ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 448

เมื่อสังเกตเห็นหยุ่นหมัวมีพลังภายในที่ควบคุมได้ตามต้องการ เย่เทียนแอบตกตะลึง เขาไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย รีบระแวดระวังขึ้นเป็นหลายเท่า

“หลบเร็วดีนี่!”

หยุ่นหมัวยิ้มเยาะ กำลังจะลงมือต่อ ทว่ากลับรู้สึกแสบตา จู่ๆเย่เทียนที่ห่างออกไป2เมตรก็หายวับไป

แต่หยุ่นหมัวไม่ลนลานแม้แต่น้อย หันข้อมือเล็กน้อย แล้วหันข้างไปจุดคันยาสูบในมือ

ทว่าขณะนั้นเอง จู่ๆเย่เทียนก็ปรากฏตัวขึ้นข้างกาย คันยาสูบโดนหมัดเขาอย่างพอดิบพอดี

“จิ๊!”

แม้แต่คนที่เด็ดเดี่ยวเกินคนอย่างเย่เทียนก็หวาดกลัวอย่างอดไม่ได้ รู้สึกเจ็บตรงกำปั้น

“ไอ้น้อง สะพานที่ฉันเคยผ่านมากกว่าถนนที่แกเคยผ่านอีก คิดอยากจะเล่นลูกไม้ตื้นๆแบบนี้กับฉัน ยังห่างอีกเยอะ!”

หยุ่นหมัวเห็นเช่นนั้นแต่ก็ไม่รีบลงมือ ยืนนิ่งเฉยอยู่ที่เดิม มีสีหน้าหยอกล้อเหมือนหนูเล่นกับแมว

“ฉันแค่เห็นว่าแกแก่กว่า เลยจงใจออมมือให้ แกนี่อวดดีเสียจริง!”

เย่เทียนตะโกนเสียงดัง ย่ำเท้าพุ่งเข้าใส่หยุ่นหมัวอีกครั้งอย่างเหี้ยมโหด

หยุ่นหมัวขมวดคิ้วเป็นปม แต่ไม่พูดพร่ำทำเพลง ย่ำเท้าสองสามที ไม่ถอยแต่พุ่งเข้าใส่เย่เทียนที่กำลังตรงมาในชั่วพริบตา

พลั่กๆ!

ทั้งคู่ประมือกันอยู่ครู่หนึ่งไม่มีใครได้เปรียบไปกว่าใคร

กลางป่าที่ทั้งคู่อยู่ในตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมด เพียงเพราะการต่อสู้อันดุเดือดของพวกเขา

ต้นไม้จำนวนมากรอบๆถูกโค่นล้มลงไประเกะระกะ พื้นดินเป็นหลุมเป็นบ่อ เห็นได้ชัดว่าการต่อสู้ครั้งนี้ของพวกเขานั้นรุนแรงมากแค่ไหน!

หยุ่นหมัวยิ่งสู้ยิ่งอึ้ง แม้เขารู้ถึงความแข็งแกร่งในพลังของเย่เทียนดี แต่พอได้มาสู้กันจริงๆ ก็ทำให้เขาอึ้งสุดขีดอย่างเลี่ยงไม่ได้

ตอนแรกหยุ่นหมัวเห็นว่าเย่เทียนอายุน้อยและอยู่ในแดนระดับดิน คงฝึกฝนแค่การต่อสู้ที่สู้กับงูขาวประเภทนั้น ไม่คิดเลยว่าประสบการณ์การต่อสู้ของเย่เทียนจะเก่งกาจขนาดนี้ ผิดจากที่เขาคิดไว้

“ดูท่าแล้วถ้าฉันไม่งัดความสามารถที่แท้จริงออกมาสักหน่อย วันนี้คงจัดการกับแกไม่ได้”

หยุ่นหมัวหรี่ตาลง มองเย่เทียนด้ายสีหน้าเยือกเย็นขั้นสุด

ตูม!

ทันทีที่พูดจบ ในที่สุดหยุ่นหมัวก็ไม่ออมมือ ระเบิดพลังผู้แข็งแกร่งระดับดินอันน่าเกรงขามออกมา

พลังโหมกระหน่ำไปทั่วทุกสารทิศโดยมีหยุ่นหมัวอยู่ตรงกลาง ม้วนเหล่ากิ่งไม้ใบไม้ที่ร่วงอยู่บนพื้น ทำให้ยากที่จะลืมตา

“ขู่ฉัน? คิดว่าฉันทำไม่เป็นงั้นเหรอ? ”

ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนฉายแววเย็นยะเยือกออกมา เร่งคัมภีร์หวงถึงขั้นสูงสุด แล้วระเบิดพลังอันบ้าระห่ำออกมาจากร่างกายเช่นเดียวกัน

“ตายซะเถอะ!”

หยุ่นหมัวคำราม เฉียดผ่านเย่เทียนด้วยความเร็วอันน่าตกใจ

เย่เทียนกับหยุ่นหมัวคิดเช่นเดียวกัน ในเมื่อทั้งคู่คิดไว้ว่าต้องมีใครคนใดคนหนึ่งล้มลงถึงจะจบเรื่องได้ งั้นเขาจะออมมือไปทำไม?

พลังชี่ทิพย์อันมหาศาลรวมตัวกันบนบริเวณหมัด เมื่อเห็นว่าหยุ่นหมัวกำลังพุ่งเข้ามา เย่เทียนก็ใช้วิธีเดิม ปล่อยหมัดอันรุนแรงออกไป

“คิดจะทำร้ายฉันกับอีแค่กระบวนท่าแบบนี้ ฝันไปเถอะ!”

หยุ่นหมัวเห็นเช่นนั้นก็นึกดีใจเป็นอย่างมาก รู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดี คิดจะฆ่าเย่เทียนภายในกระบวนท่าเดียวด้วยกำลังภายในที่แฝงอยู่ในคันยาสูบ!

“ได้ลองเดี๋ยวก็รู้เอง”

เย่เทียนยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ย่ำเท้าเป็นฝ่ายพุ่งเข้าไปหาก่อนอย่างไม่พอใจ