ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 843

เย่เทียนกับจิงไห่เชียนทั้งสองคนเดินไปคุยไป ไม่นานก็ลงมาถึงชั้นหนึ่ง

เย่เทียนกำลังคิดจะถามเรื่องราวเกี่ยวกับการแข่งชิงสิทธิ์เพิ่มสักสองสามประโยค จิงไห่เชียนกลับกระโดดออกไปข้างหน้าฉับพลัน วิ่งตรงไปหาโข่งจื่อโถงที่กำลังเตรียมจะออกจากโรงเตี๊ยม

“คุณหนูข่ง คุณจะออกไปเหรอ? ยังบังเอิญมากจริงๆ นะครับ ผมก็จะออกไปเหมือนกัน ไม่สู้ไปด้วยกัน?”

ชั่วขณะนั้นโข่งจื่อโถงขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา ฝีเท้าที่มุ่งไปข้างหน้าหดกลับมาทันที “ฉันไม่ได้ออกไป!”

นี่ทำให้เย่เทียนที่อยู่ด้านหลังแอบส่ายหน้า ดูจากท่าทีอันนี้ของโข่งจื่อโถง เห็นได้ชัดว่าคือไม่ชอบจิงไห่เชียน

จิงไห่เชียนไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วน ทำท่าทางราวกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “ใช่แล้ว คำทำนายบอกว่าวันนี้ผมไม่เหมาะจะออกไปข้างนอก ผมก็ยังไม่ออกไปดีกว่า”

“ฉันไม่ต้องการนายไปเป็นเพื่อน นายไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อฉันเถอะ!”

โข่งจื่อโถงสีหน้าเย็นชา แกว่งแขนทีหนึ่งชั่วพริบตาเดียวมีมีดเพิ่มขึ้นมาเล่มหนึ่ง พูดเสียงเย็นเฉียบ “ถ้านายกล้าตามฉันมา ฉันรับรองว่าจะฆ่านายทิ้งแน่!”

“คุณหนูข่ง ไม่วู่วามๆ ผมไม่ตามคุณก็ได้”

จิงไห่เชียนหัวเราะเยาะนิดหน่อย ถอยออกสองก้าวโดยจิตใต้สำนึก ดูแล้วคงเคยทุกข์ทรมานภายใต้น้ำมือของโข่งจื่อโถงมาไม่น้อย

ได้รับคำตอบยืนยัน โข่งจื่อโถงทำเสียงฮึมฮัม เดิมทีไม่ได้มองจิงไห่เชียนเพิ่มสักแวบ ออกไปจากโรงเตี๊ยมอย่างฉับไว

เย่เทียนที่ยืนอยู่ด้านหลังมองตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าเกือบจะหัวเราะแทบแย่ ยังคงเป็นคำพูดโบราณประโยคนั้นว่าไว้จริงๆ : ผู้ชมมักจะเห็นแจ่มแจ้งดีกว่า ส่วนเจ้าของปัญหาจะสับสนกว่า!

“คุณหนูข่งคนนี้อะไรก็ดีไปหมด เสียตรงที่นิสัยแย่ไปหน่อย”

ไม่รอเย่เทียนคิดจนทะลุปรุโปร่ง จิงไห่เชียนหมุนตัวกลับมา “แต่ว่า ฉันชอบ!”

พูดคำนี้ออกมา เย่เทียนหมดคำพูดถึงที่สุด แอบบ่นว่าคลั่งรักก็คือคลั่งรักล่ะนะ!

ถึงแม้จะคิดแบบนี้ แต่เขาก็ไม่โง่จนพูดออกมาจริงๆ หรอก เดินเข้าไปสองสามก้าวถามอย่างสงสัย “นี่คือนายถูกปฏิเสธเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว?”

จิงไห่เชียนครุ่นคิดด้วยท่าทางจริงจังครู่หนึ่ง “น่าจะเป็นครั้งที่สี่สิบแปดมั้ง?”

“สุดยอด!”

เย่เทียนอดยกนิ้วหัวแม่มือให้เขาไม่ได้ พูดให้กำลังใจ “ฉันเชื่อว่าไม่ช้าหรือเร็วต้องมีสักวันที่นายจะอุ้มสาวงามกลับไป!”

ถ้าคนทั่วไปถูกปฏิเสธครั้งสองครั้ง ไม่แน่คงสูญเสียความมั่นใจจนล้มเลิกไปแล้ว เจ้าหมอนี่ถูกปฏิเสธสี่สิบกว่าครั้งยังยืนหยัดต่อไป ทำให้คนนับถือในความดึงดันนี้ของเขา

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว!”

จิงไห่เชียนหัวเราะหึๆ “ตั้งแต่เด็กพ่อฉันสอนฉันว่า มีความพยายามจะสำเร็จ ไม่ช้าหรือเร็วคงมีสักวันที่ฉันจะเอาชนะหัวใจของคุณหนูข่งให้ได้!”

จ๊อก!

เวลานี้ เย่เทียนรู้สึกว่าท้องมีการประท้วงมาเป็นระยะ พูดแนะนำ “เอาล่ะ พวกเรากินอาหารเช้าไปด้วยคุยไปด้วยเถอะ!”

“ได้! ไป ฉันจะพานายไปจวี่เต๋อโหลว!”

จิงไห่เชียนยื่นมือโอบข้ามไหล่เย่เทียน อยากเดินไปข้างนอก

“เดี๋ยวก่อน! ไปจวี่เต๋อโหลวอะไรกัน! กินที่นี่ไม่ได้เหรอ?”

เย่เทียนรีบขัดขวางจิงไห่เชียน เขาไม่ได้ลืมว่าด้านบนยังมีเจี่ยซือหวี่อีกคน

จิงไห่เชียนกวาดตามองข่งเทียนหยินตรงเคาน์เตอร์แวบหนึ่ง กดเสียงต่ำลงพูดว่า “เพื่อน นายมาเป็นครั้งแรกเลยอาจไม่รู้ โรงเตี๊ยมไฉ่สิ่งแห่งนี้บริการแค่พักอาศัย ไม่บริการอาหาร”

“เอ๋?”

เย่เทียนมึนงงในชั่วขณะนั้น นึกไม่ถึงโรงแรมกากแห่งนี้จะหลอกลวงขนาดนี้ พักอยู่ไม่ดีเท่าไรก็ช่างไป คาดไม่ถึงแม้แต่ข้าวยังไม่ดูแล?