ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 388

ตุบ!

เย่เทียนเตะขาออกไปข้างหนึ่ง แต่ขาทั้งสองข้างของเจี่ยงเกาเฟยกลับลอยจากบนพื้น บินขึ้นกลางอากาศ

ในชั่วพริบตานั้น เย่เทียนก็ได้ปล่อยมือออก ไม่รอให้เจี่ยงเกาเฟยได้โล่งอก เขาก็กระแทกลงบนพื้นปูนเย็นๆ จากแรงโน้มถ่วง

การสู้กันของทั้งคู่เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา เจี่ยงเกาเฟยก็ล้มลงไปแล้ว มันจึงทำให้ทุกคนที่เห็นถึงกับตกใจ คาดไม่ถึงว่าผลมันจะออกมาแบบนี้

ในใจของเจี่ยงเกาเฟยเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว เขาเสียใจที่ตัวเองประมาทเกินไป ไม่น่ามาตัวคนเดียวเลย

แต่ว่า เย่เทียนจะไปสนใจได้ยังไงว่าเจี่ยงเกาเฟยกำลังคิดอะไรอยู่ ค่อยๆ เดินเข้ามาแบบจะยิ้มไม่ยิ้ม

เรียกไก่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลเหงื่อออกเต็มหน้า ตอนที่ได้เห็นเจี่ยงเกาเฟยล้มลงกับพื้น เขาก็รู้ว่าจบกัน! เกรงว่าเจี่ยงเกาเฟยเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เทียนเหมือนกัน!

ตอนนี้เย่เทียนค่อยๆ เดินไปข้างหน้า มันก็เป็นการยืนยันความคิดของเขาแล้ว

แต่ เขาไม่มีความคิดที่จะเข้าไปช่วยเลยแม้แต่น้อย!

ไม่ว่ายังไง เย่เทียนก็เดินอย่างสบายไม่กี่ก้าวมาถึงตรงหน้าของเจี่ยงเกาเฟย แล้วมองลงไปอย่างผู้ที่เหนือกว่า

“กะ แกคิดจะทำอะไร?!”

เจี่ยงเกาเฟยกักเก็บความกลัวในใจเอาไว้ แสร้งทำเป็นเข้มแข็งแล้วตะโกนไปว่า “ฉันเป็นถึงหนึ่งในสี่หัวหน้าแก๊งของ แก๊งถุงซิงเชียวนะ ตอนนี้ทั่วเจียงหนันได้ตกเป็นของ แก๊งถุงซิงไปแล้ว ถ้าแกกล้าทำอะไรฉัน ฉันรับรองได้เลยว่าจะทำให้แกได้ตายอย่างอนาถแน่นอน!”

“นายเชื่อรึเปล่าว่าก่อนที่ฉันจะได้ตายอย่างอนาถ ฉันก็สับแกเป็นชิ้นๆ และเอาไปให้หมากินแล้ว”

“เลิกมาพูดมากเสียเวลาได้แล้ว ฉันจะให้เวลาแกสิบห้านาที ส่งตัวอดีตสมาชิกของมังกรฟ้าที่ถูกทรมานในถิ่นของแกทั้งหมดมา”

“ถ้าเกินมาหนึ่งนาที ฉันก็จะหักนิ้วแกทิ้งหนึ่งนิ้ว! นิ้วสิบนิ้ว ฉันอนุญาตให้นายเกินเวลาได้สิบนาที!”

“นายไม่จำเป็นต้องเชื่อที่ฉันพูดก็ได้ แต่ฉันก็ไม่รังเกียจถ้านายจะอยากลองดู ฉันกลัวนายจะรับไม่ไหว!”

เย่เทียนแย้มปากแล้วเผยรอยยิ้มที่ยังถือว่าสดใสออกมา แต่เมื่อเจี่ยงเกาเฟยได้เห็นมันกลับดูชั่วร้ายมาก

“ได้ได้ได้! ฉันจะโทรเดี๋ยวนี้ จะโทรเดี๋ยวนี้เลย!”

เมื่อชีวิตของตัวเองตกอยู่ในกำมือของคนอื่น เจี่ยงเกาเฟยจะตอบกลับว่าไม่ได้ยังไง และไม่กล้าลุกขึ้นมา หยิบมือถือออกมาทั้งที่ยังนอนอยู่บนพื้น

“ลูกพี่ เวลานี้พี่น่าจะกำลังสนุกอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมพี่ถึงโทรหาผมได้ล่ะครับ?”

“โมฮอกกูมีเวลาให้มึงสิบห้านาที รีบเชิญตัวสมาชิกของมังกรฟ้ามาเดี๋ยวนี้!”

“ได้ยินรึยัง ห้ามเกินสิบห้านาที ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้มึงก็เตรียมตัวไปว่ายน้ำในทะเลได้เลย!”

เจี่ยงเกาเฟยจงใจเน้นคำว่า ‘เชิญ’

พูดจบ ไม่รอให้โมฮอกได้ตอบ เขาก็กดวางสายไปทันที

เจี่ยงเกาเฟยแอบมองไปที่เย่เทียนทีหนึ่ง เหมือนกลัวความคิดของตัวเองจะถูกอ่านออกยังไงอย่างนั้น

กับความคิดของเจี่ยงเกาเฟยนั้น เย่เทียนก็พอคาดเดาได้ไม่มากก็น้อย

แต่ว่า เขามีความคิดที่ว่าคนที่แข็งแกร่งก็ใจกล้า จึงไม่ได้สนใจอะไร

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เจี่ยงเกาเฟยที่เป็นหัวหน้าแก๊งรุ่นล่าสุดยังไม่ใช่นักบู๊ มันก็สามารถยืนยันเรื่องหนึ่งได้แล้ว

ถึงแม้หยางซิงจะกล้าพอที่ในการทรยศ แต่เขากลับไม่มีคนที่สามารถใช้การได้เลย!

ถ้าว่าด้วยเรื่องที่ว่าอีกฝ่ายมีจำนวนที่มากกว่าเหรอ?

จุดนี้เย่เทียนยิ่งไม่เป็นห่วง ต่อให้ตัดเรื่องฝึกวิชาออก ถ้าทำให้เขากดดันขึ้นมาก็แค่ไปขอความช่วยเหลือจากเขตทหารองเจียงหนัน ไม่ว่าจะเป็นปืนหรือคน เขายังต้องกังวลอีกเหรอ?

พอถึงตรงนี้ เย่เทียนก็มองเจี่ยงเกาเฟยด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ดึงเก้าอี้มาแล้วนั่งลงไป แล้วนับเวลารอให้เข็มสั้นนั้นมาถึง

เจี่ยงเกาเฟยเองก็ไม่กล้าพูด กลัวทำให้ตะเกียกตะกายเทียนโกรธแล้วจะโดนกระทืบอีกรอบ และได้นั่งอยู่บนพื้นที่สกปรกโดยไม่คำนึงถึงภาพพจน์เลยแม้แต่น้อย

เวลาสิบห้านาทีจะบอกว่าสั้นก็ไม่สั้น จะบอกว่ายาวนานก็ไม่ยาวนาน มันได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“จิ๊จิ๊ เวลาสิบห้านาทีผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”