ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 844

ความหวาดกลัวที่จิงไห่เชียนมีต่อตระกูลหลู่ ทำให้เย่เทียนหรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อย ตระกูลหลู่ดูแล้วคงไม่ธรรมดา เจ้าหนุ่มที่หมั้นหมายไว้กับหลู่ซีซานเกรงว่าคงไม่ใช่พวกธรรมดาอะไรมั้ง?

ไม่รอเย่เทียนคิดจนกระจ่าง เพื่อนหัวล้านที่อยู่ข้างกายหลู่ลี่หาวก็ก้าวออกมาแบบหัวเราะเยาะ “มาปรึกษากันจัดการพวกฉันต่อหน้าพวกฉัน? พวกแกสองคนไม่เห็นคนอื่นในสายตาเกินไปมั้ง?”

ที่เข้ามาด้วยกันกับหลู่ลี่หาวมีทั้งหมดสามคน นอกจากเจ้าหัวล้านคนนั้น ยังมีเจ้าผมสกินเฮดกับเจ้าผมเซ็ต

เจ้าผมเซ็ตก้าวออกมาแบบเผยท่าทางเย็นยะเยือกเหมือนกัน เบ้ปากพูดว่า “ไปพูดกับพวกมันสองคนมากขนาดนั้นทำไม? รีบล้มให้คว่ำแล้วไปกินเหล้าดีกว่า!”

เจ้าผมสกินเฮดก็เดินมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง “อาหาว ไอ้คนที่ยุ่งเรื่องชาวบ้านมากคนนั้นให้พวกเราจัดการเอง นายก็ตั้งใจจัดการเจ้าหมอนั่นเถอะ!”

ในเวลานี้เอง ภาพสาวงามปรากฏตัวขึ้นข้างกายของเย่เทียนฉับพลัน นอกจากเจี่ยซือหวี่ที่เพิ่งลงมาข้างล่างแล้วยังเป็นใครได้อีก?

“เย่เทียน นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

จิงไห่เชียนอดตกใจไม่ได้ แทบจะคิดลงมือโดยจิตใต้สำนึก โชคดีที่ข้างหูเป็นเสียงไพเราะของเจี่ยซือหวี่ดังขึ้นก่อน

คำพูดประโยคนี้เผยออกมาอย่างไม่ต้องสงสัยว่าเจี่ยซือหวี่กับเย่เทียนรู้จักกัน นี่ทำให้จิงไห่เชียนหยุดลงมาแล้ว ขมวดคิ้วไว้กวาดตามองเจี่ยซือหวี่ ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าแปลกประหลาดขึ้นมา

เย่เทียนส่ายหน้าแบบจำใจ “ยังจะเป็นเรื่องอะไรได้อีก? อธิบายให้ชัดก็คือเมื่อวานรู้สึกขายขี้หน้า เลยเข้ามาอยากแก้แค้นกลับคืนนะสิ”

ใบหน้าเจี่ยซือหวี่อึมครึมลงมาในชั่วขณะนั้น “แค่คนเก่งไม่แสดงฝีมือก็เห็นฉันเป็นพวกกระจอกงั้นเหรอ? ดูแล้วต้องทิ้งความทรงจำลึกล้ำสักหน่อยถึงจะได้!”

เย่เทียนได้ยินแล้ว ในใจกลับโล่งอกไปทีหนึ่ง ถ้าให้เขาต่อยหลู่ลี่หาวจริง คงไม่ง่ายนักที่จะอธิบายแก่หลู่ซีซานทางนั้น แต่ถ้าปล่อยให้เจี่ยซือหวี่ลงมือ นั่นไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง

“น้องสาว ฉันรับผิดชอบไอ้หัวล้านคนนั้นเอง เธอจัดการไอ้ผมสกินเฮดกับไอ้ผมเซ็ตก็พอ หัวหน้าคนนั้นมอบให้น้องเย่เถอะ!”

เพียงแต่ วินาทีต่อมาคำพูดของจิงไห่เชียนดังขึ้น เกือบทำเอาเย่เทียนสำลักน้ำลายตาย อยากจะถลกหนังดึงเส้นเอ็นเขาใจแทบขาด

“ได้!” เจี่ยซือหวี่กวาดตามองจิงไห่เชียนด้วยสีหน้านิ่งเฉย พยักหน้ารับปากโดยตรง

เห็นทั้งสองคนปรึกษากันเรียบร้อย ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าเย่เทียนทุกข์ระทมลงมา ได้เพียงอธิษฐานหวังว่าหลู่ซีซานจะไม่โทษเขาที่ต่อยตาอีกข้างของหลู่ลี่หาวจนช้ำ

หลู่ลี่หาวและเพื่อนๆ โกรธแค้นเดือดดาล เลือกคู่ต่อสู้ต่อหน้าพวกเขา นี่คือดูถูกพวกเขามากแค่ไหนกัน?

“แม่งเอ๊ย ไม่สั่งสอนพวกแกดูหน่อย ยังคิดว่าตัวเองความสามารถแกร่งจริงงั้นเหรอ?”

ระหว่างที่พูด หลายคนต่างตั้งท่ากันหมด เหมือนพร้อมลงมือทุกเมื่อ

“อยากชกต่อยกันก็ไสหัวออกไปต่อยซะ!”

ช่วงที่สถานการณ์ตึงเครียดนี้เอง เสียงที่เฉื่อยเนือยของข่งเทียนหยินนั้นถึงลอยเข้ามาจากเคาน์เตอร์ “ถ้าต่อยกันจนข้าวของที่นี่ของฉันพัง ต่อให้เอาพวกนายหลายคนนี้ไปขายก็ยังไม่พอชดใช้เลย!”

พูดแบบนี้ออกมา ชั่วขณะนั้นจิงไห่เชียนตกใจยกใหญ่ ทำหน้าขวยอายยิ้มเข้าสู้ทันที “ครับๆๆ คุณอาข่งพวกเราจะออกไปข้างนอกครับ”

เห็นได้ชัดว่าหลู่ลี่หาวและคนอื่นๆ เกรงกลัวข่งเทียนหยินมากเหมือนกัน พยักหน้าติดๆ กันถอยออกจากโรงเตี๊ยมแล้ว

ช่วงเวลาพริบตาเดียว สองฝ่ายเจ็ดคนก็ยืนนิ่งอยู่พื้นที่ว่างหน้าประตูโรงเตี๊ยม ทำท่าทางพร้อมลงมือชุดใหญ่ทุกเวลา

“พวกนายรอเดี๋ยวก่อน!”

ในเวลานี้ ข่งเทียนหยินกลับวิ่งออกมาจากด้านในโรงเตี๊ยม ทำเสียงกระแอมโวยวายเสียงดังขึ้นมา “เปิดพนันแล้วๆ ลงฝั่งสามคนลงมาหนึ่งได้คืนหนึ่งจุดสอง ลงฝั่งสี่คนลงมาหนึ่งคืนหนึ่ง อยากจะได้เงินก็รีบมากันหน่อย!”

เดิมทีการกระทำของเย่เทียนและคนอื่นนั้นเอะอะกันไม่น้อย ดึงดูดความสนใจของคนมาไม่น้อยตั้งแต่แรก ปัจจุบันนี้ทั้งได้ดูเรื่องสนุกถึงที่ ไม่แน่ยังจะได้เงินกลับด้วย จึงย่อมจะไม่พลาดโอกาสนี้