ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 600

แม้จะรู้อยู่แล้วว่ากลุ่มคนในโรงแรมมาหาตัวเอง แต่เย่เทียนเป็นคนมีความสามารถจึงใจกล้า มีอย่างที่ไหนจะยอมถอย เขาเดินเข้าไปช้าๆ

และก็จริง การปรากฏตัวของเย่เทียนดึงดูดความสนใจของทุกคนในล็อบบี้อย่างไม่ต้องสงสัย คนกลุ่มใหญ่ล้อมเข้ามาทันที นับดูแล้วไม่น้อยกว่าสี่สิบคนแน่นอน!

เชื่อว่าถ้าเป็นคนที่ขี้ขลาด โดนผู้คนจำนวนมากขนาดนี้ล้อมอาจจะตกใจจนฉี่ราดเลยก็ได้

"เย่เทียน! ในที่สุดนายก็กลับมา!"

เพียงครู่เดียว เงาของผางอานคางก็โผล่ออกมาจากฝูงชน กัดฟันกรอดขณะมองเย่เทียน

น่าเสียดาย ผางอานคางในเวลานี้เนื้อตัวเต็มไปด้วยผ้าพันแผล สภาพดูไม่ได้ถึงขีดสุด

ข้างกายผางอานคาง มีชายฉกรรจ์ที่หน้าคล้ายๆกับผางอานคางยืนอยู่ เขาก็คือพี่ชายแท้ๆของผางอานคาง ผางติ้งกั๋ว!

ความจริงแล้ว หลังจากโดนเย่เทียนอัดที่ห้างสรรพสินค้าซินไท่หยาง ผางอานคางก็ใช้อำนาจของตระกูลผางเพื่อหาที่อยู่ของเย่เทียน

แต่เนื่องจากมีตระกูลเซวอยู่ เขาจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไร

นี่ไงล่ะ อุตส่าห์รอจนรุ่งสาง ผางอานคางก็รีบไปไปเยี่ยมตระกูลเซว และรู้จากปากของเจ้าบ้านเซว เซวซิ่วเหวินว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของเย่เทียน เขาถึงได้ลากพี่ชายมาแก้แค้นเย่เทียนที่โรงแรม

"อ้าว นี่มันคุณชายผางของเราไม่ใช่เหรอ"

เย่เทียนทำเหมือนไม่เห็นชายฉกรรจ์รอบๆ และถามด้วยรอยยิ้มกว้าง "ทำไมเหรอ หรือรู้สึกว่าบทเรียนเบาเกินไป อยากไปนอนโรงพยาบาลสักครึ่งเดือน?"

"นายเองเหรอที่ทำร้ายน้องชายของฉันถึงสองครั้ง"

ไม่รอให้ผางอานคางตอบอะไร ผางติ้งกั๋วชิงออกตัวก่อน และจ้องมองเย่เทียนอย่างเย็นชา

"เขาเป็นน้องชายของนายเหรอ?"

เย่เทียนแกล้งทำเป็นประหลาดใจ ยื่นมือไปจิ้มผางอานคาง เบ้ปากพลางเอ่ย "มีน้องชายแบบนี้นายนี่ซวยไปแปดชาติจริงๆ!"

"แกพูดจาอะไรวะ ทำปากให้มันสะอาดหน่อย!"

“ไอ้หนุ่ม อย่าคิดว่ามีความสามารถนิดหน่อยแล้วจะโอหังได้ เชื่อมั้ยว่าฉันจะทำให้นายคุกเข่าร้องขอความเมตตา”

“ลองออกไปถามถึงชื่อเสียงของพวกเราโรงฝึกตระกูลผางดูสิ บังอาจว่าร้ายคุณชายรองของเราขนาดนี้ ฉันว่านายอยากตายใช่มั้ย”

สิ้นเสียงเย่เทียน ชายฉกรรจ์รอบๆก็สบถก่นด่าขึ้นมา

“เย่เทียน ไอ้…..”

ขนาดพวกเขายังเป็นแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงคู่กรณีอย่างผางอานคาง เขาโกรธจนหน้าแดงก่ำ

แต่ไม่รอให้ผางอานคางได้ด่าอะไรด้วยความเกรี้ยวกราด ผางติ้งกั๋วข้างกายเขากลับยกมือห้าม กดสองมือลงเล็กน้อย ชายฉกรรจ์รอบๆหุบปากทันที

“ถึงแม้ฉันไม่รู้ว่าระหว่างนายกับน้องชายฉันเกิดอะไรขึ้น แต่…..”

“นายทำร้ายน้องชายฉันถึงสองครั้ง นี่คือความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้!”

ผางติ้งกั๋วมองหน้าเย่เทียนอย่างไร้อารมณ์ พูดด้วยความเย็นชา “ถ้าเรื่องนี้นายอธิบายไม่ได้ ขืนแพร่ออกไปก็กลายเป็นว่าคนตระกูลผางของเรายอมโดนคนอื่นรังแกเอาง่ายๆ หลังจากนี้เราคงไม่มีที่ยืนในเมืองจิน”

“ตระกูลผางของพวกนายมีที่ยืนในเมืองจินหรือไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!”

เย่เทียนยักไหล่ พูดอย่างดูแคลน “ฉันยอมรับว่าฉันอัดน้องชายนายสองรอบ แต่นายไม่ถามเขาดูล่ะว่ามีครั้งไหนบ้างที่ฉันเป็นฝ่ายลงมือก่อน จะให้ฉันยืนโดนอัดอยู่เฉยๆคงไม่ได้หรอกนะ”

"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่สนใจว่าระหว่างนายกับน้องชายของฉันเกิดอะไรขึ้น แต่นายทำร้ายน้องชายฉัน ก็ต้องชดใช้!"