ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 387

เนื้อแกะย่างห้าสิบไม้ได้เข้าไปอยู่ในกระเพาะของเย่เทียนอย่างรวดเร็ว เรอออกมาด้วยความสบาย จากนั้นก็กินเบียร์ไปอึกหนึ่ง เขาถึงมองไปยังเรียกไก่ด้วยความเหลืออด

“ลูกพี่ของนายล่ะ? ทำไมยังมาไม่ถึงอีก”

“ถ้าเขายังมาไม่ถึง มือทั้งสองข้างของนายคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว”

“จะรีบร้อนไปทำไม เดี๋ยวลูกพี่ของฉันก็มาถึงแล้ว!”

เรียกไก่รู้สึกตกใจ แล้วเอามือไปซ่อนไว้ข้างหลังตามสัญชาตญาณ

เย่เทียนยิ้มเยาะออกมาที่มุมปาก ก้มลงไปมองนาฬิกา

“หลีกไปหลีกไป จะมุงอะไรกันนักกันหนา? อย่ามาขวางทางของกูนะ!”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังมาจากฝูงชน น้ำเสียงที่หยาบคายของชายคนหนึ่งได้ดังมาแต่ไกล

“ลูกพี่เจี่ยง!”

คนที่ใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้แทบไม่มีใครที่ไม่รู้จักเจี่ยงเกาเฟย แต่ละคนต่างพากันหลีกทางให้เขา แล้วกล่าวทักทายอย่างต่ำต้อย

เจี่ยงเกาเฟยรู้สึกพอใจกับการถูกผู้คนรายล้อมแบบนี้ รับรู้ได้ถึงสายตาที่เคารพของทุกคน เขาจึงยืดอกขึ้นมาโดยอัตโนมัติเดินเชิดหน้าชูตามาจากข้างนอก

พอมาถึงข้างใน เจี่ยงเกาเฟยก็มองไปรอบๆ และรับรู้ได้ถึงความผิดปกติขึ้นมาทันที

ตรงหน้าร้านปิ้งย่าง มีชายหลายคนที่กำลังนอนโอดครวญอยู่บนพื้น เรียกไก่ยืนอยู่คนเดียวในที่ไกลๆ เหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่

ส่วนบนเก้าอี้ตัวหนึ่งของร้านปิ้งย่าง กลับมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ และกำลังแคะขี้ฟันด้วยท่าทางที่เกียจคร้านเป็นที่สุด

“เรียกไก่ นี่มันเรื่องอะไร? คนที่แกบอกอยู่ไหน?”

เจี่ยงเกาเฟยทำหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที แล้วตะโกนเรียกเรียกไก่อย่างไม่ชอบใจ

เรียกไก่ที่ได้ยินอย่างนั้น จึงรีบวิ่งต้วมเตี้ยมมาหา แล้วชี้ไปยังเย่เทียนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ลูกพี่ มันอยู่ตรงนั้นครับ!”

“ไอ้หมอนั่นนะเหรอ? ไหนแกบอกว่าคุมตัวมันได้เเล้วไม่ใช่รึไง? นี่นะเหรอคุมได้ที่แกพูดถึง?”

“ไอ้คนไร้ค่า มันก็แค่เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมรึไง แต่กลับทำให้แกกลัวได้!”

เจี่ยงเกาเฟยทำหน้าเดือดดาล จิ้มๆ ไปที่หัวของเรียกไก่

“ลูกพี่ ไอ้หมอนั่นมันเก่งจริงๆ นะครับ พวกเราทุกคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันเลย!

“ที่สำคัญ ไอ้หมอนั่นมันยังบ้าบิ่นมาก แค่เล่นงานเรายังไม่พอ มันยังบอกว่าจะทำให้พี่ได้เห็นดีด้วย!”

“ด้วยเหตุนี้ มันเลยให้ผมโทรหาพี่ จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตารอพี่อยู่ตรงนั้น!”

เรียกไก่ฟ้องทั้งน้ำตาด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว

“เชี่ย! ไอ้หมอนั่นมันบ้าจริงๆ!”

“หรือแกไม่ได้บอกมันว่าฉันเป็นนักชกที่เคยได้แชมป์เหรอ?”

เจี่ยงเกาเฟยตกใจ และรู้สึกโมโหอย่างมาก สายตาที่มองไปยังเย่เทียนก็เหมือนไฟที่กำลังลุกโชน

“ไอ้หนูนี่แกเป็นใคร? แน่จริงก็บอกชื่อมา!”

เขาได้เดินเข้าไปตรงๆ แล้วนั่งลงตรงข้ามเย่เทียน แล้วตบโต๊ะดังปั้ง

ไอ้คนที่ชื่อเจี่ยงเกาเฟยนี่เป็นคนที่เพิ่งโผล่มาช่วงหลังนี้เอง หยางซิงเห็นว่าเขาเคยเป็นนักชกที่เคยได้แชมป์ จึงเสนอตำแหน่งในแก๊งให้ จนตอนนี้ก็ยังไม่ถึงอาทิตย์เลย แล้วจะไปรู้จักเย่เทียนได้ยังไง

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันกลัวบอกชื่อไปแล้วนายจะตกใจจนช็อกน่ะ”

เย่เทียนพิจารณาด้วยสายตาที่ประหลาด

“โอ้โห ไอ้หนูแกนี่บ้าใช้ได้เลยนี่!”

“ทำร้ายคนของฉันยังไม่พอ ยังกล้ารอฉันอยู่ตรงนี้ ไม่รู้ว่าแกบ้าไปแล้วจริงๆ รึเปล่า!”

เจี่ยงเกาเฟยเลียริมฝีปากด้วยสีหน้าที่ดุร้าย เอากำปั้นขึ้นมาถู เหมือนอยากจะจัดการสั่งสอนเย่เทียนซะให้หนัก

เย่เทียนไม่เห็นเจี่ยงเกาเฟยอยู่ในสายตาเลย และได้ยิ้มออกมาที่มุมปาก

“ในเมื่อคนของฉันถูกทรมานในที่ของนาย งั้นคนที่เป็นลูกพี่อย่างนายก็ต้องแสดงความรับผิดชอบกับเรื่องนี้หน่อยแล้ว”