ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 226

“หนิงหยวน เกรงว่าครึ่งชีวิตที่เหลือของนายคงต้องไปอยู่ในคุกแล้วล่ะ”

นัยน์ตาทมิฬลึกล้ำของเย่เทียนหรี่ลง และจ้องหนิงหยวนเขม็งด้วยสายตาคมกริบประหนึ่งเหยี่ยว

หนิงหยวนไม่กล้าสบตาเย่เทียน เขารู้สึกลนลานราวกับว่าดวงตาของเย่เทียนสามารถมองเห็นหัวใจของเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ไม่อาจซ่อนความลับอะไรไว้ได้เลย

การชกมวยใต้ดินจะเป็นเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็กก็ได้ แต่หนิงหยวนคร่าชีวิตคนไปหลายคน ถ้านับคนที่พิการด้วย อย่างต่ำสุดก็ต้องติดคุกตลอดชีวิต!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หนิงหยวนรีบร้องขอความเมตตา

"ท่านอาวุโส ผมถูกบังคับด้วยเงื่อนไขชีวิต นี่ผมก็ไม่ได้ต่อยมวยใต้ดินมาหลายปีแล้ว คุณให้โอกาสผมอีกครั้งนะครับ ผมสัญญาว่าจะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่!"

ในขณะที่พูด เขาถึงขั้นยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วด้วยท่าสาบานประหนึ่งต้องการแสดงความตั้งใจ

แต่เย่เทียนหัวเราะ และหัวเราะอย่างเยือกเย็นด้วย

"ความผิดนั้นแก้ไขได้ก็จริง แต่คนที่ตายไปแล้วไม่สามารถฟื้นคืนชีพ!"

หนิงหยวนมีเหงื่อเย็นไหลลงจากหน้าผาก สีหน้าซีดเผือดราวกระดาษ และพูดเสียงสั่น "ท่าน ท่านอาวุโส ผม ผม……"

"เลิกผมผมได้แล้ว ถ้าฉันให้โอกาสนาย ใครให้โอกาสคนเหล่านั้นที่โดนนายทำร้ายจนตายอยู่บนเวทีมวยบ้าง?"

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ น้ำเสียงที่ราวกับแค่ถามว่าคุณทานข้าวหรือยัง

สีหน้าหนิงหยวนย่ำแย่สุดๆ เมื่อเห็นว่าเย่เทียนไม่ยอมให้ทางรอดกับเขาก็ตวาดขึ้นมาทันที

"ไอ้เวรตะไลแม่งเอ๊ย ต่อให้ฉันกลายเป็นผีก็ไม่ยอมปล่อยแกไปหรอก!"

"ฉันเกลียดที่สุดคือคนอื่นด่าแม่ฉัน ทีแรกฉันยังนึกสงสาร แต่ตอนนี้แกจะโทษฉันไม่ได้แล้วนะ!"

สีหน้าเย่เทียนเย็นชาลงอย่างสิ้นเชิง ยกขาขวาขึ้นสูง และกระทืบขาอ่อนของหนิงหยวนอย่างแรก

แคร่ก!

เสียงกระดูกแตกเพียงเบาๆทว่าบัดนี้กลับดังกึกก้อง หนิงหยวนส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ขาอ่อนข้างขวาเปลี่ยนรูปอย่างพิลึก ชีวิตนี้คงต้องกลายเป็นคนขาเป๋ซะแล้ว

ไม่เพียงแค่นั้น เมื่อขาของเย่เทียนกระทืบลงไป ชี่ทิพย์ในกายเขาทะลักสู่ตัวหนิงหยวนอย่างดุดัน ไหลตามชีพจรที่ขาเข้าไปยังตันเถียน ทลายกำลังภายในที่หนิงหยวนฝึกฝนสั่งสมมาหลายปี

นี่ถ้าเป็นนักบู๊คนอื่นจะล้มหนิงหยวนคงไม่ง่าย

แต่เย่เทียนแตกต่างออกไป แม้ว่าเขาจะอยู่แค่ระดับฝึกพลังชั้นห้า แต่ก็ยังเป็นการมีอยู่ที่ไร้ซึ่งศัตรูแม้ในระดับดำ บวกกับความต่างชั้นระหว่างชี่ทิพย์และกำลังภายในของทั้งสอง จะล้มนักบู๊ระดับเหลืองนั้นสบายมาก!

"ทำไม ทำไมกำลังภายในของฉันถึงหายไป"

หนิงหยวนรู้สึกถึงความผิดปกติในตันเถียนได้ทันที เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนเอ๋อไปแล้ว

สูญเสียกำลังภายในเท่ากับว่าเขาสูญเสียฐานะอันสูงส่ง กลายเป็นคนธรรมดาไปโดยสิ้นเชิง ทรมานยิ่งกว่าฆ่าเขาเสียอีก

แต่ไม่นานนักเขาก็ตั้งสติได้ และเดาได้ทันทีว่าเย่เทียนเป็นคนเล่นตุกติก

"ไอ้สารเลว! แกทำอะไรกับฉัน ทำไมกำลังภายในของฉันถึงหายไป!"

"หุบปาก!"

เชิ่งหู่เดินเข้ามาอย่างไม่ยอมให้ใครขวาง ยกมือขึ้นและตบลงไปแรงๆหนึ่งฉาด

เพียะ!

เสียงตบดังกังวาน ด้วยการตบอันรุนแรงของเชิ่งหู่ หนิงหยวนที่กลายเป็นคนธรรมดาแล้วโดนเข้าที่หัว ทั้งเลือดและฟันที่หักพุ่งออกจากปากอย่างน่าหวาดหวั่น!

หลิวชิงไม่แม้แต่จะมองสี่นักรบผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้เลื่อนขั้น เขาขยับแว่นตาและสั่งด้วยเสียงเย็นชา

"มัวยืนนิ่งอะไรอยู่ ยังไม่รีบลากออกไปอีก ปล่อยให้อยู่ที่นี่เดี๋ยวจะเปื้อนสายตาของคุณชายเย่เอา!"