ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 305

“คุณลุงคะ คุณลุงถามเรื่องพวกนี้ทำไมกันคะ?”

สำหรับน้ำเสียงที่ใกล้เคียงกับการซักถามนี้ของซูเหมย นัยน์ตาของซูเจิ้งไห่มีความไม่พอใจแฉลบผ่านอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานก็กลับคืนเข้ามาดังเดิม อมยิ้มบอกว่า “ไม่มีอะไร ถามดูเฉยๆ”

“แต่ลุงว่านะ เสี่ยวเหมย เธอออกไปอยู่ข้างนอก อย่าถูกพวกมีเจตนาแอบแฝงหลอกเอาได้ โดยเฉพาะโลกนี้ไม่ได้ใสซื่อแบบที่เธอคิดขนาดนั้น”

พูดแบบนี้ออกมา ถึงแม้ไม่ได้ระบุชื่อเอาไว้ ทุกคนก็รู้ว่ากำลังพูดถึงเย่เทียน

ชั่วขณะนั้นซูหงจวินขมวดคิ้วยกใหญ่ ตะโกนบอกว่า “เจิ้งไห่ กินข้าวก็กินข้าว แกพูดจาเหลวไหลอะไรกันนักหนา!”

“ผมไม่ได้พูดเหลวไหล”

หน้าของซูเจิ้งไห่เผยยิ้มเยาะ สายตาตกอยู่บนตัวเย่เทียน “พูดตามตรงนะ สำหรับเรื่องที่เสี่ยวเหมยหาแฟนคนนี้มา ผมไม่พอใจที่สุด พูดถึงความสามารถก็ไม่มีความสามารถ พูดถึงเบื้องหลังก็ไม่มีเบื้องหลัง แล้วจะคู่ควรกับตระกูลซูของพวกเราได้ยังไงกัน?”

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเราตระกูลซูเป็นตระกูลเก่าแก่มีชื่อเสียง ต่อให้หาลูกเขย ก็จำเป็นต้องหนุ่มหล่อแบบของตระกูลหลี่ หรือว่าตระกูลหยางสิ!”

กำลังพูดอยู่ เขาชี้ไปยังเย่เทียนแล้ว “ผู้ชายจนๆ แบบนี้ ไม่คู่ควรเข้าประตูบ้านพวกเราหรอก!”

หลังจากเขาพูดจบลง ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าซูหงจวินดูแย่อยู่บ้าง

ลูกชายคนโตของตนเอง แต่ไหนแต่ไรหยิ่งยโสโอหัง ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาทั้งสิ้น ตอนเป็นหนุ่ม ก่อเรื่องวุ่นไม่น้อย จนถึงอายุปูนนี้ ยังก่อเรื่องไร้เหตุผลเช่นนี้อยู่! น่าโมโหเสียจริงเลย

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เย่เทียนก็ช่วยชีวิตเขาไว้แล้ว ยังมีวิธีการมหัศจรรย์สารพัดด้วย ไม่ใช่คนธรรมดาจะเทียบได้เด็ดขาด ส่วนลูกชายคนโตของตนเองผู้นี้จะรู้ได้อย่างไร?

ซูเจิ้งหือก็สีหน้าดูไม่ดีอยู่บ้างเช่นกัน คำพูดนี้ดูเหมือนกำลังต่อว่าเย่เทียน ความเป็นจริงเห็นได้ชัดกำลังว่าเขาดูคนไม่เป็น

เพียงแค่ไม่รอให้ซูหงจวินส่งเสียงตำหนิ เย่เทียนที่แทะน่องไก่อยู่ก็หัวเราะขึ้นมาฉับพลัน

“นายหัวเราะอะไร?”

ซูเจิ้งไห่หันหน้าเข้ามา จ้องเย่เทียนอย่างเย็นชา

“ไม่มีอะไรครับ แค่นึกเรื่องตลกที่น่าขำเรื่องหนึ่งได้ คุณลุงเชิญพูดต่อเลย ผมฟังอยู่”

เย่เทียนสีหน้าไม่เปลี่ยน ตอบไปอย่างเรียบนิ่ง

พูดแบบนี้ออกมา ซูเจิ้งไห่สีหน้าอึมครึม ท่าทีนี้ของเย่เทียน ชัดเจนว่าไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตา!

ความจริงก่อนหน้านี้นานแล้ว เขาได้ยินเรื่องของเย่เทียนมาจากตระกูลหลี่ทางนั้น ว่าต่อยหลี่เฟิงที่ไปหาซูเหมยที่เจียงหนันอย่างหนักไปยกหนึ่ง

เดิมทีเขามีสัมพันธไมตรีกับตระกูลหลี่ การให้ซูเหมยกลับมาแต่งงานกับหลี่เฟิง นี่คือเรื่องผลประโยชน์ของตระกูลที่สอดคล้องกันที่สุด

แต่ว่า ซูเหมยไม่ยินยอม หลังจ้าวเสว่เฟินภรรยาน้องชายคนนี้กลับมา ยังแอบเปลี่ยนท่าทีแล้ว รบกวนแผนการของเขาอย่างหนัก

ดังนั้นวันนี้หลังรู้ว่าเย่เทียนมาถึงจ๊กกลาง เขาจึงวางงานในมือลงแล้วเข้ามาหาเลย เป้าหมายคืออยากดูสักหน่อย สรุปแล้วเย่เทียนคนนี้มีความสามารถอะไร ถึงสามารถทำให้ซูเหมยหลงจนไม่ลืมหูลืมตา แม้แต่บิดาของตนเอง ยังชอบอกชอบใจเขาไปด้วยเช่นกัน

ตอนนี้พอมองดู สิ่งที่พบคือชายหนุ่มที่ธรรมดามากคนหนึ่ง ดังนั้นเดิมทีไม่ได้เก็บเย่เทียนมาใส่ใจ

ตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะแสบแก้วหูของเย่เทียน เหมือนกำลังเย้ยหยันเขา ทำให้เขาโกรธเคืองแบบไร้ที่เปรียบทันใด

“ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร ที่จ๊กกลาง นายจำเป็นต้องฟังฉัน!”

“พูดตามจริง ฉันคิดว่านายไม่เหมาะกับหลานสาวฉัน ยิ่งไม่อาจเข้ามาในประตูใหญ่ตระกูลซูของฉันได้ เจียมตัวหน่อย ตอนนี้นายไสหัวออกไปให้ฉันซะ ไม่อย่างนั้น......”

ซูเจิ้งไห่กระแอมอย่างเย็นชา ความหมายข่มขู่ที่แม้จะไม่พูดออกมาก็เข้าใจได้

“ไม่อย่างนั้นคุณจะทำอย่างไร?”

เย่เทียนสีหน้าเย็นชาลงมา เขาไม่ได้ทำเรื่องอะไรสักอย่าง และไม่ได้หาเรื่องฝ่ายตรงข้ามด้วย แต่พอฝ่ายตรงข้ามเข้าประตูมาก็คอยแต่จับผิดเขาอยู่ไม่ห่าง ทำไมกัน? เห็นว่าเขาเย่เทียนไร้ความสามารถจริงอย่างนั้นเหรอ?

“ไม่อย่างนั้น ฉันมีเป็นร้อยวิธี สามารถทำให้นายหายไปจากบนโลกนี้แบบไร้สาเหตุ!”

ซูเจิ้งไห่พูดอย่างมั่นใจ