ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 529

“ที่รัก คุณว่าทำไมคนบางคนไม่ค่อยมีเงินแท้ๆ แต่ดันทำตัวหน้าใหญ่ ไม่กลัวโดนหัวเราะเยาะเหรอ”

ยังไงก็ตาม รอจนคู่แต่งงานคู่นั้นถ่ายรูปเสร็จแล้วและเดินผ่านพวกเย่เทียน ผู้หญิงคนนั้นก็กระแนะกระแหนขึ้นมา

"นี่เพื่อน ชุดแต่งงานลอกเลียนแบบชั้นสูงที่ภรรยาคุณใส่อยู่สั่งตัดจากที่ไหนเหรอ? เสียเงินไปเท่าไหร่น่ะ?"

"ผมว่าฝีมือดีอยู่นะ นอกจากตะเข็บที่หยาบไปหน่อย ที่เหลือดูเหมือนของแท้เลย ถ้าไม่แพงไว้ผมจะไปจัดมาสักชุดบ้าง!"

ผู้ชายคนนั้นได้ฟังก็เข้าไปอยู่ตรงหน้าเย่เทียนและพูดจาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

"ไม่เอา! ฉันไม่ใส่เสื้อผ้าเลียนแบบทุเรศทุรังแบบนั้นหรอก!"

ฝ่ายหญิงรีบโบกมือปฏิเสธ และด่าลอยๆ "ถ้าโดนจับได้เหมือนคนบางคน ฉันไม่หน้าด้านเหมือนคนแบบนั้นหรอกนะ"

"ในเมื่อพวกคุณรู้จักชุดแต่งงานนี้ คงเคยเข้าร้านชุดแต่งงานร้านนั้นล่ะสิ"

เย่เทียนไม่ได้สนใจคำพูดถากถางของทั้งสองคน เขายักไหล่ด้วยท่าทีสงบ "ถ้าพวกคุณไม่เชื่อ ค่อยเข้าไปถามที่ร้านตอนคืนชุดแต่งงานก็ได้นะ"

"พวกเราต้องไปอยู่แล้ว!"

หน้าตาผู้ชายฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะแค่นเสียงเย็น "ผมคิดว่าผมจำเป็นต้องแก้ไขในสิ่งที่คุณพูดหน่อย ชุดแต่งงานของภรรยาผมไม่ใช่ชุดเช่า แต่ซื้อมาในราคาสองแสนกว่า!"

เย่เทียนส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ขี้เกียจจะพูดมากกับตัวตลกพรรค์นี้ แค่สองแสนก็โอ้อวดได้ คนตัวเล็กๆแบบนี้เขาไม่สนใจเลยสักนิด!

ไม่ว่ายังไง ตอนที่คู่แต่งงานคู่นี้ไปแล้ว ในที่สุดเย่เทียนกับเฉินหวั่นชิงก็เริ่มถ่ายรูปกันได้

แม้ว่าเซ่อันจะอินดี้ไปหน่อย แต่มีความสามารถสูง ภายใต้การแนะนำของเขา ท่าของทั้งสองที่ถ่ายออกมาเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความสุข

ทำให้เจียงเชี่ยนที่ไม่เคยอยากแต่งงานรู้สึกอยากแต่งงานขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"เย่เทียน คุณลองคุกเข่าลงมั้ย? เรามาถ่ายแบบพิเศษกัน"

ทันใดนั้น เฉินหวั่นชิงที่กำลังถ่ายรูปอยู่ก็หันมาตะโกนใส่เย่เทียน

"พิเศษแบบไหน?”

เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้เลยว่าเฉินหวั่นชิงจะทำอะไร

“โอ๊ย คุณแค่คุกเข่าลงก็จบ”

เฉินหวั่นชิงเบ้ปากทันที

ตุ้บ!

แม้ว่าใต้เข่าบุรุษมีทองคำอยู่ แต่สำหรับเฉินหวั่นชิง เย่เทียนรู้สึกผิดต่อเธอมาตลอด พอเห็นว่าเธอไม่พอใจขึ้นมาอย่างชัดเจน ก็คุกเข่าลงทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

“หืม?!”

เฉินหวั่นชิงตกใจ ก่อนจะพูดอย่างทำหน้าไม่ถูก “คุณทำอะไรน่ะ? ใครบอกให้คุณคุกเข่าสองข้าง?”

เย่เทียนผงะ ก่อนจะรีบยกขาข้างหนึ่งขึ้นด้วยรอยยิ้มแห้งๆ กลายเป็นคุกเข่าหนึ่งข้าง

เฉินหวั่นชิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และยื่นมือขวาขาวนวลออกไปช้าๆ

เย่เทียนรู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง เขาก็รีบยื่นมือไปจับไว้เช่นกัน

และในตอนนั้นเอง ตากลมโตสดใสของเฉินหวั่นชิงกลับฉายแววหม่นหมอง ท่าทางเหมือนน้ำตาจะตก!

“หวั่นชิง คุณ….”

เย่เทียนเห็นแบบนั้นก็ลนลานขึ้นมาทันที อยู่ดีๆทำไมถึงร้องไห้ล่ะ หรือตัวเองทำตรงไหนได้ไม่ดีพอเหรอ?

“ตกลง!”

แต่ไม่รอให้เย่เทียนพูดอะไรออกมา เฉินหวั่นชิงก็พยักหน้าแรงๆและตะโกนลั่น

เย่เทียนรู้สึกเหมือนโดนสายฟ้าฟาดใส่ ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าเฉินหวั่นชิงจะทำอะไร นี่มันสถานการณ์การขอแต่งงานชัดๆ!

ตกลง!