้น พื้นที่ส่วนใหญ่ยังเป็นป่าดงดิบที่มีอยู่แต่เดิม ถ้าคนธรรมดาเข้าไปก็ยากที่จะกลับออกมาได้

ไม่มีเวลาไหนเลยที่เย่เทียนไม่คิดที่จะพัฒนาความสามารถของตัวเอง หลังจากที่ได้รู้ว่าในนั้นอาจมีเหมืองหินทิพย์อยู่ เขาก็อยากที่จะไปดูสักครั้ง

เพียงแต่ ยังมีเวลาอีกกว่าครึ่งเดือนก่อนจะถึงเวลาที่นัดหมายกัน ภูเขาหยุนติ่งนั้นกว้างใหญ่ การที่เขาคนเดียวจะหาที่ตั้งของเหมืองหินทิพย์ได้นั้นไม่ง่ายเลย

“ช่างเถอะช่างเถอะ รอฉลองวันเกิดให้นายท่านเฉินก่อนเวลาก็น่าจะพอดีกัน ถึงตอนนั้นค่อยไปดูแล้วกัน!”

เย่เทียนตัดสินใจแล้ว ว่าจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้ก่อน