ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 675

ด้านหน้าคฤหาสน์บ้านตระกูลเซว

คนกลุ่มใหญ่มองไปที่เย่เทียนด้วยความตกใจ พวกเขาไม่คิดว่าเย่เทียนจะร้ายกาจขนาดนี้ ทั้งๆ คุยกันว่าจะแลกคนละหมัด แต่กลับใช้เท้าเตะ และยังเตะไปที่จุดสำคัญของคนอื่น นี่มันจะมากเกินไปแล้วจริงๆ!

“พี่เย่ นี่มัน......”

เซวฟู่ยี่ที่ตอบสนองเป็นคนแรกก็มองไปที่เย่เทียนด้วยความขมขื่น จากนั้นวิ่งเข้าไปพยุงพ่อบ้านข่งให้ลุกขึ้น “พ่อบ้านข่ง ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

เย่เทียนเองก็ไม่อยากทำร้ายพ่อบ้านข่งให้มากกว่านี้ เขาจึงรีบเดินเข้าไปแล้วพูดอย่างกังวลว่า “พ่อบ้านข่ง ไหวมั้ยครับ?”

“ไอ้คนแซ่เย่ นายมันจะมากเกินไปแล้ว!”

“พวกเรา จัดการมัน อัดให้เละไปเลย!”

“จัดการมัน! แก้แค้นให้กับพ่อบ้านข่ง!”

กลุ่มบอดี้การ์ดที่ตั้งตัวได้ก็เพ่งมองไปที่เย่เทียนอย่างขุ่นเคืองใจและทำท่าจะรุมโจมตีเย่เทียน

“ทำอะไร? อยากกบฏงั้นเหรอ?”

ไม่ง่ายเลยที่พ่อบ้านข่งจะสงบสติอารมณ์ได้ ภายใต้การช่วยเหลือจากเซวฟู่ยี่ เขาก็ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แต่ขาทั้งสองข้างยังหนีบแน่นๆ ซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าเขายังไม่ได้หายดี

เย่เทียนเห็นมันอย่างชัดเจน จากนั้นจี้จุดที่ต้นขาของพ่อบ้านข่งเบาๆ

จู่ๆพ่อบ้านข่งก็รู้สึกถึงความชาที่ส่งมาจากขา และจากนั้นความเจ็บปวดก็ค่อยๆ บรรเทาไป

เย่เทียนยิ้มพูดว่า “พ่อบ้านข่ง เรายังจะวัดกันต่อไหม?”

พ่อบ้านข่งส่ายหัวอย่างรวดเร็ว และสายตาที่มองเย่เทียนก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

แม้ความตั้งใจของเย่เทียนส่วนใหญ่จะเป็นการลอบโจมตี แต่เขาจะมองไปออกได้อย่างไร และเขายังรู้ว่าเย่เทียนได้ออมแรงไว้ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายแล้ว ไม่อย่างนั้นเนื้อของเขาคงต้องหมดสภาพแน่!

ที่สำคัญคือเขาได้เพิ่มการป้องกันของเขาจนถึงขีดสุด แต่เย่เทียนยังทะลวงการป้องกันของเขาได้ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าฝีมือของเย่เทียนไม่ได้ด้อยกว่าเขาเลย

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ แม้จะเป็นการประลองฝีมือ แต่เขากลับรู้สึกไม่ดีเลย เพราะถ้าเขาต่อสู้เอาเป็นเอาตายกับเย่เทียนจริงๆ เกรงว่าคนที่ต้องตายก็คือเขา!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ พ่อบ้านข่งก็ไม่กล้าห้ามใครอีก ได้แต่เดินออกไปยืนอยู่ข้างๆ อย่างให้เกียรติกัน “คุณเย่ครับ หวังว่าคุณจะช่วยปกป้องคุณชายทั้งสองนะครับ”

เย่เทียนก็ตอบอย่างแน่วแน่ว่า “เรื่องนี้คุณไว้ใจได้ จะไม่เกิดเรื่องขึ้นกับคุณชายทั้งสองท่านหรอก เว้นแต่ผมเสียชีวิตไปแล้ว”

“หวังว่าเช่นนั้นเหมือนกันครับ”

หลังจากได้การยืนยันจากเย่เทียน พ่อบ้านข่งก็พยักหน้าตอบ

ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็เกิดขึ้นในสมองของเย่เทียน เขาจึงพูดอย่างระมัดระวังว่า “แต่เดี๋ยวนะ คุณตอบผมอย่างมั่นใจขนาดนี้ คงไม่ได้จะให้ใครแอบตามเราไปนะ?”

พ่อบ้านข่งส่ายหัวแล้วตอบอย่างแน่วแน่ว่า “ไม่หรอกครับ!”

เย่เทียนจ้องไปที่พ่อบ้านข่งสักพัก เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านข่งไม่ได้โกหก เขาก็รู้สึกโล่งใจและหันมองไปที่จี้เยียนหรันกับคนอื่นๆ แล้วพูดอย่างได้ใจว่า “รออะไรอยู่ล่ะ? รีบไปกันเถอะ!”

หลังจากพูดจบ เย่เทียนก็เดินออกไปก่อน

“พ่อบ้านข่งคะ วันนี้ลำบากคุณแล้ว พักผ่อนเยอะๆ นะคะ!”

จี้เยียนหรันเดินเข้ามาด้วยใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นพูดกับพ่อบ้านข่งแล้วรีบเดินตามเย่เทียนไป

“พ่อบ้านข่ง พวกเราไม่ใช่เด็กๆ แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก!”