ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 571

“คนสวย ถ้าเธอยอมไปกับฉัน ฉันรับปากเลยว่าในหนึ่งเดือนฉันจะให้เธอไม่ต่ำกว่าแสนแน่นอน!”

ภายในห้องวีไอพี ตู้เคอหลินเดินไปหาหยุนเหมิงหยานด้วยสีหน้าสบายๆ ยื่นมือเพื่อจะบีบคางของเธอ

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ไม่แน่ก็อาจจะเห็นแก่เงินแสนหนึ่งแล้วยอมไปอยู่กับตู้เคอหลินก็ได้ แต่ไม่ใช่หยุนเหมิงหยานแน่นอน!

“ไสหัวไป! ถ้าขาดผู้หญิงก็กลับบ้านไปหาแม่แกไป!”

หยุนเหมิงหยานตวาดด้วยความโมโห แล้วหลบออกจากมืออ้วนที่ยื่นมาของตู้เคอหลินอย่างรวดเร็ว

แต่สุดยอดหญิงแกร่งแห่งกองทัพที่น่าสงสารนั้น ภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ เธอได้กลับเป็นหญิงสาวที่อ่อนแออีกครั้งถ้าไม่เพราะสัญชาตญาณที่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติและพยายามควบคุมสติเอาไว้ ไม่แน่ตอนนี้เธออาจจะหมดสติไปแล้วก็ได้

สีหน้าของตู้เคอหลินเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเหวี่ยงมือขวาอีกข้างที่ยังว่างออกไปทันที พร้อมพูดด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยมว่า “ในเมื่อเธอไม่เห็นค่าความหวังดีที่มอบให้ งั้นหลังจากที่กูสนุกกับมึงเสร็จแล้ว กูจะเอามึงไปให้พวกลูกน้องของกูได้สนุกกับมึงด้วยแล้วกัน”

หยุนเหมิงหยานไม่นึกว่าตู้เคอหินจะโมโหขึ้นมาจริงๆ ถึงแม้จะรู้ว่าเขาต้องการที่จะทำอะไร แต่ด้วยประสาทสัมผัสที่ด้านชาทำให้เธอตอบสนองไม่ทัน จึงถูกตบไปที่หน้าอย่างจัง

แต่ว่า หยุนเหมิงหยานก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาเล่นงานง่ายๆ เธอได้เตะไปที่หว่างขาของตู้เคอหลินในทันที

“อุบ!”

เมื่อจุดสำคัญถูกโจมตี ตู้เคอหลินก็ได้คำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด ใช้สองมือกุมไว้แน่นๆ สีหน้าก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

“คุณชายตู้ คุณเป็นอะไรมั้ย?”

บอดี้การ์ดหลายคนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว รีบพยุงตู้เคอหลินเอาไว้

พี่น้องตระกูลเซียวมองดูเหตุการณ์ด้วยสีหน้าที่ขบขัน พยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมา แต่หัวไหล่ก็สั่นไม่ยอมหยุด เห็นได้ชัดว่าพยายามฝืนถึงขนาดไหน

“ไม่เป็นไรแม่มึงสิ! มาลองดูเองมั้ยล่ะ!” ตู้เคอหลินเจ็บจนหน้าบูดหน้าเบี้ยว

พวกบอดี้การ์ดจะไปกล้าพูดอะไรอีกได้ยังไง ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ พร้อมกับหัวไหล่ที่สั่นไม่ยอมหยุด

ผุบ!

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็ทนไม่ไหวจนหลุดขำออกมา แต่เขาก็รีบเอามือปิดปาก ตู้เคอหลินจึงตบใส่หัวคนที่หลุดขำออกมาทันที และพูดด้วยความโมโหว่า “ขำ ขำ ขำ ขำหาแม่มึงเหรอ! ยังไม่รีบไปจับตัวนังนั่นไว้อีก!”

“ครับ ครับ ครับ!”

พวกบอดี้การ์ดจะกล้าขัดข้องได้ยังไง แล้วเดินไปยังหยุนเหมิงหยานด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยม

“นี่ พวกแกคิดจะทำอะไร!” หยุนเหมิงหยานเริ่มร้อนรนขึ้นมาแล้ว

“ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ? ถ้ากูไม่เอาจนพรุ่งนี้มึงลงจากเตียงไม่ได้ กูขอเลิกแซ่ตู้เลย!”

ตู้เคอหลินหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย และหันไปพูดกับพวกบอดี้การ์ดอีกครั้ง “ยังมัวยืนเซ่ออยู่ทำไม? ยังไม่รีบจับตัวแม่นั่นมาให้กูอีก!”

“คนสวย เธอจะมาโทษพวกเราไม่ได้นะ! ใครให้เธอไม่ยอมเชื่อฟังดีๆ เอง!” 

บอดี้การ์ดสี่คนยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย และยื่นมือไปจับหยุนเหมิงหยานอย่างไม่รีบร้อน

หยุนเหมิงหยานกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เพื่อหวังว่าจะมีใครที่ผ่านทางมาได้ยินแล้วเข้ามาช่วย

“ร้องเลย! ยิ่งเธอร้องดังเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งตื่นเต้นเท่านั้น!”

ตู้เคอหลินกลับมาใจเย็นอีกครั้ง และยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง แต่สองมือของเขาก็ยังกุมแน่นอยู่ที่หว่างขา เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่หายเจ็บ

ปัง!

และในทันใดนั้นเอง ประตูของห้องวีไอพีก็ถูกคนถีบจากด้านนอกจนพังลงกับพื้น จนเกิดเป็นเสียงที่ดังสนั่น ทำเอาผู้คนที่อยู่ในห้องวีไอพีถึงกับตกใจ

หยุนเหมิงหยานได้หมุนตัวไปอย่างรวดเร็ว พอเห็นเงาของคนสามคนอันคุ้นเคยที่อยู่ตรงประตู น้ำตาที่ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไปได้ไหลทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง และรีบวิ่งเข้าไปกอดจี้เยียนหรันไว้ทันที

“เหมิงหยาน ไม่ต้องกลัวนะไม่ต้องกลัว พวกเรามาแล้ว”

จี้เยียนหรันถึงกับอึ้ง จึงตบไปที่หลังของหยุนเหมิงหยานเบาๆ พร้อมกับพูดปลอบใจ สายตาอันเป็นประกายที่มองไปยังพวกตู้เคอหลินกลับดูเคร่งขรึมขึ้นมา