ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 403

“คุณแฮนนาห์ ในเมื่อตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี่แล้ว เราอย่ามามีลักลมคมในกันดีกว่า”

“เป็นถึงหนึ่งในสามหัวหน้าแก๊งS.P.L คุณเจ็ดสังหารผู้โด่งดังไปถึงต่างประเทศ กลับซ่อนตัวอยู่หลังหมาตัวหนึ่ง ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปคงจะทำลายชื่อเสียงเกรียงไกรของคุณอยู่นะครับ”

ใช่แล้ว หลายๆคนคงไม่คิดไม่ฝันว่า เจ็ดสังหาร หนึ่งในสามหัวหน้าแก๊งS.P.Lจะเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้

ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะตกหลุมพรางของเจ็ดสังหารจริงๆ และโง่ดื่มน้ำชาเข้าไป

แน่นอนว่าต่อให้เป็นคนที่ไม่ดื่มชาเพราะระแวง ก็คงมองข้ามสาวสวยบอบบางอย่างเจ็ดสังหารไปโดยอัตโนมัติ แต่เพ่งเป้าหมายไปที่หยางซิงแทน

แต่คนที่มาคือเย่เทียนเชียวนะ! คนที่มีความทรงจำจากชาติก่อน!

สมัยตามสืบเรื่องของแก๊งกะโหลกสักลายเย่เทียนก็เคยบาดหมางกับแก๊งS.P.Lมาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสามหัวหน้าแก๊ง หรือผู้นำสูงสุดของแก๊งS.P.L เย่เทียนจำได้หมด

ตั้งแต่ที่เขาเพิ่งเข้ามาในห้องก็รู้แล้วว่าตัวเองของงานเลี้ยงหงเหมิงในครั้งนี้ไม่ใช่คนทรยศอย่างหยางซิง แต่เป็นมือสังหารหญิงระดับท็อปอย่างเจ็ดสังหาร!

เจ็ดสังหารอยากจะเล่นลอบโจมตีโดยอำพรางตัวตน ไม่มีทางสำเร็จอยู่แล้ว

เมื่อเห็นเย่เทียนพูดเปิดโปงพื้นเพของตัวเอง นัยน์ตาสีครามของเจ็ดสังหารฉายแววแตกตื่นอยู่แวบหนึ่ง แต่ไม่นานนักก็สงบลงอีกครั้ง รอยยิ้มมุมปากค่อยๆหุบกลับไป

ในเมื่อเธอสร้างชื่อด้วยการฆ่าคนได้ ย่อมต้องผ่านมรสุมมามาก ถึงจะมีเรื่องเกิดความคาดหมายนิดหน่อย แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่ต้องแตกตื่นเพราะเรื่องแค่นี้

กลับมามองหยางซิง เขาสิมีปฏิกิริยาใหญ่โต

นัยน์ตาเขาหรี่ลงและอดตัวสั่นไม่ได้ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเย่เทียนจะรู้ตัวตนจริงๆของเจ็ดสังหาร

“เย่เทียน! ในเมื่อนายรู้ว่าคุณเจ็ดสังหารเป็นใคร ฉันขอเตือนให้นายพูดจาดีๆหน่อย!”

แต่นาทีต่อมาหยางซิงกลับเกรี้ยวกราดขึ้นมา ถึงขั้นเรียกชื่อเย่เทียนตรงๆ

โดนเรียกว่าเป็นหมาตัวหนึ่งต่อหน้าขนาดนี้ ไม่ว่าใครก็ต้องโมโหกันทั้งนั้น

แน่นอนว่าที่เขาทำเป็นโมโหก็เพื่อกลบเกลื่อนความผวาในใจ เรื่องนี้มีเพียงตัวหยางซิงที่รู้

เพียะ!

เย่เทียนเงยหน้ามองหยางซิงด้วยท่าทีเกียจคร้าน ยื่นมือออกมาฉับพลันและตบหน้าเขาอย่างแรงโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ฉาดนี้ทั้งไวทั้งดุดัน หยางซิงไม่คิดเลยว่าเย่เทียนจะลงมือตบเขา จึงโดนเข้าที่หน้าอย่างแรง

ตุ้บ!

ร่างสูงใหญ่ของหยางซิงโดนเย่เทียนตบจนล้มลงไปกองกับพื้น ตรงแก้มเป็นรอยแดงห้านิ้วแดงแจ๋ขึ้นมาในบัดดล และค่อยๆบวมขึ้น

เจ็ดสังหารก็ตกใจเช่นกัน ใบหน้าสวยๆนั่นเย็นยะเยือก สายตาจ้องเย่เทียนเขม็งอย่างเย็นชา

หักหน้า! แบบนี้จะเหมือนหักหน้าเกินไปแล้ว!

ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าเธอคือเจ็ดสังหาร แต่เย่เทียนยังตบหน้าหยางซิงต่อหน้าตัวเอง แบบนี้ไม่เรียกว่าหักหน้าแล้วจะให้เรียกว่าอะไร

“เย่เทียน ไอ้เวรตะไลนี่…..”

หยางซิงโดนตบจนเวียนหัว เขารีบพยุงเก้าอี้ลุกขึ้นมา และชี้เย่เทียนด้วยหน้าตาเกรี้ยวกราด

“แกมันก็แค่หมาตัวหนึ่ง ฉันคุยกับเจ้านายของแกอยู่ ถึงตานายมาเห่ามั่วซั่วตอนไหนกัน?!”

“หมาก็เป็นหมาอยู่วันยังค่ำ ชีวิตนี้ทั้งชีวิตมีแต่ต้องกระดิกหางขอความเห็นใจ!”

แต่ไม่รอให้หยางซิงพูดอะไร เย่เทียนกลับส่ายหัวเล็กน้อยและขัดขึ้นพร้อมหัวเราะเย็นๆ

“ไอ้ระยำเอ๊ย เชื่อมั้ยเดี๋ยวฉันจะเรียกคนไปฟันเฉิน…..”

หยางซิงเดือนจนควันออกหู ชี้นิ้วสั่นๆไปที่เย่เทียน ถ้าสายตาฆ่าคนได้ เกรงว่าเย่เทียนคงโดนหยางซิงฆ่าหั่นศพไปแล้ว

“หุบปาก!”