ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 575

ลานกว้างที่อยู่หลังซันนี่เดย์บาร์

ซิ่ว!

เย่เทียนใช้หมัดกดดันเซียวหยุนที่อยู่ตรงหน้าให้ถอยไป แล้วก็ได้ยินเสียงแหวกอากาศดังมาจากทางด้านหลัง เขาจึงไม่กล้าชักช้าแม้แต่น้อย หมุนตัวราวกับสายฟ้า แล้วซัดลูกเตะไปอย่างรุนแรง

สีหน้าของเซียวเจี้ยนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่เทียนจะตอบสนองเร็วถึงขนาดนี้ จึงรีบหลบออกด้วยท่าสะพานโค้ง

ไม่รอให้เย่เทียนได้โจมตีต่อด้วยความได้เปรียบ เซียวหยุนที่ถูกกดดันจนล่าถอยก็รีบพุ่งกลับเข้ามา แล้วซัดหมัดอันเท่ากระทะไปที่เย่เทียนอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน เซียวเจี้ยนก็ได้ลุกขึ้นมายืน และใช้ลูกเตะที่รุนแรงซัดใส่เย่เทียนอีกครั้ง

ปฏิเสธไม่ได้ว่า การที่สองพี่น้องนี้โจมตีเย่เทียนจากหน้าหลัง กะเวลาและเข้าขากันมาก

“เยี่ยม!’

ตู้เคอหินที่เห็นแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา แอบพูดอยู่ในใจคนเดียว เงินก้อนนี้ไม่ได้สูญเปล่า ต่อไปถ้ามีพี่น้องตระกูลเซียวคอยคุ้มกัน แล้วเขายังต้องเกรงกลัวใครอีก?

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เย่เทียนไม่ได้หวาดหวั่นเมื่อต้องเผชิญกับความอันตรายเลย จิกปลายเท้าซ้าย เกี่ยวขาข้างขวาเบาๆ ร่างกายของเขาก็ได้หมุนตัวขึ้นมาทันที

ไม่เพียงเท่านั้น เย่เทียนที่กำลังหมุนตัวก็ได้ลงมือหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม หมัดหนึ่งชกไปที่เซียวหยุนส่วนอีกหมัดก็ซัดไปที่เซียวเจี้ยน

ตุบตุบ!

เสียงที่อุดอู้ดังขึ้นสองครั้ง การโจมตีของพี่น้องตระกูลเซียวถูกกันตามลำดับ ทั้งสองถึงกับต้องถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้!

ถึงจะเป็นการปะทะกันเบาๆ แต่รวมๆ เย่เทียนก็มองออกแล้ว คนพี่เซียวเจี้ยนน่าจะฝึกฝนวิชาที่เป็นการใช้ขา ส่วนคนน้องเซียวหยุนก็ฝึกการใช้มือ

ไม่เพียงเท่านั้น คนพี่เซียวเจี้ยนนั้นตัวเบาอย่างกับนก มีความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ส่วนเซียวหยุนก็มีร่างกายที่หนาเตอะ ลดแรงกระแทกได้เป็นอย่างดี!

การมีผู้คนมากมายรายล้อมอยู่แบบนี้ ถ้าอยากจบศึกอย่างรวดเร็ว เขาก็มีแต่ต้องใช้วิธีที่ไม่ธรรมดาซะแล้ว

พอคิดได้อย่างนั้น เย่เทียนก็จ้องมองไปยังเซียวหยุนที่ถูกกดดันจนถอยหลัง มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะออกมา

วินาทีต่อมา เย่เทียนก็หมุนตัวอย่างรวดเร็ว แล้วไล่ตามไปทางเซียวเจี้ยนยื่นมือซ้ายออกไปอย่างรวดเร็ว จับไปที่ข้อมือของเซียวเจี้ยน

เซียวเจี้ยนขมวดคิ้วขึ้นมาทันที สีหน้าก็ไม่ได้แตกตื่นแต่อย่างใด และรีบตีเข่าไปที่เย่เทียน เพื่อต้องการบังคับให้เย่เทียนต้องถอยออกไป

ดวงตาสีดำคู่นั้นของเย่เทียนเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น โดยไม่ได้สนใจเข่าของเซียวเจี้ยนที่ซัดมาแม้แต่นิดเดียว และยังคงยื่นมือไปคว้าข้อมือของอีกฝ่ายต่อไป!

ตุบ!

วินาทีต่อมา เย่เทียนก็รู้สึกถึงแรงอันมหาศาลกระแทกเข้าที่ท้อง มันแรงเหมือนกับถูกรถบรรทุกชน เจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

แต่เย่เทียนกลับไม่ได้แสดงสีหน้าที่เจ็บปวดออกมาแม้แต่น้อย แม้แต่มุมปากก็ยังยิ้มอยู่

นั่นก็เพราะว่า ถึงจะถูกโจมตีไปทีหนึ่ง แต่เขาก็จับข้อมือของเซียวเจี้ยนได้แล้ว และบีบมันไว้อย่างกับคีมเหล็กจนดิ้นแทบไม่ได้!

ในตอนนี้เซียวหยุนก็ทรงตัวได้แล้ว พอเห็นทั้งคู่ที่พัวพันกันอยู่ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วรีบพุ่งเข้าใส่เย่เทียนทันที

แต่ทว่า เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งถูกบังคับให้ถอยไปหลายก้าว จึงไม่มีทางที่จะตามทั้งคู่ทันได้

“นี่….”

เซียวเจี้ยนตกใจไปทีหนึ่ง นึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะดันทุรังถึงเพียงนี้ ต่อให้ต้องใช้ไม้แข็งก็จะจับตัวเขาให้ได้

“คุณจบแล้ว!”

เย่เทียนยิ้มเยาะออกมาที่มุมปาก แล้วพ่นคำพูดที่ทำให้เซียวเจี้ยนต้องหน้าถอดสีออกมาสามคำ

ทันทีที่สิ้นเสียง เย่เทียนก็ออกแรงที่มือแล้วบิดออกไปด้านข้าง!

“โอ้ว?!”

เซียวเจี้ยนทนไม่ไหวจนอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด ความเจ็บปวดอันรุนแรงทำให้เขาดึงสติกลับมาได้ แล้วชักมือกลับมาอย่างรุนแรง ในตอนที่ทำให้หลุดออกจากการควบคุมของเย่เทียน เขาก็ใช้ขาโจมตีอีกครั้ง เพื่อต้องการกดดันให้เย่เทียนต้องล่าถอย

ทันใดนั้น เซียวหยุนก็ตามมาอย่างรวดเร็ว และซัดหมดที่รุนแรงใส่ตรงท้ายทอยของเย่เทียน เพื่อจะทำให้เย่เทียนปล่อยมือ

แต่น่าเสียดาย เย่เทียนได้คำนวณการตอบสนองของทั้งคู่ไว้แต่แรกแล้ว เขาบิดเอวเล็กน้อย แล้วขยับถอยหลังอย่างรวดเร็ว