ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 324

ความจริงแล้ว เย่เทียนไม่คิดจะทำอะไรกับ ฮั่วยั่นจือตั้งแต่แรกแล้ว

ถึงแม้ทรวดทรงของฮั่วยั่นจือจะใช้ได้ แต่เรื่องแบบนี้เย่เทียนก็ไม่เคยบังคับใจของหญิงสาวอยู่แล้ว

ไม่อย่างนั้น เมื่อคืนเขาก็คงกินซูเหมยไปแล้ว

เย่เทียนรู้ดีแก่ใจ ว่าการที่ฮั่วยั่นจือถูกยกย่องให้เป็นสาวมหัศจรรย์ของวงการธุรกิจแห่งจ๊กกลางนั้น เธอก็ต้องมีความสามารถอยู่ไม่น้อยแน่นอน

และในทางเดียวกัน คนที่มีความสามารถ ก็มักจะมีความหยิ่งยโสอยู่เสมอ การจะกู้คืนคนแบบนี้นั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

วิธีที่ง่ายและแม่นยำที่สุดก็คือการทำลายความมั่นใจของอีกฝ่ายให้สิ้นซาก ทำให้อีกฝ่ายปล่อยตัวลงไปอย่างสมบูรณ์

แต่เย่เทียนนั้นนึกไม่ถึงจริงๆ ว่า ฮั่วยั่นจือจะดื้อรั้นขนาดนี้ เรื่องถึงขั้นนี้แล้วยังเข้มแข็งได้อีก ยังไม่ยอมปล่อยวางความภาคภูมิใจที่ไม่มีตัวตน

ทันใดนั้น เย่เทียนก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ จะให้เขาใช้วิธีที่ต่ำทรามจริงๆได้นะเหรอ??

ถึงตอนนั้น ฮั่วยั่นจือไม่เพียงไม่ยอมรับใช้เขาอย่างเต็มใจ เธอยังอาจจะเกลียดเขาเข้าไส้เลยก็ได้!

พอคิดได้แบบนั้น หางตาของเย่เทียนก็เหลือบไปเห็นยาบำรุงบนพื้นที่ตอนแรกฮั่วยั่นจือเอามาข่มขู่เขาอย่างไม่ตั้งใจ แล้วเกิดแสงสว่างขึ้นมาในหัว

“จี๊ดจี๊ด ผมชอบผู้หญิงที่หยิ่งยโสอย่างคุณจริงๆ”

เย่เทียนจงใจเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา และพูดอย่างน่ารังเกียจว่า “ในเมื่อคุณรู้เรื่องนักบู๊ งั้นก็แสดงว่าคุณต้องรู้ถึงการมีอยู่ของสิ่งที่เรียกว่าพิษกู่ด้วย”

“ผมอยากปล่อยหนอนกู่เข้าไปในตัวคุณ ทำให้คุณต้องกลายเป็นผู้หญิงของผมตลอดไป!”

“ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูก ต้องเรียกว่าทาส!”

ฮั่วยั่นจือที่ได้ยินแบบนั้น ร่างกายก็สะดุ้ง น้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ตรงดวงตาที่สวยงามก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป มันได้ทะลักออกมาทันที น้ำตาที่เงางามไหลรินออกมาเป็นการใหญ่

สำหรับเธอแล้ว ความตายมันไม่ได้น่ากลัว ต่อให้เป็นการทรมานมันก็แค่แปบเดียว

แต่ถ้าต้องถูกปล่อยหนอนกู่เข้าไปในตัวจริง นั่นมันก็หมายถึงอิสรภาพที่ต้องเสียไปตลอดกาล และต้องกลายเป็นทาสของคนๆนั้นอย่างสมบูรณ์!

สำหรับคนที่มีความหยิ่งยโสในตัวอย่างฮั่วยั่นจือนั้น มันก็ถือเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวที่สุดเลย!

เมื่อน้ำตาของสาวงามไหลริน เย่เทียนก็แอบถอนหายใจออกมายาวๆ

แน่นอนว่าเขาต้องไม่มีหนอนกู่อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไร้ความสามารถ แต่การจะเลี้ยงหนอนกู่ออกมาให้ได้สักตัวอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาตั้งสามถึงห้าปี เขาไม่มีความอดทนมากขนาดนั้นหรอก

ข่มขู่เหรอ ใครจะทำไม่เป็น!

ระหว่างที่คิดแบบนั้น เย่เทียนก็จับฮั่วยั่นจือให้หมุนกลับมา แล้วเอายาลูกกลอนเม็ดหนึ่งยัดเข้าไปในปากของฮั่วยั่นจืออย่างรวดเร็ว

ฮั่วยั่นจือที่กำลังสะอื้นอยู่ก็ถึงกับตกใจ อยากที่จะคายมันออกมา

แต่เย่เทียนจะยอมให้เธอทำสำเร็จได้ยังไง มือขวาได้บีบเข้าไปที่คางของฮั่วยั่นจืออย่างแรงราวกับคีมเหล็ก พอเห็นว่าเธอกลืนยาลงคอไปแล้วถึงยอมปล่อยมือออก

“แคร่กแคร่ก นะ นี่แกให้ฉันกินอะไรเข้าไป?”

ทันทีที่เย่เทียนปล่อยมา ฮั่วยั่นจือโค้งตัวแล้วล้วงคอ อยากที่จะคายของที่เพิ่งกลืนลงคอให้ออกมา

“ไม่ต้องทำให้เสียแรงเปล่าหรอกครับ สิ่งที่ผมเพิ่งให้คุณกลืนลงไปนั้นเป็นหนอนกู่ที่ผมเลี้ยงออกมาโดยเฉพาะ ต่อให้คุณอ้วกจนน้ำเหลืองออก ก็ไม่มีทางเอามันออกมาได้หรอก”

เย่เทียนส่ายหัวด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย และพูดอย่างใจเย็นว่า “ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ลองสัมผัสดูเอง ว่ามันแอบมีความรู้สึกเจ็บๆ อยู่ตรงหน้าอกใช่มั้ย”

ครั้งนี้ สีหน้าที่งดงามของฮั่วยั่นจือก็ซีดไปทันที ยอมแพ้ที่จะล้วงคอ แล้วทำตัวสิ้นหวังขึ้นมาทันที

พอเย่เทียนได้เห็นอย่างนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาที่มุมปาก