ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 225

“บัดซบ!”

หนิงหยวนทำหน้าขุ่นเคืองหลังจากที่เพิ่งโดนลอบกัดไป

ทั้งๆ ที่เมื่อกี้เขาจะฉวยโอกาสจับตัวจี้เยียนหรันได้แล้วแท้ๆ แต่จู่ๆ ขาของเขาก็เกิดเจ็บขึ้นมา ทำให้เขาพลาดโอกาสอันดีไป แถมตอนนี้ขาขวาของเขายังแอบรู้สึกเจ็บอยู่เลย

ด้วยมันสมองที่เขามี ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เขาจะสามารถคาดเดาได้ว่าต้องเป็นฝีมือของคนๆเดียวที่มีฝีมือเหนือกว่าเขาในที่นี้อย่างเย่เทียนแน่นอน เขาจึงหันมองเย่เทียนด้วยสายตาที่ดุร้าย

แต่น่าเสียดาย จี้เยียนหรันที่ยืนอยู่ข้างหน้าเย่เทียนกลับนึกว่าหนิงหยวนเพ่งเล็งมาที่ตน จึงได้ส่งเสียงฮึดฮัด แล้วอาศัยจังหวะที่ได้เปรียบพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง

“หนิงหยวน ยังไงคืนนี้แกก็ไม่มีทางหนีรอดแน่นอน!”

เมื่อเห็นจี้เยียนหรันบุกเข้ามาอีกครั้ง หนิงหยวนจึงไม่มีเวลาไปตำหนิพฤติกรรมที่น่ารังเกียจของเย่เทียน กัดฟันแล้วพุ่งเข้าใส่จี้เยียนหรัน

แน่นอนว่าครั้งนี้หนิงหยวนนั้นระวังตัวมากกว่าเดิม ไม่กล้าทำอะไรอย่างเต็มที่ กลัวว่าเย่เทียนจะลอบโจมตีอีก

กับสิ่งที่เกิดขึ้น เย่เทียนกลับส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ มุมปากได้ยิ้มออกมาอย่างไม่ชอบใจ พร้อมกับทำหน้าขบขันอย่างมาก

“ถึงคุณจะระวังผมไปแล้วมันจะได้อะไร ถ้าผมต้องการเล่นตุกติกจริงคิดว่าจะหนีรอดรึไง?”

ทันใดนั้น บทละครฉากหนึ่งก็ถูกจัดแสดงขึ้นต่อหน้าสายตาของทุกคน

ถ้าว่าด้วยเรื่องความสามารถเฉพาะตัว ถึงจี้เยียนหรันจะทำให้คนระดับล่างรู้สึกตื่นตาตื่นใจ แต่ก็ยังห่างชั้นกับหนิงหยวนอยู่ดี

เพียงแต่ ภายใต้การช่วยเหลือลับๆ จากเย่เทียน หนิงหยวนก็ไม่มีทางที่จะชนะได้เลย!

ทุกครั้งที่อยู่ในช่วงสำคัญ เย่เทียนก็จะดีดเศษกระเบื้องออกไปชิ้นหนึ่ง กระแทกใส่ร่างกายของหนิงหยวนอย่างแม่นยำ

วินาทีต่อมา กำปั้นที่ร้อนแรงของจี้เยีนหรันก็จะถูกขยายขึ้นในรูม่านตา

หลังจากที่ผ่านไปหลายนาที หนิงหยวนก็ถูกจี้เยียนหรันอัดจนหน้าบูดหน้าเบี้ยว

แน่นอนว่าถ้าแหวกเสื้อเขาออก ก็จะได้เห็นว่าตามตัวของเขา ยังมีรูอีกเจ็ดแปดรูที่เลือดสดๆ กำลังไหลรินออกมา

หนิงหยวนร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา เขาอยากที่จะสวนกลับ แต่ก็จบลงที่ความล้มเหลวทุกครั้ง แถมยังโดนหนักยิ่งกว่าเดิมด้วย

แม้ว่าเขาจะเพิ่มกำลังใจเข้าตัวมากมายมหาศาลแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่เขาจะถือโอกาสสวนกลับจี้เยียนหรันนั้น การลอบโจมตีของเย่เทียนก็จะโดนเขาทุกครั้งไป

หลังจากที่ได้ลองไปหลายครั้ง สุดท้ายหนิงหยวนก็จำใจต้องยอมแพ้

พอเห็นจี้เยียนหรันพุ่งเข้ามาอีกแล้ว หนิงหยวนก็รีบตะโกนออกไปว่า “หยุดหยุดหยุด! ฉันยอมแพ้! เลิกชกฉันได้แล้ว!”

จี้เยียนหรันถึงกับตกใจ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่านักสู้ใต้ดินที่ฆ่าคนเหมือนผักปลาคนนี้จะอ้อนวอนอย่างไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ เธอจึงขมวดคิ้ว แต่ก็หยุดและไม่ได้พุ่งเข้าไปอย่างซื่อตรง

แต่ทว่า แววตาของหนิงหยวนที่กำลังก้มหน้าเล็กน้อยก็ได้เคร่งขรึมขึ้นมา โบกไม้โบกมือ จากนั้นก็มีมีดเล็กเล่มหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อมาอยู่ในมือเขา ทำหน้าโหดเหี้ยมแล้วพุ่งเข้าหาจี้เยียนหรัน

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงครึ่งเมตร บวกกับหนิงหยวนที่รุกเข้ามาอย่างกะทันหัน ต่อให้จี้เยียนหรันจะสังเกตเห็นกสรกระทำที่ต่ำช้านั่น แต่มันก็ยากที่จะหลบให้พ้นได้

“ในเมื่อมึงแม่งเล่นตุกติกกับกู งั้นกูก็จะเล่นตุกติกคืนบ้าง!”

หนิงหยวนคำรามออกมาอย่างโหดเหี้ยมที่สุด พร้อมกับแทงมีดไปที่หลังเอวของจี้เยียนหรัน

เขายังไม่ได้ถูกยั่วยุจนขาดสติไปซะทีเดียว เขาไม่ได้คาดหวังให้จี้เยียนหรันตาย หรือจะบอกว่าตายตอนนี้

ตำแหน่งตรงหลังเอวนั้นไม่ทำให้จี้เยียนหรันถึงตาย แถมยังสามารถควบคุมการกระทำของจี้เยีนหรันได้ด้วย! “ฝันไปซะเถอะ!”

ไม่รอให้จี้เยียนหรันตั้งสติได้ ก็ได้มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้น และเห็นฝ่ามือที่ใหญ่เท่าก้อนอิฐปรากฏขึ้นจากทางหางตา!

ป๊าบ!

เกิดเป็นเสียงตบที่ดังกังวาล ฝ่ามือนี้ทั้งเร็วทั้งรีบ ตบเข้าไปบนหน้าของหนิงหยวนอย่างจัง

หนิงหยวนรู้สึกแค่หน้ามืด ความเจ็บแสบแล่นเข้ามาจากตรงแก้ม พร้อมกับร่างกายที่ลอยออกไปอย่างควบคุมไม่ได้หมุนตัวสามร้อยหกสิบองศา จากนั้นก็ตุ้บกระแทกลงพื้นอย่างแรง

“เชี่ยแม่ง ต่อหน้าฉันยังกล้าลอบกัด นี่แกไม่เห็นหัวฉันเลยรึไงห๊ะ!”

เย่เทียนโมโหมา กับเด็กสาวที่สะสวยแบบนี้ ทำไมหนิงหยวนถึงได้โหดเหี้ยมแบบนี้?

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจี้เยียนหรันจริง อย่าว่าแต่หนิงหยวนเลย แม้แต่เซิ่งเหอเซิ่งทั้งแก๊งก็คงต้องรับผิดชอบด้วย!

หลังจากคำพูดที่โหดเหี้ยมของเย่เทียนสิ้นสุดลง จี้เยียนหรันถึงดึงสติกลับมาจากความตกใจได้ จ้องมองไปยังเงาร่างที่ไม่นับว่าใหญ่โต ส่วนลึกของดวงตาก็ได้แสดงความประหลาดใจออกมา

เมื่อกี้ถ้าเย่เทียนไม่ออกมา เธอคงจะเจ็บหนักไปแล้ว!

หนิงหยวนรู้สึกแค่ว่ามีเสียงวิ้งๆ ดังอยู่ในหัว แต่ก็จำได้ว่าสถานการณ์มันไม่ปกติ พยายามที่จะลุกขึ้น แต่เย่เทียนจะไปยอมให้เขาทำได้ยังไง ง่ามขาของเท้าเบอร์ยี่สิบสี่เหยียบลงบนอกของเขาอย่างแรง มองดูอาจจะไม่มีอะไร แต่ความจริงแล้วกลับหนักเหมือนพันปอนด์ หนิงหยวนที่กำลังดิ้นรนก็ขยับไม่ได้ในทันที และได้ล้มเลิกความตั้งใจไป

“ฉะ ฉันยอมแพ้! ขอแค่แกยอมปล่อยฉันไป ฉันก็จะออกจากเจียงหนันทันที หรือแม้แต่เมืองเจียงหวย ฉันจะไม่กลับมาเหยียบอีกเลย!”

การที่เขาจู่โจมอย่างกะทันหันเมื่อกี้ เพราะคิดว่าจะสามารถเอาจี้เยียนหรันมาเป็นตัวประกันได้ แต่คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเย่เทียนจะเร็วได้ขนาดนี้ แค่พริบตาเดียวก็มาถึงตรงหน้าแล้ว

ลำพังแค่ความเร็วที่น่าเกรงขามนี้ หนิงหยวนก็รู้เลยว่า เย่เทียนผู้แข็งแกร่งระดับดำแน่นอน ไม่ใช่อะไรที่เขาจะสามารถต่อกรได้เลย!

ทันทีที่คำพูดของหนิงหยวนสิ้นสุด พวกลูกสมุนของเซิ่งเหอเซิ่งก็จ้องหน้ากันไปจ้องหน้ากันมา เหมือนจะมองเห็นสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อของอีกฝ่าย

“นะ นี่มันเป็นไปได้ยังไง? ขุนศึกหนิงกันไม่ได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว”

“ฝัน! ฉันต้องฝันอยู่แน่ๆ!”

คนที่ตื่นเต้นที่สุดไม่มีใครเกินไปกว่าเชิ่งหู่กับหลิวชิง การอ้อนวอนของหนิงหยวน มันได้บั่นทอนกำลังใจในการต่อต้านของคนที่เหลือ ถ้าคิดจะจัดการมันก็เป็นเรื่องที่ง่ายนิดเดียว!

เย่เทียนกวาดตามองกลุ่มคนของเซิ่งเหอเซิ่งกับแก๊งมังกรที่ยังต่อต้านด้วยสายตาที่ดุร้าย และพูดอย่างเข้มขรึมว่า

“มองอะไรนักหนา? ไม่ได้ยินขุนศึกบ้าบอที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกแกกำลังขอร้องอ้อนวอนอยู่รึไง? ยังไม่รีบยอมแพ้อีก!”

สมาชิกของเซิ่งเหอเซิ่งกับแก๊งมังกรที่อยู่รอบๆ ลังเลไปครู่หนึ่ง สุดท้ายภายใต้การนำของคนหนึ่งคนพวกเขาก็ได้ถอดใจที่จะต่อต้าน เอามือกุมหัวแล้วนั่งลงกับพื้น

ต่อให้จูยิ่วฟานกับหลงเจี้ยนหัวจะตะโกนจนเสียงแทบแตกให้พวกเขาอย่ายอมแพ้ก็ตาม แต่ก็ยังไม่สามารถปรากฏการณ์ที่ลูกน้องพากันยอมแพ้ได้

สุดท้าย คนที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นก็เหลือแค่จูยิ่วฟานกับหลงเจี้ยนหัวแค่สองคนเท่านั้น สีหน้าดูแย่สุดๆ เหมือนคนที่เพิ่งกินขี้มา

เย่เทียนกวาดตามองดูรอบๆ ด้วยสายตาที่เย็นชา มุมปากได้ยิ้มออกมา รู้สึกพอใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า

“ผะ ผู้อาวุโส ท่านปล่อยผมไปเถอะ! ผมสัญญาว่าจะออกจากเจียงหนัน ออกจากเจียงหวย และจะไม่กลับมาอีกแล้ว”

หนิงหยวนขอร้องให้เย่เทียนเมตตา

“เป็นคนที่ปอดแหกสิ้นดี!”

เย่เทียนเบ้ปาก ชักเท้าที่เหยียบอยู่บนตัวหนิงหยวนออก

หนิงหยวนรู้สึกโล่ง รีบหายใจอย่างแรง พอคิดจะลุกขึ้น น้ำเสียงที่เลื่อนลอยของเย่เทียนก็ได้ดังเข้ามาในหูอีกครั้ง

“จริงสิ ผมลืมแนะนำกับคุณ สาวสวยที่คุณเพิ่งสู้ด้วยเมื่อกี้เธอเป็นตำรวจน่ะ”

“เธอนั้นสนใจเรื่องที่คุณเคยเป็นนักสู้ใต้ดินมากเลยนะ คาดว่าต่อไปคุณคงต้องใช้ชีวิตในคุกแล้วล่ะนะ”

ระหว่างที่พูด เย่เทียนก็ยกเท้าขึ้นอีกครั้ง แล้วเหยียบที่น่องของหนิงหยวนอย่างแรง……