ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 773

พอเห็นว่าเย่หย่งโซ่จัดการทุกอย่างได้ในไม่กี่ประโยค กู้หยุนงุนงงเล็กน้อย แต่ได้เวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ให้ทุกอย่างทุเลา เธอไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว

“ในเมื่อทุกคนไม่ว่าอะไร ประชุมในวันนี้ขอจบลงเพียงเท่านี้”

“อีกเดี๋ยวพวกนายกลับไปถอนกำลังจากพื้นที่ออกมา เตรียมตัวไว้ให้ดี แปดโมงเช้าในวันพรุ่งนี้เริ่มการแย่งชิงอย่างเป็นทางการ ไม่ว่าระหว่างนี้เปลี่ยนหัวหน้าไปกี่รอบ ก็นับจากผลสรุปหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้เป็นหลัก!”

ผู้คนพากันลุกขึ้น มองอีกฝ่ายอย่างท้าทายและบอกลาจากไปในบรรยากาศคุกรุ่น

เพียงครู่เดียว ทั้งห้องประชุมก็เหลือเพียงกู้หยุนและเย่หย่งโซ่

ส่วนการ์ดที่ยืนอยู่ข้างกายเย่หย่งโซ่มาตั้งแต่ต้นโดนกู้หยุนเมินไปโดยปริยาย

หลังจากประตูห้องประชุมปิดลง ความสบายๆบนใบหน้าของเย่หย่งโซ่หายไปจนสิ้น เขาหันไปมองการ์ดด้วยหน้าตาบิดเบี้ยว พูดอย่างคับแค้นใจ “เย่เทียน ตอนนี้ฉันทำตามทุกอย่างที่นายบอกแล้ว นายจะให้สิ่งที่สัญญากับฉันไว้ได้หรือยัง?”

“รีบร้อนขนาดนั้นไปทำไม หากนับญาติกันฉันเป็นพี่ชายนายนะ กลัวว่าฉันจะหลอกนายรึไง?”

การ์ดบ่นงึมงำและถอดแว่นดำ กระชากหนวดเฟิ้มออก เย่เทียนตัวจริงเสียงจริงไงล่ะ!

กู้หยุนเห็นแล้วอดผงะไม่ได้ ก่อนจะได้สติในบัดดล สรุปนี่เป็นแผนร้ายของเย่เทียนตั้งแต่แรกเหรอ!

เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่าในมือเย่เทียนจะมีจุดอ่อนของเย่หย่งโซ่ จนเขาต้องออกหน้าในเรื่องนี้

เย่เทียนไม่รู้หรอกว่ากู้หยุนคิดอะไรอยู่ เขาเดินเข้ามาสามสี่ก้าว โยนมือถือที่มีรูปโป๊ของเย่หย่งโซ่ลงบนโต๊ะประชุม

เย่หย่งโซ่แทบจะคว้ามาด้วยความเร็วแสง และถามเย่เทียนด้วยสีหน้าระแวง “นายแน่ใจนะว่าไม่มีไฟล์สำรอง”

เย่เทียนยักไหล่ เอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง “วางใจเถอะ! ฉันไม่ได้ชอบเล่นสวาท ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บรูปนายไว้!”

เย่หย่งโซ่โมโหในใจ แต่เขารู้ซึ้งถึงความเก่งกาจของเย่เทียน เขาเพียงคนเดียวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เทียน จึงหมุนตัวเดินออกไป ลอบวางแผนในใจ เรื่องนี้ไม่จบแค่นี้แน่!

เย่เทียนเห็นแบบนั้นรีบเตือน “นี่ นายอย่าลืมเรื่องที่รับปากฉันไว้นะ!”

เย่หย่งโซ่ชะงักฝีเท้า กัดฟันตอบเย่เทียนทั้งยังหันหลังให้ “นายก็อย่าลืมเรื่องที่นายรับปากไว้”

พูดจบ เขาไม่แม้แต่จะอยู่ต่อ ออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ กู้หยุนรู้ในใจแล้วว่าเย่เทียนต้องมีอะไรปิดบังตัวเองอยู่แน่นอน แต่ตอนนี้ทั้งสองยังไม่สนิทกัน ความสัมพันธ์เป็นเพียงพันธมิตรที่เพิ่งตกลงกันได้ ต่อให้อยากรู้มากแค่ไหนเธอก็รู้ว่าเย่เทียนไม่บอกทุกอย่างกับเธอหรอก

เธอมองเย่เทียนอย่างมีความหมาย นับวันยิ่งไม่เข้าใจว่าเย่เทียนคิดอะไรอยู่ จึงถามอย่างอดไม่ได้ “วิธีการที่เย่หย่งโซ่เสนอเป็นความคิดของนายใช่ไหม? นายต้องการอะไรกันแน่?”

“เรื่องนี้เธอไม่ต้องสนใจ ไม่ว่ายังไงเธอจงจำไว้ สิ่งที่ฉันรับปากเธอไว้ ย่อมให้ตามที่พูด จะสนขั้นตอนทำไมล่ะ?”

เย่เทียนยิ้มน้อยๆ ลุกขึ้นคิดจะไปจากที่นี่

กู้หยุนรีบหยุดเขาไว้ และถามออกไปเพราะทนเก็บความสงสัยไว้ในใจไม่ได้จริงๆ “เย่เทียน ข่าวลือที่ว่านายไม่ถูกกับเย่หย่งโซ่เป็นเรื่องจริงเหรอ หรือว่าลือกันไปอย่างนั้น หรือนายทำอะไรเขา?”

“เธออยากรู้จริงๆเหรอ”

เย่เทียนหันกลับมา มองเธอด้วยสีหน้าประหลาด

“แน่นอน!”

เย่เทียนหัวเราะ ยักไหล่พลางกล่าว “ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ฉันแค่ช่วยถ่ายรูปศิลปะให้เขาที่ไม่ค่อยดีต่อเด็กเท่านั้นเอง”

ใบหน้างดงามาของกู้หยุนแดงระเรื่ออย่างอดไม่ได้ เธอมองค้อนใส่เย่เทียน บีบคำพูดลอดไรฟัน “ไอ้คนโรคจิต!”

“แค่นี้ก็โรคจิตแล้วเหรอ ฉันพูดได้แค่เธอยังไม่เคยเจอเรื่องที่โรคจิตกว่านี้”

“เอาล่ะ นี่ก็สายมากแล้ว ฉันไปก่อน ฝากทักทายลุงรองของเธอแทนฉันด้วย!”