ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 817

พอเห็นว่าต่อยชายผมทองตกตึกลงไปด้วยฝ่ามือด้วย เปาโสงก็สีหน้าเปลี่ยน แล้วพูดอย่างหัวเสียว่า “ใช้แรงเกินไปหน่อย ห้ามตัวเองไม่ได้ ครั้งนี้ให้มันตายง่ายไปแล้ว”

แต่ว่าไม่นาน เขาก็เห็นปืนสไนเปอร์ของชายผมทองที่ร่วงอยู่บนดาดฟ้า ก็สายตาเป็นประกายขึ้นมา “เอาเถอะ เห็นแก่ปืนกระบอกนี้ ให้มันตายสบายหน่อยแล้วกัน”

ขณะที่พูด เปาโสงก็ก้าวเข้าไปหยิบปืนนั้นไว้ แล้วก็ทำความเข้าใจกับปืนเล็กน้อย แล้วก็ยกขึ้นมาเล็งไปที่สนามรบด้านล่าง

ปัง！

เสียงปืนดังขึ้น ลูกน้องคนหนึ่งของบริษัทนักฆ่าถูกเปาโสงจองล้างจองผลาญยิงหัวไปหนึ่งคน ด้วยลูกกระสุนที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางใหญ่แบบนี้ หัวก็ระเบิดเหมือนแตงโมถูกทุบเป็นเสี่ยงๆ เลือดแตกกระจายเป็นดอกไม้ ดูแล้วเหม็นคาวน่าดู

ชิวหย่าก็มองเห็นอย่างแจ่มชัด ทันใดก็คิดขึ้นในใจ แล้วพูดกับเครื่องมือสื่อสารที่ติดกับหูไปว่า “เปาโสงน่าจะกำจัดมือปืนสไนเปอรืคนนั้นได้แล้ว ทุกคนไม่ต้องออมมือ！”

พอสั่งการไป ที่เหลืออีก5คนก็โจมตีรุนแรงขึ้น บุกเข้าไปหาพวกบริษัทนักฆ่าที่มีคนร่อยหรออย่างมาก ราวกับมีเทพแห่งความตายมาเอาชีวิตทีละคนๆ

ไม่นาน คนของบริษัทนักฆ่าก็ร่วงลงพื้นกันที่ละคนสองคน ภายใต้การสูญเสียอาวุธหนักไป เมื่อเผชิญกับพวกของชิวหย่า พวกเขาไม่มีพลังที่จะต่อสู้ได้

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ ฝั่งของชิวหย่าเองก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน ถึงแม้จะแลกมาด้วยชีวิตของลูกน้องบริษัทนักฆ่าทั้งหมด5ชีวิต

รวมๆ แล้ว ทั้งหมดก็ประมาณครึ่งชั่วโมง ถนนเส้นนี้ก็กลายเป็นนรกบนดิน ลูกน้องของบริษัทนักฆ่าก็ร่วงกันไปทีละคน ส่วนพวกของชิวกลายเป็นที่ยังยืนอยู่ได้ แต่ก็ยังได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน แต่ว่าไม่ได้เจ็บหนักถึงชีวิต

ตุบๆ ！

เปาโสงที่จัดการศัตรูได้แล้ว ก็วิ่งลงตึกมา สายตาดั่งพยัคฆ์กวาดมองดูทุกคน ในหมู่พวกเขานั้น เปาโสงถือว่าสบายสุดแล้ว นอกจากจะถูกฝุ่นควันทำให้เนื้อตัวหน้าตาเต็มไปด้วยขี้ฝุ่นแล้ว ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย

“ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?”

เนื่องจากหยวนเข่อเหวยออกไป ได้มอบอำนาจสั่งการไว้ให้กับชิวหย่า ทุกคนที่มารวมตัวกันก็มองไปยังตัวของชิวหย่า

ชิวหย่าก็ขมวดคิ้วสวยๆ ของตนเอง แล้วก็เงยหน้ามองดูเสียงโครมครามที่ดังเข้ามาจากไม่ไกล ส่ายหัวพูดว่า “หัวหน้าหยวนกับเย่เทียนน่าถูกคนมาขวางไว้ พวกเราตามดู！”

จริงๆ แล้ว ในตอนนี้เย่เทียนกับหยวนเข่อเหวยก็ได้หยุดการต่อสู้แล้ว

ถึงแม้ผู้จัดการจะมีความสามารถไม่ธรรมดา แต่ภายใต้สถานการณ์ที่เย่เทียนออกแรงสุดกำลังนั้น ผู้จัดการผู้น่าสงสารยื้อเวลาไว้ไม่ได้ ถูกเย่เทียนจัดการจนหมอบลงพื้นไปแล้ว！

พอเห็นผู้จัดการที่ไร้ลมหายใจแล้ว เย่เทียนก็โล่งอก ความลำบากทางฝั่งของบริษัทนักฆ่าก็ถือว่าได้จบลงชั่วคราวแล้ว จากนั้นก็มองไปยังหยวนเข่อเหวย

หยวนเข่อเหวยไม่ได้ชิลๆ เหมือนกับเย่เทียน เสื้อผ้าบนตัวเขาถูกหมัดไฟโจมตีจนเป็นรูหลายแห่ง ทิ้งรอยแดงเป็นเลือดไว้

“จัดการได้สักที คิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะร้ายเหมือนกัน”

หยวนเข่อเหวยก็สะดุ้งขึ้นในใจ คิดไม่ถึงเลยว่าบริษัทนักฆ่านี้จะส่งคนมีฝีมือแบบนี้ออกมาอย่างสบายๆ แล้วสายตาที่มองเย่เทียนก็เปลี่ยนไป

ก่อนหน้านี้เขาค่อนข้างรู้สึกไม่พอใจที่เย่เทียนมองข้ามตนเอง แต่ตอนนี้กลับยอมแพ้ด้วยใจจริง

อย่างไรเสีย เย่เทียนก็ถูกบริษัทนักฆ่าพวกนี้ตามฆ่ามาตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังรอดปลอดภัยมาได้ตลอด เขาหรือจะไม่ยอมแพ้?

แต่น่าเสียดายที่เข้าไม่รู้ว่า ครั้งนี้ผู้จัดการต้องการสู้จนตัวตาย เพื่อสร้างกำลังใจให้กับลูกน้อง ก่อนหน้านี้ที่ลงมือกับเย่เทียนไม่ได้รุนแรงแบบนี้เลย

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เย่เทียนก็พยักหน้าเบาๆ แต่อารมณ์ในใจยังไม่ได้ผ่อนคลายลง จัดการผู้จัดการได้ก็ควรจะดีใจ แต่ยังมีปีศาจเลือดที่น่ากลัวกว่านั้น นั่นแหละเป็นBOSSตัวจริง！

บรื๊นๆ ！

ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงรถยนต์คันหนึ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้เย่เทียนกับหยวนเข่อเหวยที่เพิ่งผ่อนคลายอารมณ์ต้องกลับมาตั้งสติขึ้นอีกครั้ง