ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 242

“คุย？อย่างแกยังจะมีหน้ามาคุยกับฉัน？”

จูยิ่วถิงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันสำหรับปัญหาของหลิวชิง：“หลิวชิง ในสายตาฉันแกเป็นแค่หนูตัวเล็กๆ！แกมีสิทธิ์อะไรมาคุยกับฉัน？”

“จูยิ่วถิง คุณพูดให้เกียรติผมหน่อย！”

การเหยียดหยามเช่นนี้ของจูยิ่วถิง ทำให้หลิวชิงหน้าเขียวปั้ด กัดฟันแน่น พูดลอดไรฟันออกมาด้วยคำพูดเยือกเย็น

อย่าว่าแต่ตอนนี้ทำลายแก๊งมังกรได้แล้ว และควบคุมเจียงหนันได้กว่าครึ่งเลย

ก่อนจะทำลายแก๊งมังกรได้ ก็ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้ แม้แต่หลงเจี้ยนหัวกับเชิ่งหู่ก็ยังไม่กล้า！

น้ำเสียงที่ดูถูกเหยียดหยาม และการท้าทายแบบนี้

เหมือนในสายตาจูยิ่วถิง หลิวชิงเหมือนเป็นแต่หนูตัวเล็กๆที่เล่นได้ตามอำเภอใจตัวหนึ่งจริงๆ ！

“แกนะสิควรพูดให้เกียรติฉันหน่อย ！”

แต่จูยิ่วถิงจะกลัวหลิวชิงได้ยังไงกัน ตะโกนกลับไปเสียงดังขึ้นกว่าสองเท่

“หลิวชิง แกไม่ดูสารรูปตัวเองหน่อย คิดว่าตัวเองเก่งมากจริงๆงั้นเหรอ？ฉันฆ่าแกตายได้ภายในไม่กี่นาที！”

“อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสแก ฉันให้เวลาแกคิด1วัน จับตัวไอ้คนที่ชื่อเย่เทียนนั่นมาให้ฉัน แล้วประกาศกับแก๊งไผ่เขียวบ้าบออะไรนั่นของแกให้เข้าร่วมเซิ่งเหอเซิ่งของพวกฉั แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก！”

“ไม่อย่างงั้นแกก็เตรียมโลงศพไว้ให้ตัวเองได้เลย！”

จูยิ่วถิงพูดจบก็ตัดสายไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้หลิวชิงพูดเลยแม้แต่น้อย

หลิวชิงโกรธจนเส้นเลือดดำระเบิด หน้าแดงก่ำ แม้แต่ดวงตาก็เต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำ

“คุณไปบอกเชิ่งหู่ ให้เขาเตรียมทหารเข้าเมืองเอก！”

เย่เทียนที่เงียบมาตั้งแต่แรก ในที่สุดก็พูดออกมา：“จูยิ่วถิงรอดไม่ถึงสองวันแน่！”

พูดจบเย่เทียนก็หันไป แล้วก้าวเท้ายาวๆออกไปด้านนอก

หลิวชิงที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ได้สติกลับมา แล้วรีบตามไปด้วยสีหน้าแปลกๆ“เย่ คุณชายเย่！”

แต่เย่เทียนไม่หันมาแม้แต่น้อย ขับรถออกจากเรดซันบาร์ไปอย่างรวดเร็ว

เขายืนมองรถที่เริ่มไกลออกไปตรงหน้าประตูเรดซันบาร์ หลิวชิงมีสีหน้าซับซ้อนขั้นสุด

แม้จูยิ่วถิงเป็นหัวหน้าใหญ่ในโลกใต้ดินของเมืองเอก แต่หลิวชิงไม่สงสัยความจริงในคำพูดของเย่เทียนเลย

ที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดีก็คือ เพิ่งจะล้มล้างแก๊งมังกรได้ ยังอยู่ในช่วงเวลาที่ต้องค้นหากากเดนของแก๊งมังกร เขากับเชิ่งหู่จะแบ่งคนในมือให้ไปแย่งชิงเมืองเอกได้ยังไง？

ประมาณ3ทุ่ม เท้าของเย่เทียนมาเหยียบบนเขตเมืองเอกอีกครั้ง

“เซิ่งเหอเซิ่ง(ความหมายของชื่อเหมือนชนะกับชนะ)ใช่ไหม？คืนนี้ฉันจะทำให้นายกลายเป็นแพ้กับแพ้！”

เย่เทียนมองข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ พลางยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมโหด แล้วยื่นมือโบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง

ระหว่างทางหลิวชิงได้ส่งข้อมูลเกี่ยวกับเซิ่งเหอเซิ่งให้เขา ทำให้เย่เทียนรู้ถึงอิทธิพลคร่าวๆของเซิ่งเหอเซิ่ง

เซิ่งเหอเซิ่งสมกับที่เป็นราชาแห่งโลกใต้ดินของเมืองเอก ครอบครองพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองในเมืองเอก ในนั้นมี23แห่งที่ทำเงินได้มากที่สุด！

ทั้งคาสิโน7แห่ง บาร์6ที่ KTVอีก5แห่ง ตลอดจนซาวน่า5แห่ง

และในสถานที่ที่เล็กที่สุด มีลูกน้องอย่างน้อย5คนคอยคุ้มกันอยู่

ส่วนสถานที่ใหญ่ที่สุด เล่นใหญ่มีลูกน้องคอยคุ้มกันเกือบๆ200คน

นี่แค่สถานที่ที่ทำเงินมากที่สุดแค่23แห่งของเซิ่งเหอเซิ่ง ถ้ารวมที่อื่นๆของเขาไปด้วย รวมจำนวนคนคงเกือบๆ2พันคน น่ากลัวสุดๆ！

“ไป Wynn casino！”

เข้ารถแท็กซี่มายังไม่ทันได้นั่งดีๆ เย่เทียนก็ตะโกนบอกจุดหมายปลายทางกับคนขับรถออกไป

Wynn casinoใกล้กับที่นี่ที่สุด และเป็นหนึ่งในคาสิโนทำเงินได้มากที่สุดของเซิ่งเหอเซิ่ง！

ได้ยินชื่อสถานที่ ตรงหน้าคนขับรถก็สว่างวาบ รีบมุ่งหน้าไปยัง Wynn casinoด้วยความชำนาญ

เย่เทียนที่นั่งได้ที่แล้วสังเกตได้ถึงความแปลกๆของคนขับรถ จึงถามขึ้นอย่างนึกสงสัย：“คนขับ ผมว่าคุณดูรีบๆนะ？”

“ยังโอเคๆ”

คนขับรถยิ้มเยาะ“ปกติถ้าไม่มีลูกค้าก็ไปเล่นสักตาสองตา”

“คนขับ งั้นคุณคงคุ้นเคยกับเมืองเอกมากใช่ไหม？”

เย่เทียนยิ้มมุมปากอย่างปลิ้นปล้อน

“น้องชาย ถามได้ถูกคนจริงๆ ในเมืองเอกแห่งนี้ ไม่มีถนนเส้นไหนที่ผมไม่รู้！ไม่มีสถานที่ไหนที่ผมไม่รู้จัก！”

คนขับรถตบหน้าอกอย่างภาคภูมิใจ

“งั้นผมปรึกษาอะไรกับคุณหน่อย”

เย่เทียนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ“คืนนี้ผมเหมารถคุณ คุณโอเคหรือเปล่า？”

“ได้สิ！”

คนขับรถได้ยินเช่นนั้น ก็ตอบตกลงด้วยความดีใจ “แต่ว่า น้องชาย ผมว่าคุณคงไม่ใช่คนเมืองเอก ผมบอกคุณไว้ก่อน ค่าเหมารถไม่ใช่น้อยๆ คุณจะเหมาจริงๆเหรอ？”

เย่เทียนหยิบแบงค์สีแดงออกมาจากตัว5ใบมัดจำไว้ก่อน“เอางี้ ผมให้คุณก่อน500 ถ้าคืนนี้ไปหลายที่ พอใช้หมดแล้วคุณค่อยเตือนผม”

“ตกลง！”คนขับรถรับแบงค์มาเก็บไว้ ยิ้มจนแทบจะหุบปากไม่ได้

ลูกค้ากล้าได้กล้าเสียแบบนี้มีไม่มาก เหมารถเขาทั้งคืนดีกว่าให้เขาวิ่งหาลูกค้าทั้งคืนเสียอีก

ใช้เวลาไม่นาน คนขับรถก็ขับเข้ามาถึงพื้นที่รุ่งเรืองพลุกพล่าน แล้วหยุดรถบนถนนที่แออัด

คนขับรถพูดเตือนขึ้น“น้องชาย ถึง Wynn casinoแล้ว！”

เย่เทียนกวาดตามองด้านนอกผ่านกระจกรถ สิ่งที่ดึงดูดสายตาคือห้องไพ่นกกระจอกที่ตกแต่งธรรมดาๆบนทางเท้า มีป้ายที่เขียนด้วยตัวหนังสือสีทองตัวใหญ่ๆแขวนอยู่ด้านบนว่า： ร้านไพ่นกกระจอก Wynn ！

“คนขับ เพื่อนผมบอกมาว่า Wynn casinoเป็นคาสิโนไม่ใช่เหรอ？ทำไมถึงเป็นที่เล่นไพ่นกกระจอกได้ล่ะ？”

เย่เทียนขมวดคิ้วเป็นปม พลางถามคนขับรถที่เป็นคนในพื้นที่ของเมืองเอกอย่างไม่เข้าใจ

“น้องชาย คุณไม่รู้ล่ะสิ”

คนขับรถหัวเราะออกมา แล้วอธิบาย：“ประเทศเราห้ามมีการพนัน ที่นี่คึกคักซะขนาดนี้ ถ้าติดป้ายว่าคาสิโน คงโดนปิดอย่างไม่ต้องสงสัยใช่หรือไม่？”

“คุณอย่ามองแค่ว่า Wynn casinoแห่งนี้ติดป้ายว่าที่เล่นไพ่นกกระจอก แต่ข้างในใหญ่โตมาก！เดี๋ยวพอคุณเข้าไปแล้วบอกกับพนักงาน ว่าอยากได้ห้องใหญ่หน่อยพวกเขาก็จะพาไปเอง”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตรงไปตรงมาของเย่เทียนมันได้ผล หรือเพราะคนขับรถเป็นคนพูดมากอยู่แล้ว ถึงอธิบายข้อสงสัยของเย่เทียนได้อย่างแจ่มแจ้ง

“แบบนี้นี่เอง！”

เย่เทียนพยักหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ อมยิ้มพลางพูด：“คนขับ งั้นคนขับรอผมอยู่ที่นี่สักครู่”

ขญะพูดเย่เทียนก็ลงจากรถ กำลังจะเดินไปยัง ก็ได้ยินเสียงคนขับรถดังขึ้น“นี่ น้องชาย รอเดี๋ยว”

คนขับรถยื่นหัวออกมานอกหน้าต่างรถ“ถ้าจอดรถตรงนี้จะรับคุณไม่ได้ ”

“เมื่อกี้ผมบอกคุณแล้วว่า Wynn casinoใหญ่มาก นี่แค่ทางเข้า ส่วนทางออกอยู่ถนนข้างๆ ผมไปรอคุณตรงนั้นดีไหม？”

เย่เทียนส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีของคนขับรถ พลางยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย “คนขับ คุณรอผมตรงนี้แหละ ผมจัดการธุระเสร็จก็ออกมา……”