ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 255

ภายใต้การนำทางของพนักงานหญิง เย่เทียนก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องวีไอพีแล้ว

หลังแอบจัดเครื่องแต่งกายไปแปบหนึ่ง เย่เทียนก็ค่อยๆ เปิดประประตูออกราวกับนักเรียนที่ทำผิดแล้วต้องมาพบครูใหญ่เลย

ทำเป็นเล่นไป นี่อาจเป็นการพบหน้าครั้งแรกกับพ่อตาในอนาคตก็ได้ แถมเขายังมาสายด้วย แล้วจะไม่ให้เขาตื่นเต้นได้ยังไง?

ภายในห้องวีไอพีได้มีคนสองคนนั่งรออยู่นานแล้ว

คนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งประธานเป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง หน้าตาจริงจัง คิ้วยาวไปจนถึงจอน ออร่าดูแตกต่างจากคนทั่วไป

สองตาของเขายิ่งเหมือนสายฟ้าที่ยิงเข้ามาในใจ ไม่ว่ามองไปที่ใคร ในใจก็ต้องรู้สึกไม่ดีขึ้นมา

ต่อให้ตอนแรกเขาจะเหลือบมองด้วยความใสซื่อที่เรียบเฉยเท่านั้น

จากเหลียงเยว่หรูที่นั่งอยู่ข้างเขา มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเดาว่าเขานั้นก็คือผู้นำตระกูลเหลียงของหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่แห่งเจียงหนัน พ่อของเหลียงเยว่หรู____เหลียงเหวินเห้านั่นเอง!

เหลียงเยว่หรูที่ปกติเป็นคนไม่ค่อยสนโลก ตอนนี้กลับหดหัวจนเหมือนนกกระจอกเทศตัวหนึ่ง นอกจากเงยหน้าขึ้นมามองเย่เทียนไปทีหนึ่งแล้ว แม้แต่คำทักทายยังไม่กลับพูดเลย

จากตรงจุดนี้ มันก็คาดเดาไม่ยากว่าแรงกดดันของเขานั้นได้ถูกบ่มเพาะมาเป็นเวลานานแล้ว

เย่เทียนถูกเหลียงเหวินเห้าจ้องจนเริ่มรู้สึกร้อนรนขึ้นมา ต่อให้เขาจะเป็นคนที่เก่งกล้าสามารถแค่ไหน แต่ก็ยังรู้สึกถึงแค่ความเย็นที่พุ่งขึ้นมาจากฝ่าเท้าเท่านั้น

สายตาที่แหลมคมคู่นั้นของเหลียงเหวินเห้ายังคงจ้องมองไปยังเย่เทียนที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างเงียบๆ ต่อเนื่องไปประมาณห้าวิ เขาถึงพูดออกมาอย่างไร้ความรู้สึกว่า

“คุณไปได้แล้ว!”

เสียงของเขาไม่ถือว่าดัง แต่มันกลับเหมือนเสียงฟ้าร้องที่ระเบิดอยู่ข้างหูเหลียงเยว่หรู เด็กสาวทำตัวลนลานขึ้นมาทันทีไม่รู้ว่าพ่อกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ไม่ว่ายังไง เย่เทียนก็เคยช่วยเธอให้พ้นจากอันตรายได้ตั้งหลายครั้ง นับว่าเป็นความดีความชอบที่ทำด้วยความยากลำบากเลย นี่มันต้องเรียกว่าอะไรเนี่ย?

แต่เย่เทียนที่เป็นคู่กรณีนั้น ความร้อนรนในใจกลับหายไปไม่เหลือหลอ ดวงตาสีดำสบตากับเหลียงเหวินเห้าอย่างไม่เกรงกลัว

“เพราะอะไรครับ?”

เหลียงเหวินเห้าพูดออกไปอย่างหยิงยโสว่า “หลียงเหวินเห้าคนนี้คิดจะไล่ใคร ยังต้องมีเหตุผลมารองรับด้วยเหรอ?”

“ถ้ากับคนอื่นอาจจะไม่ต้อง แต่กับผมนั้นก็จำเป็นครับ!”

เย่เทียนส่ายหน้าเบาๆ มุมปากอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างน่าประหลาด

เหลียงเหวินเห้าเหลือบมองเย่เทียนอย่างเรียบเฉย

“ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะทำให้เสี่ยวเยว่มีความสุขได้!”

เย่เทียนขมวดคิ้ว แล้วถามกลับไปว่า “ทำไมถึงไม่เชื่อล่ะครับ?”

“แล้วทำไมผมถึงต้องเชื่อด้วย?” เหลียงเหวินเห้าถามกลับ

เย่เทียนตอบกลับอย่างจริงจังว่า “อย่างน้อยตอนนี้เยว่หรูก็ยังอยู่รอดปลอดภัย”

เหลียงเหวินเห้ากลับไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ พร้อมพูดอย่างองอาจว่า “ต่อให้ไม่มีคุณ เธอก็ยังคงมีชีวิตต่อไปอย่างปลอดภัยได้”

“……”

มุมปากของเย่เทียนกระตุกเบาๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าเลยว่าเย่เทียนนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องฝีมือหรือเรื่องฝีปาก เขาก็เป็นชายที่เอาเรื่องทั้งนั้น

ไม่เสียแรงที่เหลียงเหวินเห้าเป็นถึงนักธุรกิจระดับหัวแถวของเมืองเจียงหนันหรือแม้แต่เมืองเจียงหวย ช่างแตกต่างจากคนทั่วไปจริงๆ!

จริงๆ แล้วตั้งแต่ตอนแรก เย่เทียนนั้นคำนึงถึงเรื่องที่อีกฝ่ายเป็นพ่อของเหลียงเยว่หรู จนเผลอเปล่าตัวปล่อยใจไป

ไม่อย่างนั้น แม้แต่ฉินเจิ้งที่เป็นผู้นำตระกูลอันดับหนึ่งของเจียงหนันเขายังกล้าทำหน้าบึ้งใส่ แล้วจะไปก้มหัวให้เหลียงเหวินเห้าได้ยังไง?

“คุณจะยอมออกไปเอง หรือจะให้ผมเรียกรปภเข้ามาไล่คุณออกไป?”

เหลียงเหวินเห้านั้นไม่สนใจหรอกว่าเย่เทียนจะคิดยังไง สายตาที่แหลมคมยังคงจับจ้องไปยังเย่เทียน

“งั้นผมไปเองก็ได้ครับ”

เย่เทียนมองดูเหลียงเหวินเห้าอย่างลึกซึ้ง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างจนใจ หมุนตัวแล้วเตรียมที่จะเดินจากไป