ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 623

หลังได้รู้ว่าเย่หย่งหงเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดินแล้ว เซวหมานจื่อก็หน้าเสียขึ้นมาทันที ต่อให้เป็นในความฝันเขาก็นึกไม่ถึงว่าเย่หย่งหงจะฝึกฝนได้ดีขนาดนี้

“ต่อให้แกเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดินแล้วจะเป็นยังไง กูไม่เชื่อหรอกว่าวันนี้จะอัดมึงจนเละไม่ได้!”

แต่ว่า เซวหมานจื่อก็ไม่ได้มีความคิดที่จะหยุดมือทั้งอย่างนั้น ส่งเสียงคำรามออกมาอย่างไม่พอใจ อดกลั้นความเจ็บที่ส่งมาจากขา พุ่งใส่เย่หย่งหงอย่างโซซัดโซเซ

เย่หย่งหงที่เห็นอย่างนั้น มุมปากก็อดที่จะยิ้มอย่างเยาะเย้ยไม่ได้ ส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างไม่ชอบใจ “ในเมื่อแกอยากรนหาที่ตาย งั้นจะมาโทษว่าฉันไม่ปราณีไม่ได้นะ!”

พูดจบ เย่หย่งหงก็ขยับขา กำปั้นอันเท่ากระทะก็ไปพุ่งใส่เซวหมานจื่ออย่างไร้ความปรานี

ขาขวาของเซวหมานจื่อถูกแทงจนบาดเจ็บ จึงส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนไหวของเขามาก ต่อให้จะเห็นว่าเย่หย่งหงกำลังพุ่งเข้ามา เขาก็ไม่มีทางให้ถอยแล้ว!

ในช่วงเวลาคับขัน เซวหมานจื่อก็รีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากันไว้ที่หน้าอก เพื่อที่จะกันหมัดของเย่หย่งหงเอาไว้

“แกนี่มันช่างไม่รู้จักเจียมตัวซะจริง ฉันจะทำให้แกได้เห็นเองว่าระดับดินนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน!”

เย่หย่งหงที่เห็นอย่างนั้น จึงได้หัวเราะออกมาเสียงดัง เพิ่มความเร็ว กำปั้นที่หนักหน่วงซัดใส่แขนของเซวหมานจื่ออย่างแรง

ปั้ง!

เกิดเสียงดังอุดอู้ขึ้น ร่างกายอันใหญ่โตของเซวหมานจื่อได้ลอยออกไปราวกับว่าวที่ด้ายขาด เกิดเป็นเส้นโค้งที่สวยงาม จากนั้นก็กระแทกลงพื้นอย่างแรง

เซวหมานจื่อรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม จ้องมองเย่หย่งหงด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ เย่หย่งหงก็คงถูกฟันเป็นหมื่นเป็นพันครั้งแล้ว

ตอนนี้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า อยากสู้กับเย่หย่งหงด้วยอารมณ์แล้ว โกรธจนดวงตาที่เหมือนกระติ่งคู่นั้นแดงก่ำเหมือนกับสัตว์ร้ายที่จนตรอก คำรามออกมาด้วยความโมโห พยายามที่จะลุกขึ้นยืน

“หมานจื่อ คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ปล่อยเขาให้ผมจัดการเถอะ!”

ทันใดนั้น เย่เทียนที่สังเกตเห็นความผิดปกติก็ได้เข้ามา รีบกดสะบักของเซวหมานจื่อเอาไว้

เซวหมานจื่อหันมองอย่างอัตโนมัติ แต่กลับส่ายหน้า พูดอย่างแน่วแน่ว่า “ไม่ได้! ไอ้เบื๊อกนั่นชั่วจะตาย ไม่ว่ายังไงวันนี้ผมก็ต้องทำให้ไอ้เบื๊อกนั่นได้เห็นความร้ายกาจของผมให้ได้!”

“หมานจื่อ ถึงคุณจะดูเหมือนหมีหมาตัวหนึ่ง แต่ผมรู้ดีว่าคุณไม่ใช่คนตัวใหญ่ที่ไร้สมอง รู้ทั้งรู้ว่าไม่ไหวแต่ก็ยังฝืน จะทำแบบนั้นไปทำไม?”

เย่เทียนที่ได้ยินอย่างนั้น ก็อดขมวดคิ้วเบาๆ ไม่ได้ “ถ้าคุณดึงดันที่จะหาเรื่องใส่ตัว ก็แสดงว่าผมมองคุณผิดไป ลูกผู้ชายต้องรู้จักหดรู้จักยืด ปล่อยเขาให้ผมจัดการเอง!”

พอพูดถึงขนาดนั้น เซวหมานจื่อก็เริ่มตั้งสติได้ บวกกับความเจ็บปวดที่ส่งมาจากขาขวา เขาจึงจำต้องเลือกที่จะยอมแพ้ ถลึงตาใส่เย่หย่งหงไปทีหนึ่ง แล้วเตรียมที่จะเดินไปโซนปฐมพยาบาลพร้อมกับเย่เทียนที่หิ้วปีกเขาไว้

“กะอีแค่พวกขี้แพ้ เลิกทำตัวขายหน้าอยู่ตรงนี้ แล้วรีบไสหัวไปได้แล้ว!”

พอเห็นการกระทำของเซวหมานจื่อ เย่หย่งหงก็ขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ ขยับขาเบาๆ แล้วพุ่งมาอยู่ข้างหลังเซวหมานจื่ออย่างรวดเร็ว แล้วถีบไปที่ก้นของเซวหมานจื่อ

ปั้ง!

เย่เทียนนึกไม่ถึงว่าเย่หย่งหงจะจองหองขนาดนี้ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วยังกล้าลงมืออีก ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัว จึงทำให้เย่หย่งหงถีบใส่ก้นของเซวหมานจื่ออย่างจัง

เมื่อแรงถีบส่งมา เซวหมานจื่อก็ทรงตัวไม่อยู่ แล้วพุ่งไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้

จนถึงตอนนี้เย่เทียนถึงได้รู้ตัว จึงรีบยื่นมือออกไป คว้าแขนของเซวหมานจื่อเอาไว้ ทำให้เขาไม่ต้องล้มกลิ้งเหมือนหมาต่อหน้าทุกคน

“เย่หย่งหง กูแม่งต้องสู้ตายกับมึงแล้ว!”

สำหรับเซวหมานจื่อแล้ว เรื่องแแบบนี้ถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างถึงที่สุด หันกลับมาด้วยความเดือดดาล แล้วทำทีจะเข้าไปสู้กับเย่หย่งหง

“หมานจื่อ!”

เย่เทียนรีบขวางเอาไว้ ลากเซวหมานจื่อไปข้างหลัง จ้องมองเย่หย่งหงด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แล้วพูดเสียงดังว่า “เย่หย่งหง นี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”

“เกินไปอย่างนั้นเหรอ? ฉันทำอะไรเกินไป?”

เย่หย่งหงไม่มีท่าทีหวาดกลัว พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ชอบใจว่า “กรรมการยังไม่ได้ประกาศผลเลย ไอ้หน้าโง่ก็ยังไม่ได้ยอมแพ้ การที่ฉันลงมือมันก็เป็นสิ่งที่มีเหตุมีผลนี่”