ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 225

“บัดซบ!”

หนิงหยวนทำหน้าขุ่นเคืองหลังจากที่เพิ่งโดนลอบกัดไป

ทั้งๆ ที่เมื่อกี้เขาจะฉวยโอกาสจับตัวจี้เยียนหรันได้แล้วแท้ๆ แต่จู่ๆ ขาของเขาก็เกิดเจ็บขึ้นมา ทำให้เขาพลาดโอกาสอันดีไป แถมตอนนี้ขาขวาของเขายังแอบรู้สึกเจ็บอยู่เลย

ด้วยมันสมองที่เขามี ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เขาจะสามารถคาดเดาได้ว่าต้องเป็นฝีมือของคนๆเดียวที่มีฝีมือเหนือกว่าเขาในที่นี้อย่างเย่เทียนแน่นอน เขาจึงหันมองเย่เทียนด้วยสายตาที่ดุร้าย

แต่น่าเสียดาย จี้เยียนหรันที่ยืนอยู่ข้างหน้าเย่เทียนกลับนึกว่าหนิงหยวนเพ่งเล็งมาที่ตน จึงได้ส่งเสียงฮึดฮัด แล้วอาศัยจังหวะที่ได้เปรียบพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง

“หนิงหยวน ยังไงคืนนี้แกก็ไม่มีทางหนีรอดแน่นอน!”

เมื่อเห็นจี้เยียนหรันบุกเข้ามาอีกครั้ง หนิงหยวนจึงไม่มีเวลาไปตำหนิพฤติกรรมที่น่ารังเกียจของเย่เทียน กัดฟันแล้วพุ่งเข้าใส่จี้เยียนหรัน

แน่นอนว่าครั้งนี้หนิงหยวนนั้นระวังตัวมากกว่าเดิม ไม่กล้าทำอะไรอย่างเต็มที่ กลัวว่าเย่เทียนจะลอบโจมตีอีก

กับสิ่งที่เกิดขึ้น เย่เทียนกลับส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ มุมปากได้ยิ้มออกมาอย่างไม่ชอบใจ พร้อมกับทำหน้าขบขันอย่างมาก

“ถึงคุณจะระวังผมไปแล้วมันจะได้อะไร ถ้าผมต้องการเล่นตุกติกจริงคิดว่าจะหนีรอดรึไง?”

ทันใดนั้น บทละครฉากหนึ่งก็ถูกจัดแสดงขึ้นต่อหน้าสายตาของทุกคน

ถ้าว่าด้วยเรื่องความสามารถเฉพาะตัว ถึงจี้เยียนหรันจะทำให้คนระดับล่างรู้สึกตื่นตาตื่นใจ แต่ก็ยังห่างชั้นกับหนิงหยวนอยู่ดี

เพียงแต่ ภายใต้การช่วยเหลือลับๆ จากเย่เทียน หนิงหยวนก็ไม่มีทางที่จะชนะได้เลย!

ทุกครั้งที่อยู่ในช่วงสำคัญ เย่เทียนก็จะดีดเศษกระเบื้องออกไปชิ้นหนึ่ง กระแทกใส่ร่างกายของหนิงหยวนอย่างแม่นยำ

วินาทีต่อมา กำปั้นที่ร้อนแรงของจี้เยีนหรันก็จะถูกขยายขึ้นในรูม่านตา

หลังจากที่ผ่านไปหลายนาที หนิงหยวนก็ถูกจี้เยียนหรันอัดจนหน้าบูดหน้าเบี้ยว

แน่นอนว่าถ้าแหวกเสื้อเขาออก ก็จะได้เห็นว่าตามตัวของเขา ยังมีรูอีกเจ็ดแปดรูที่เลือดสดๆ กำลังไหลรินออกมา

หนิงหยวนร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา เขาอยากที่จะสวนกลับ แต่ก็จบลงที่ความล้มเหลวทุกครั้ง แถมยังโดนหนักยิ่งกว่าเดิมด้วย

แม้ว่าเขาจะเพิ่มกำลังใจเข้าตัวมากมายมหาศาลแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่เขาจะถือโอกาสสวนกลับจี้เยียนหรันนั้น การลอบโจมตีของเย่เทียนก็จะโดนเขาทุกครั้งไป

หลังจากที่ได้ลองไปหลายครั้ง สุดท้ายหนิงหยวนก็จำใจต้องยอมแพ้

พอเห็นจี้เยียนหรันพุ่งเข้ามาอีกแล้ว หนิงหยวนก็รีบตะโกนออกไปว่า “หยุดหยุดหยุด! ฉันยอมแพ้! เลิกชกฉันได้แล้ว!”

จี้เยียนหรันถึงกับตกใจ นึกไม่ถึงจริงๆ ว่านักสู้ใต้ดินที่ฆ่าคนเหมือนผักปลาคนนี้จะอ้อนวอนอย่างไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ เธอจึงขมวดคิ้ว แต่ก็หยุดและไม่ได้พุ่งเข้าไปอย่างซื่อตรง

แต่ทว่า แววตาของหนิงหยวนที่กำลังก้มหน้าเล็กน้อยก็ได้เคร่งขรึมขึ้นมา โบกไม้โบกมือ จากนั้นก็มีมีดเล็กเล่มหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อมาอยู่ในมือเขา ทำหน้าโหดเหี้ยมแล้วพุ่งเข้าหาจี้เยียนหรัน

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงครึ่งเมตร บวกกับหนิงหยวนที่รุกเข้ามาอย่างกะทันหัน ต่อให้จี้เยียนหรันจะสังเกตเห็นกสรกระทำที่ต่ำช้านั่น แต่มันก็ยากที่จะหลบให้พ้นได้

“ในเมื่อมึงแม่งเล่นตุกติกกับกู งั้นกูก็จะเล่นตุกติกคืนบ้าง!”

หนิงหยวนคำรามออกมาอย่างโหดเหี้ยมที่สุด พร้อมกับแทงมีดไปที่หลังเอวของจี้เยียนหรัน

เขายังไม่ได้ถูกยั่วยุจนขาดสติไปซะทีเดียว เขาไม่ได้คาดหวังให้จี้เยียนหรันตาย หรือจะบอกว่าตายตอนนี้

ตำแหน่งตรงหลังเอวนั้นไม่ทำให้จี้เยียนหรันถึงตาย แถมยังสามารถควบคุมการกระทำของจี้เยีนหรันได้ด้วย! “ฝันไปซะเถอะ!”

ไม่รอให้จี้เยียนหรันตั้งสติได้ ก็ได้มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้น และเห็นฝ่ามือที่ใหญ่เท่าก้อนอิฐปรากฏขึ้นจากทางหางตา!