ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 402

ในเมื่อชาติก่อนเย่เทียนสร้างชื่อในโลกทหารรับจ้างได้ และถึงขั้นจับตัวสมาขิกของแก๊งกะโหลกสักลายได้หลายคน นอกจากความสามารถที่มากพอแล้ว สติปัญญาก็สำคัญมากเช่นกัน

ดูจากการทำตัวของหลัวสามแล้ว เห็นได้ชัดว่ามาลองเชิง ไม่อย่างนั้นคงไม่ใช้กำลังภายในทั้งคู่อย่างรู้ใจกันหรอก

ด้วยเหตุนี้ เย่เทียนจึงเกิดการคาดเดาอย่างใจกล้าว่าหลังจากนี้ ไม่แน่ว่าหลัวสามจะเชิญชวนตัวเองไปร่วมสำนักเดียวกับเขา

แม้จะยังไม่รู้ว่าปูมหลังเป็นยังไง แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อเย่เทียนในการแผนซ้อนแผน เล่นละครแอบอ้างบารมี

ขอเพียงสำนักที่อยู่เบื้องหลังตระกูลฉินข่มคนที่อยู่เบื้องหลังบริษัทแซ่เจิ้งได้ ถึงไม่กล้ารับประกันว่าจะทำให้อีกฝ่ายยอมแพ้เรื่องยาปฏิชีวนะ แต่อย่างน้อยก็ทำให้พวกนั้นไม่กล้าใช้ลูกไม้ชั้นต่ำอีก

และเขาจะฉวยเวลานี้กระชากงูพิษที่ซ่อนอยู่อย่างแก๊งS.P.Lออกมา แล้วเขาจะมีเวลาเหลือเฟือในการคิดบัญชีกับบริษัทแซ่เจิ้ง

“พี่เย่ อย่าโกรธเลยนะ พวกคุณปู่ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีจริงๆ”

เวลานั้น ฉินโล่หยินไล่ตามออกมาจากคฤหาสน์

“กรี๊ด!”

แต่เด็กสาวใส่รองเท้าส้นสูง บนพื้นก็ดันเป็นทางโขดหินแบบเป็นร่อง ส้นเท้าของเธอสะดุดจนเธอล้มไปด้านหน้าทั้งคน

ยังดีที่เย่เทียนความรู้สึกไว ในขณะที่ฉินโล่หยินกำลังจะล้มลง เขาก็ยื่นมือออกไปอย่างฉับไว แขนอันมีแรงของเขาโอบเอวบางของเด็กสาวไว้และดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด

สาวสวยอยู่ในอ้อมอก กลิ่นน้ำหอมจางๆอบอวลอยู่ที่ปลายจมูก เย่เทียนชักจะสติเตลิด

น่าสงสารชายหนุ่มวัยเยาว์แสนดีอย่างเขาที่แต่งงานเร็ว จนบัดนี้สัมผัสที่แนบชิดที่สุดกับภรรยาถูกต้องตามกฎหมายของเขาก็คือหอมแก้ม

ฉินโล่หยินสวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หลังจากรู้ว่าเย่เทียนมาก็ยิ่งแต่งตัวพิถีพิถัน

ใบหน้างดงามแต่งหน้าบางๆ บวกกับกระโปรงยาวคอวีสีเหลืองอ่อนที่สวมใส่ ยิ่งขับผิวขาวนวลของเด็กสาวให้เด่น จนเย่เทียนหายใจหนักหน่วงขึ้นอย่างอดไม่ได้

ชั่วขณะนั้น เย่เทียนเหมือนโดนอะไรเข้าสิง เขาโน้มหัวลงไปช้าๆอย่างควบคุมไม่อยู่

ฉินโล่หยินตาเบิกกว้าง คิดไม่ถึงเลยว่าเย่เทียนจะทำแบบนี้

เธอลังเลในใจ แต่ท่าทางของเย่เทียนก้าวร้าวเกินไป จนเธอไม่อาจตั้งสติได้ทัน

จนกระทั่งเย่เทียนพยายามบุกเข้าไปเพื่อครอบครองริมฝีปากหอมหวานของเด็กสาว ฉินโล่หยินถึงค่อยๆได้สติกลับมา และรีบผลักเย่เทียนออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี

เด็กสาวมองค้อนเย่เทียนอย่างเขินอายและหน้าแดง และหันหลังหนีกลับเข้าไปในคฤหาสน์

ผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วอย่าแตะ!

นี่เป็นคำเตือนที่ตกทอดมาหลายพันปีในประเทศจีน แม้ว่าฉินโล่หยินจะไม่ปฏิเสธที่ตัวเองมีความรู้สึกดีๆให้เย่เทียน แต่เธอไม่อาจก้าวข้ามด่านจริยธรรมไปได้จริงๆ

เย่เทียนมองร่างบางของฉินโล่หยินที่วิ่งหนีไปอย่างลนลานก็ต้องหัวเราะเฝื่อนๆและส่ายหัว นึกรำพันในใจว่าวันนี้เป็นอะไรไป? ทำไมตัวเองถึงต้านแรงยุไม่ได้เลยล่ะ

……

หอวั่งไห่เป็นหอน้ำชาที่อยู่มาหลายร้อยปี ดูจากด้านนอกแล้วเก่าแก่นิดหน่อยอย่างช่วยไม่ได้ แต่ที่นี่เป็นสถานที่เจรจาที่โลกใต้ดินเมืองเจียงหนันให้การยอมรับกับถ้วนหน้า

อาจเพราะตัวหอวั่งไห่ไม่ค่อยมีลูกค้าอยู่แล้ว และอาจเพราะหยางซิงมีการเตรียมการ ทั้งหอวั่งไห่ดูร้างๆ ไม่มีลูกค้าเลยสักคน

“ไม่ทราบว่าใช่คุณเย่มั้ยครับ? เถ้าแก่หยางรออยู่ด้านบนนานแล้วครับ”

ร่างของเย่เทียนปรากฏตัวปุ๊บ ผู้เฒ่าเพียงคนเดียวในหอวั่งไห่ก็เดินเข้ามาต้อนรับ

“อืม” เย่เทียนพยักหน้าเล็กน้อย เดินขึ้นไปยังห้องโถงชั้นสองภายใต้การนำของผู้เฒ่า