ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 198

“เฉินหยัง อย่ามาเสแสร้งต่อหน้าฉัน”

สำหรับท่าทีที่สนิทสนมของเฉินหยัง เฉินหวั่นชิงไม่มีทางยอมรับมันอย่างแน่นอน และเธอก็พูดอย่างรังเกียจว่า “เหตุการณ์ในวันนี้ มันทำให้ฉันมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของนายแล้ว!”

“พี่สาวครับ นี่ก็คือจุดอ่อนของพี่หรือเปล่า?”

เฉินหยังพูดอย่างผู้ดี “นี่ผมพูดกับพี่โดยใช้เหตุผลนะครับ ทำไมถึงด่าผมแบบนี้ล่ะ?”

“วันนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะต้องแย่งตำแหน่งประธานจากพี่ให้ได้ ผมจะไม่ยอมเห็นบริษัทแซ่เฉินต้องล้มละลายในมือพี่!”

“เสี่ยวหยัง ไม่จำเป็นต้องแย่งหรอก”

จางเจี้ยนถังหัวเราะได้ใจ “เมื่อกี้คุณก็เห็นการตัดสินใจของพวกเราแล้ว เราสามคน โหวตให้คุณเป็นประธานผู้บริหารคนใหม่ของบริษัทแซ่เฉิน”

เกาหยุนเสียงยืนขึ้น “ต่อจากนี้ ผมจะขอประกาศว่า......”

บูม!

ทันใดนั้น ประตูห้องประชุมถูกชนเข้ามาจากด้านนอก ทำให้ทุกคนในห้องประชุมถึงกับตกใจ

“ขอโทษด้วยครับ พอดีไปทำทรงผมมาใหม่ ใช้เวลานานไปไหน ผมไม่ได้พลาดเรื่องสำคัญไปใช่ไหมครับ?”

หลังจากใช้เวลากับช่างทำผม ในที่สุดเย่เทียนก็ได้ทรงสลิคแบคราวกับเทพเจ้าแห่งการพนันที่เปล่งประกายเงางาม

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการปรากฏตัวของตัวเอกในเหตุการณ์ จู่ ๆ เขาก็มาขัดจังหวะการลงมติในห้องประชุม

“เย่เทียน!”

นอกเหนือความคาดหมาย เพราะคนแรกที่ตอบสนองไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเฉินหวั่นชิงภรรยาที่ถูกกฎหมายของเขา!

ดวงตาที่สดใสของเธอจ้องเขม็งไปที่เย่เทียนอย่างดุเดือดราวกับว่าสามารถพ่นไฟได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เทียน เธอจะถูกบีบบังคับไหม? เธอจะถูกบีบให้สละจากตำแหน่งผู้บริหารไหม?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฉินหวั่นชิงที่รักษาภาพลักษณ์ของความเป็นผู้หญิงมาตลอดก็ไม่สามารถระงับความโกรธในใจของเธอได้อีก จากนั้นเธอกระทืบเท้าแล้วเดินเข้าไปหาเย่เทียน ถ้าไม่ได้ทุบเย่เทียนแรงๆ สักครั้ง เกรงว่าความโกรธในใจเธอจะหมดไปไม่ได้แน่!

“ที่รัก ผมไปแค่ไม่กี่วันเองนะ? ผมรู้ว่าคุณคิดถึงผม แต่คุณไม่ต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ได้หูหนวกนะ”

สำหรับการตวาดอย่างเสียงดังของเธอ เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วก้อยเล็กๆ ของเขาออกมาแคะหูแล้วบ่นพึมพำ

“คุณยังมีหน้ามาหาฉันเหรอ? คุณรู้ไหม......”

เฉินหวั่นชิงที่โกรธจัดก็เดินเข้าไปหาเย่เทียนอย่างรวดเร็ว และในระยะที่ไม่ถึงหนึ่งเมตรนี้ เธอยกกำปั้นขึ้นโดยไม่ลังเลและทุบมันไปที่เย่เทียนอย่างรุนแรง

พรึ่บ!

เย่เทียนเอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็วและจับหมัดของเธอไว้ได้ จากนั้นพูดเหมือนอันธพาลที่ติดตลกว่า “ที่รัก ที่นี่คนเยอะนะ คุณอยากเล่นมวยปล้ำกับผมก็รอกลับบ้านก่อนไม่ได้เหรอ? ผมก็อายเป็นเหมือนกันนะ!”

“มานี่สิ ให้สามีกอดหน่อย ดูว่าสองสามวันที่สามีไม่อยู่นี้ ที่รักผอมลงไหม?”

โดยไม่รอให้เฉินหวั่นชิงตอบสนอง เย่เทียนก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและกอดเธอเอาไว้

ด้วยโอกาสนี้ เย่เทียนขยับเข้าใกล้หูของเธอและพูดกับเธอโดยใช้เสียงที่ได้ยินเพียงแค่สองคนเท่านั้น “ผมรู้ว่าเฉินหยังกำลังบีบให้คุณสละตำแหน่ง แต่คุณรอผมจัดการมันก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกัน!”

เฉินหวั่นชิงที่ยังไม่ได้หัวร้อนจนสติแตกก็ตกตะลึงทันที เธอไม่คิดเลยว่าเย่เทียนจะรู้จุดประสงค์ของเฉินหยังและคนอื่นๆ ในนี้

และก่อนที่เธอจะตั้งตัวได้ เย่เทียนก็อุ้มเธอขึ้นแล้ววางเธอลงบนเก้าอี้ของเธอ จากนั้นยืนอยู่ข้างเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทุกท่าน การด่าการว่าก็คือการรัก ต้องขอโทษทุกท่านนะครับที่ทำให้ตกใจ”

ฝูงหมาป่าเหล่านี้จะไม่เข้าใจได้อย่างไรสำหรับท่าทีของเฉินหวั่นชิงก่อนหน้านี้