ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 88

มีจี้เจิ้งโก๋อยู่ ไม่ต้องให้บริกรนำทาง หลังจากเลี้ยววนไปวนมาพักหนึ่งแล้ว ในที่สุดทั้งสี่คนก็หยุดอยู่หน้าสถานที่จัดงานประมูล

นี่เป็นสิ่งก่อสร้างสามชั้นที่สร้างจากไม้แท้ที่เลียนแบบโบราณและเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายแห่งประวัติศาสตร์ แม้กระทั่งหน้าต่างยังเป็นแบบปิดด้วยกระดาษ

ชั้นบนสุดมีป้ายแขวนอยู่ มีอักษรตัวใหญ่สามตัวเขียนเอาไว้: หอกู่หยา!

อย่างเดียวที่ไม่สมบูรณ์แบบคือหน้าประตูมี รปภ ที่สวมเครื่องแบบของยุคปัจจุบันยืนอยู่ และมีประตูตรวจเช็คความปลอดภัย รวมถึงตู้ฝากของอัตโนมัติ ออกจะทำลายทิวทัศน์ไปหน่อย

พอเห็นทั้งสี่คนปรากฏตัว หนึ่งใน รปภ เดินเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อม "ทุกท่าน กรุณาแสดงบัตรเชิญของพวกคุณด้วยครับ"

จี้เจิ้งโก๋ควักบัตรเชิญสีดำเลี่ยมขอบทองใบหนึ่งออกมาและยื่นให้ทันที

รปภ รับมาและพิจารณาอย่างละเอียด เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาดจีงชี้ตู้ฝากของอัตโนมัติด้านข้าง

"ทุกท่าน ในนี้ไม่อนุญาตให้พกวัตถุที่เป็นโลหะนะครับ รบกวนทุกท่านฝากของที่เป็นโลหะในตู้ด้านโน้นด้วยครับ หากเกิดความเสียหายอะไรทางเราจะชดใช้ให้ในราคาเต็ม!"

เย่เทียนได้ยินแล้วอดขมวดคิ้วไม่ได้ นึกพึมพำในใจว่างานประมูลใต้ดินนี้จะเข้มงวดมากเกินไปหรือเปล่า?

"กฎของที่นี่ก็เป็นแบบนี้แหละ ก่อนหน้านี้ก็มีคนไม่พอใจ ภายหลังจากนั้นก็โดนกระทืบจนพิการและโดนจับโยนออกไป คืนนั้นบริษัทของเขาประกาศล้มละลาย"

จี้เยียนหรันที่ยืนอยู่ด้านข้างเย่เทียนเห็นท่าจึงเข้าไปกระซิบอธิบาย "ว่ากันว่าที่แห่งนี้เป็นของคนใหญ่คนโตในเมืองจิน"

เย่เทียนผงะ คาดไม่ถึงว่าเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังงานประมูลครั้งนี้จะเก่งกล้าสามารถขนาดนี้

แต่เขาแค่มาร่วมสนุกเท่านั้น จึงไม่ได้พูดอะไรมาก ทั้งสี่คนพากันหาตู้เก็บของใช้โลหะส่วนตัว หลังจากที่เดินผ่านประตูตรวจเช็คความปลอดภัยได้แล้ว รปภ ที่ตรวจสอบบัตรเชิญจึงหันไปเคาะประตูใหญ่ที่ปิดสนิท

แอ๊ด!

ประตูใหญ่เปิดออกจากด้านใน มีหญิงสาววัยกระเตาะในชุดกี่เพ้าแบบโบราณเดินออกมาด้วยรอยยิ้มหวาน "แขกทั้งสี่ท่านที่เคารพ โปรดมากับฉัน"

ภายใต้การนำของหญิงสาววัยกระเตาะ ทั้งสี่คนเดินเข้าไปในตัวอาคารไม้แท้โบราณแห่งนี้ ในที่สุดเย่เทียนก็เห็นโครงสร้างภายในได้ชัดๆสักที

มีเวทีสูงสีแดงถูกตั้งไว้ในโซนกลางหลังของชั้นหนึ่ง เป็นที่ชัดเจนว่าเป็นที่ยืนของพิธีกรงานประมูล

ในด้านหน้าของเวทีสูงมีเก้าอี้นวดห้าสิบกว่าตัวตั้งอยู่ เวลานี้โดนนั่งกันจนเกือบเต็มแล้ว คนที่อยู่ใกล้ๆกันกำลังคุยอะไรบางอย่างกันเสียงเบา

ส่วนชั้นสองถูกแบ่งออกเป็นห้องส่วนตัวเก้าห้อง ตรงกลางมีเพียงที่กั้นลมม่านบางๆตั้งกั้นไว้ อย่าว่าแต่เสียงเลย กั้นไม่ได้แม้กระทั่งสายตา

แม้แต่เย่เทียนที่เจอเรื่องใหญ่มามากแล้วพอได้เห็นภาพนี้ยังอดพึมพำกับตัวเองไม่ได้ มิน่าล่ะก่อนหน้านี้เยี่ยนจื่อเฉินถึงถากถางแบบนั้น สถานที่แบบนี้ ถ้าไม่มีเงินสักสิบล้านคงไม่มีสิทธิ์เข้ามาจริงๆ!

"เถ้าแก่ทั้งหลายโปรดรอสักครู่ครับ งานประมูลกำลังจะเริ่มแล้ว"

บริกรหญิงในชุดกี่เพ้าพาคนมาอีกสามสี่คนไปที่ห้องหมายเลขห้าบนชั้นสอง ทิ้งไว้เพียงประโยคเดียวหวานๆแล้วจึงหันหลังจากไป

"ปรมาจารย์ลิ่ว ในที่สุดคุณก็มา"

ขณะนั้น แม้จะมีเพียงที่กั้นลมบางๆคั่นอยู่ ไม่อาจปิดกั้นสายตาของห้องส่วนตัวหมายเลขหกแต่อย่างใด ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ทำให้เย่เทียนขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

เขาหันมองไป ก็เห็นว่าคนที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวหมายเลขหกก็คือเยี่ยนจื่อเฉินและหลินอ้าวเสว่สองคน!

นอกจากนี้ยังมีชายชราอีกคนที่สวมชุดสมัยราชวงศ์ถัง สวมแว่นตาขอบทอง มือถือสร้อยหินสีดำแวววาว ท่าทางเหมือนพวกบัณฑิตสมัยก่อน

"ลิ่วหรั่น!" จี้เยียนหรันเห็นรูปลักษณ์ของชายชราคนนั้นอย่างชัดเจนที่กั้นลมบางแล้วอดเลิกคิ้วไม่ได้

เย่เทียนสังเกตเห็นความผิดปกติของจี้เยียนหรัน อดถามขึ้นไม่ได้ "คุณรู้จักหรอ?"