ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 447

ฟ่อๆ!

งูขาวตัวนั้นพันรอบแขนเย่เทียน ส่งเสียงฟ่อๆแล้วอ้าปากฝังเขี้ยวไปบนแขนเย่เทียน

“สารเลว!”

เย่เทียนตะโกนด้วยความโกรธจัด มืออีกข้างที่เป็นอิสระรีบคว้ามันไว้ และจับหัวสีขาวอย่างแม่นยำ ทำให้มันขยับไปไหนไม่ได้

“เป็นแค่สัตว์เลื้อยคลานยังกล้าอวดดี รนหาที่ตายจริงๆ!”

เมื่อรู้สึกว่าแขนยิ่งโดนรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เย่เทียนก็ปล่อยพลังคัมภีร์หวงด้วยสายตาเยือกเย็น ทะลวงเข้าไปในตัวงูขาวที่กำลังบ้าคลั่งอยู่

ไม่ถึง1วินาที งูขาวที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อครู ตอนนี้กลับมีสภาพราวกับมะเขือม่วงถูกน้ำค้าง ปล่อยลำตัวที่รัดเย่เทียนออก

แม้ดูจากภายนอกดูเหมือนงูขาวไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ภายในที่โดยพลังชี่ทิพย์อันแข็งแกร่งของเย่เทียน มันถูกกระทำจนสลายเป็นแอ่งเลือด ตายสนิท!

“แม่ง! ทำไมแกโง่ขนาดนี้ สิ้นเปลืองจริงๆ!”

จากนั้นเย่เทียนก็มีปฏิกิริยากลับมา ตะโกนออกมาอย่างเสียดาย

งูขาวยาว2เมตรกว่าตัวนี้ ถ้าเอาไปทำซุปคงอร่อยมาก แต่สลายเป็นแอ่งเลือดแบบนี้แล้ว สิ้นเปลืองจริงๆ!

“เสี่ยวป๋าย! แกกล้าฆ่าเสี่ยวป๋ายของฉันงั้นเหรอ!”

“ไอ้สารเลว ฉันจะทำให้แกตายอย่างน่าเวทนาที่สุด!”

พี่หยวนเบิกตาโพลง หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันใด เห็นได้ชัดว่าเดือดสุดๆ

ขณะเดียวกัน น้องหยวนก็ตรงเข้ามาหาเย่เทียนพร้อมดาบมาเซเต้

เย่เทียนไม่มีเวลามาสนใจพี่หยวน รีบหลบไปด้านข้างโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น ยกเท้าที่มีขนาดแค่เบอร์42ขึ้นถีบไปอย่างจัง

พลั่ก!

น้องหยวนผู้น่าสงสาร ไม่ได้แตะเย่เทียนแม้แต่ชายเสื้อ ลอยกระเด็นไปด้านหลังอย่างควบคุมไม่อยู่อีกครั้ง เซถลาจนคุกเข่านั่งลงกับพื้นอย่างหมดสภาพ

“งูขาวตัวนี้เป็นสัตว์เลี้ยงของแกงั้นเหรอ? งั้นฉันคืนให้!”

เย่เทียนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขายิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน โยนงูขาวที่ตายอยู่บนแขนเขาให้พี่หยวนด้วยความรังเกียจ

เห็นเช่นนั้นพี่หยวนรีบยื่นมือขึ้นไป เพื่อจะรับงูขาวที่ตายไปแล้วตัวนั้น

เย่เทียนยิ้มเยาะไม่หยุด ย่ำเท้าลงไปก็มาถึงตรงหน้าพี่หยวนเพียงพริบตา จากนั้นปล่อยหมัดหนักๆออกไป

พลั่ก!

พี่หยวนมัวแต่รับงูขาวตัวนั้น ไม่อาจขวางหมัดของเย่เทียนที่ปล่อยออกมาได้ จึงโดนเย่เทียนต่อยเข้าอย่างจัง

“เห้ย?!”

ด้วยความตกใจ พี่หยวนไม่เพียงร้องเสียงหลงออกมา แถมสีหน้าโกรธยังเปลี่ยนจากแดงเป็นขาว

ทว่าเย่เทียนไม่ปล่อยพี่หยวนไว้เพียงแค่นี้ ปล่อยหมัดออกมาภายในเวลาแค่ชั่วพริบตา

พลั่กๆ!

ทุกหมัดต่อยโดนตัวพี่หยวนเป๊ะๆๆ พี่หยวนผู้น่าสงสารมัวแต่สนใจงูขาว โดนเย่เทียนต่อยรัวจนถอยกรูไปด้านหลัง

พลั่ก!

เย่เทียนปล่อยหมัดหนักๆออกไปอีกครั้ง กระแทกดั้งจมูกของพี่หยวนเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย?!”

ครั้งนี้พี่หยวนไม่ไหวแล้ว ส่งเสียงร้องเจ็บปวดน่าเวทนาออกมา จมูกยุบลงไป เลือดจากจมูกไหลลงมาราวกับน้ำพุ ตัวเซถลาไปหลายก้าว ท้ายที่สุดก็ล้มลงกับพื้น

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก จนพี่หยวนผู้น่าสงสารล้มลงไปทั้งอย่างนั้น