ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 517

จากการหยั่งเชิงก่อนหน้านี้ ผู้ชายเสื้อหนังพอจะจับทางเรี่ยวแรงกำลังของเย่เทียนได้แล้ว บัดนี้เห็นเย่เทียนพุ่งเข้ามา เขาไม่ถอยกลับบุกกลับ ยกแขนขึ้นปัดหมัดของเย่เทียน

แต่ไม่รอให้เขาได้ทำอะไรเพิ่มเติม มือซ้ายของเย่เทียนก็กำเป็นหมัดและจู่โจมเข้าไป

ตู้ม!

ผู้ชายเสื้อหนังรู้สึกแค่เจ็บท้อง ก่อนที่คนทั้งคนถอยหลังไปหลายก้าวอย่างอดไม่ได้

“นายก็แค่เท่านี้นี่หว่า!”

เย่เทียนไม่เลือกที่จะไล่จี้จู่โจมต่อเช่นกัน เขายืนอยู่ที่เดิมจัดแจงตัวให้เรียบร้อยและมองผู้ชายเสื้อหนัง ใบหน้าฉายรอยยิ้มจางๆ

ผู้ชายเสื้อหนังบันดาลโทสะในบัดดล นี่เป็นคำพูดที่เขาใช้แดกดันเย่เทียน คิดไม่ถึงว่าจะโดนย้อนไวขนาดนี้

เขาแค่นเสียงเย็น ใต้เท้าขยับรัวๆ และพุ่งไปจู่โจมเย่เทียน

ไวดุจแสง ดุดันราวสายฟ้า!

เปรี๊ยะ!

นิ้วดุดันราวกรงเล็บพยัคฆ์ราวกับข่วนทะลุมิติ ส่งเสียงทะลวงอากาศแสนน่ากลัวเป็นพักๆ เพื่อพุ่งไปคว้าเย่เทียนอย่างทรงพลัง

แป๊ะ!

เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาเห็นผู้ชายเสื้อหนังบุกเข้ามา จึงยื่นมือขวาออกไปด้วยความเร็วแสง ปัดกรงเล็บคมที่ผู้ชายเสื้อหนังจู่โจมมาอย่างแม่นยำ

แต่เหมือนผู้ชายเสื้อหนังจะคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว ส่วนมืออีกข้างกลับฉวยโอกาสนี้จับไปที่แขนของเย่เทียน

แคว่ก!

เมื่อเป็นเช่นนี้ เสื้อผ้าช่วงแขนของเย่เทียนโดนข่วนจนขาด และข่วนเขาจนมีแผลสี่แผล เลือดสีแดงฉานซึมออกมาทันตา

“ซี้ด!”

เย่เทียนอดสูดหายใจเข้าลึกไม่ได้ เขารีบขยับฝีก้าวเพื่อดึงระยะห่างออกจากผู้ชายเสื้อหนัง

เขารู้สึกเพียงความเจ็บแสบที่ส่งมาจากแขน จึงอดก้มมองไม่ได้ และได้เห็นแขนที่ราวกับโดนสัตว์ป่าข่วนมา อนาถาจนทนมองไม่ได้

“ไอ้เวรเอ๊ย….”

ตาเย่เทียนกระตุกเล็กน้อย ผู้ชายเสื้อหนังเลียนแบบตัวเองอย่างเห็นได้ชัด แค่ตัวเองบาดเจ็บหนักกว่าเยอะ

“ไอ้หนุ่ม ฉันขี้เกียจจะอยู่เล่นกับนายแล้ว ไปตายซะ!”

ผู้ชายเสื้อหนังแค่นเสียงเย็น ไม่ให้เย่เทียนได้พักหายใจเลยแม้แต่น้อย ห้านิ้วของเขารวมเข้ากันดั่งมีด ฟันเข้าไปที่คอหอยของเย่เทียน

“อยากจะฆ่าฉัน? ยังเร็วไปโว้ย!”

เย่เทียนหรี่ตาลง ยกมือป้องกันมีดมือที่ผู้ชายเสื้อหนังฟันมา ขณะเดียวกันยื่นมือขวาออกไปด้วยความเร็วแสง ต่อยเข้าไปหน้าอกของผู้ชายเสื้อหนังอย่างหนัก

แต่ผู้ชายเสื้อหนังกลับทำเหมือนไม่เห็น ไม่หลบหรือไม่มีทีท่าว่าจะป้องกันเลยสักนิด

ภายใต้ความประหลาดใจของเย่เทียน เจ้านี่ยกแขนซ้ายขึ้นเช่นกันและต่อยเย่เทียนกลับ

เย่เทียนเห็นท่า ไม่ตกใจแต่ดีใจด้วยซ้ำ เขาไม่เชื่อว่าความทนทานของผู้ชายเสื้อหนังจะเท่ากับเซวหมานจื่อ

หน้าอกแลกกับไหล่ ดูยังไงก็ต้องเป็นหน้าอกที่บาดเจ็บหนักกว่า

เย่เทียนเชื่อว่าขอเพียงหมัดนี้โดน อย่างแย่สุดผู้ชายเสื้อหนังก็ต้องบาดเจ็บสาหัส

ตู้มตู้ม!

เวลานั้นเอง เสียงทุ้มต่ำสองเสียงดังขึ้นติดต่อกัน หมัดของทั้งสองคนต่างกระแทกใส่ตัวอีกฝ่ายอย่างหนัก

เย่เทียนรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสตรงไหล่ทันที จนถอยหลังไปหลายก้าวอย่างอดไม่ได้

แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่มุมปากเย่เทียนกลับฉายรอยยิ้มสะใจ เขาเงยหน้ามองผู้ชายเสื้อหนังตรงหน้า

เขาเชื่อว่าผู้ชายเสื้อหนังต้องอนาถกว่าเขาแน่นอน!

แต่ภาพที่ตาเห็นกลับทำให้เย่เทียนอึ้งจนคางแทบหลุดออกมา

ไม่มีสาเหตุอื่น อย่าว่าแต่สีหน้าเจ็บปวดเลย ผู้ชายเสื้อหนังไม่แม้แต่จะถอยหลังสักก้าว ราวกับหมัดของเย่เทียนไม่เจ็บไม่คันเลยสักนิด!

“ทำไม? ผิดหวังมากเลยใช่มั้ย?”