คุณหมอที่รัก นิยาย บท 13

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน

“รดาแล้ววันนี้แกกลับบ้านยังไง ให้ฉันไปส่งไหม” เชอรี่ถามขึ้นเมื่อสี่สาวเดินออกจากห้องเรียนวิชาสุดท้ายในช่วงเย็น

“นั่งรถเมล์แหละแต่ฉันกะว่าจะแวะเอาโทรศัพท์เข้าไปเช็กที่ศูนย์ก่อนแล้วค่อยกลับห้องน่ะ”

“ถ้างั้นก็แยกย้าย ไว้เจอกันพรุ่งนี้ บายมึง”

ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองศูนย์รวมสินค้าแบรนด์ดัง คราคลั่งเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังเดินขวักไขว่สวนกันไปมา บ้างก็กำลังซื้อของ บ้างก็มาดูหนังรวมถึงทานข้าว ร้านค้าร้านอาหารเนืองแน่นไปด้วยผู้คน รดาขึ้นบันไดเลื่อนมายังบริเวณชั้น3 ของห้างซึ่งเป็นพื้นที่แหล่งรวมสินค้าไอทีและโทรศัพท์มือถือ โซนฝั่งซ้ายของห้างคือจุดมุ่งหมายของรดาซึ่งเป็นที่ตั้งของช็อปและศูนย์บริการของโทรศัพท์ยี่ห้อดัง

เท้าเล็กเดินเลี้ยวเข้าไปทันทีเมื่อเห็นป้ายโลโก้เดียวกันกับที่ติดอยู่บนโทรศัพท์ของเธอ ภายในช็อปเต็มไปด้วยนักชอปปิ้งที่กำลังเลือกซื้อโทรศัพท์เพราะวันนี้เป็นวันแรกในการวางขายโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดในไทยที่พึ่งเปิดตัวที่ต่างประเทศเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

“พี่คะ ช่วยเช็กโทรศัพท์ให้หน่อยค่ะ อยู่ดีๆ เครื่องมันก็ดับไป” รดายื่นโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังที่ตกรุ่นเพราะซื้อมาหลายปีให้กับเจ้าหน้าที่ที่ยืนรอต้อนรับและบริการอยู่ด้านใน

“รอสักครู่นะครับ ทางเราขอเช็กตัวเครื่องสักครู่” ระหว่างรอรดาก็เดินดูโทรศัพท์เครื่องใหม่ไปพลางๆ แต่เมื่อเห็นราคาที่ติดอยู่กับป้ายบอกสเปคเครื่องถึงกับต้องรีบวางทันทีเพราะราคาของโทรศัพท์แต่ละเครื่องนั้นสามารถจ่ายค่าอยู่ค่ากินของเธอได้หลายเดือน

“ทางช็อปเช็กให้แล้วนะครับปรากฏว่าหน้าจอเสีย ต้องเปลี่ยนหน้าจอใหม่แต่ราคาเปลี่ยนค่อนข้างแพงเพราะตอนนี้เครื่องของลูกค้าหมดประกันศูนย์แล้วและเครื่องของลูกค้าก็ตกรุ่นมาหลายปีถ้าจะเปลี่ยนผมว่าไม่คุ้มนะครับ ผมแนะนำให้ลูกค้าดูเครื่องตัวใหม่จะดีกว่านะครับ ลองเลือกดูก่อนได้ครับ ตอนนี้ทางช็อปของเรากำลังจัดโปรโมชั่นอยู่หลายรุ่นนะครับ” ความหวังอันน้อยนิดของรดาพังลงทันทีเมื่อเจ้าหน้าที่บอกว่าโทรศัพท์เธอไม่สามารถซ่อมได้

เงินเก็บที่มีอยู่ในบัญชีก็เหลือแค่พอใช้จ่ายถึงแค่เรียนจบเท่านั้น ถ้าเธอแบ่งเงินตรงส่วนนี้ออกมาซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่การเงินของเธอต้องมีปัญหาแน่ๆ เพราะตอนนี้ก็ใกล้จะฝึกงานและทำวิทยานิพนธ์คงไม่มีเวลาว่างไปทำงานพาร์ททามอย่างแต่ก่อน

“ขอบคุณค่ะ” รดารับโทรศัพท์เครื่องเก่าแล้วรีบเก็บใส่กระเป๋าและเดินออกจากซ็อปทันที ระหว่างนั่งรถเมล์กลับบ้านก็คิดมาตลอดทางว่าจะทำอย่างไรดีเพราะโทรศัพท์ก็เป็นปัจจัยที่5 ต้องใช้ติดต่อกับเพื่อน อีกอย่างกลัวว่าแม่และพี่ชายโทรมาแล้วไม่สามารถติดต่อเธอได้ เมื่อกลับมาถึงห้องพักจึงตัดสินใจต่อสายหาใครบางคน

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด รอสายสักพักคนปลายสายก็กดรับ

“มีธุระอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นเป็นใคร

“เอ่อ..คือ..หนู” รดาอ้ำอึ้งไม่กล้าเอ่ยบอกออกไป

“อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละวันนี้จะรู้เรื่องไหม มีอะไรก็พูดมาผมไม่ว่างรอฟังคุณทั้งวันหรอกนะ”

“คือ โทรศัพท์หนูพังหน้าจอมันเสียและตอนนี้หนูก็ยังไม่มีเงินที่จะซื้อใหม่ หนูก็เลยจะขอยืมโทรศัพท์เครื่องนี้ของคุณหมอใช้ก่อนสักพัก ไว้หนูหาเงินซื้อเครื่องใหม่ได้แล้วหนูจะรีบเอาไปคืนนะคะ” รดาร่ายยาวออกมาโดยไม่เว้นจังหวะหายใจ เมื่อพูดจบถึงขั้นหายใจหอบเหนื่อย กว่าจะรวบรวมความกล้าพูดประโยคพวกนั้นออกมาเธอต้องใช้พลังงานอย่างมาก

“เครื่องนั้นผมไม่ค่อยได้ใช้แล้วมันก็ตกรุ่นแล้วผมให้คุณเลยแล้วกัน เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้มันจะพังเสียเปล่าๆ”

“ขอบคุณค่ะ ถ้ามีงานอะไรที่หนูพอช่วยคุณหมอได้บอกหนูได้เลยนะคะ” เสียงเจื้อยแจ้วตอบกลับมาด้วยความดีใจโดยลืมไปว่าเธอนั้นยังเรียนหนังสือไม่จบและงานของกองทัพแต่ละงานนั้นต้องอาศัยความรู้ความสามารถเฉพาะด้าน เธอเองคงช่วยได้แค่จัดเรียงเอกสารหรือพิมพ์งานแค่นั้น

“พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นเมื่อนึกอะไรบางอย่างในหัวออก

“มีเรียนแค่ตอนเช้าค่ะ”

“เลิกเรียนเข้ามาหาผมที่โรงพยาบาล”

“เอ่อ..ค่ะ”

เมื่อวางสายจากกองทัพคนตัวเล็กก็เดินไปหยิบแจ็กเกตสองตัวที่ซักไว้จนแห้งเพื่อมารีดก่อนที่จะนำไปคืนให้เจ้าของในวันพรุ่งนี้ โทรศัพท์มือถือถูกหยิบขึ้นมาเสิร์ชหาวิธีรีดและระดับไฟที่เหมาะสมเพราะกลัวทำเสื้อพัง ผ้าแต่ละชนิดใช้ไฟในการรีดที่แตกต่างกันโดยเฉพาะเสื้อราคาแพงแบบนี้มักจะทอด้วยกรรมวิธีแบบพิเศษ จึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ขืนเธอทำเสื้อสองตัวนี้พังคงต้องทำงานหลายปีกว่าจะซื้อมาคืนเขาได้

รดาลงมือรีดเสื้อผ้าอย่างทะนุถนอม แจ็กเกตสองตัวใช้เวลารีดนานกว่าสองชั่วโมง รีดจนเรียบทุกระเบียบนิ้วก่อนจะนำไปแขวนไว้ที่ราวรอให้ความร้อนระเหยออกไปหมดก่อนจะพับใส่ถุงผ้าเพื่อนำไปคืนชายหนุ่มในวันพรุ่งนี้

“เฮ้อ! เสร็จสักที ต้องทำงานอีกกี่ปีถึงจะซื้อเสื้อตัวนี้ได้นะ” รดามองแจ็กเกตยีนแบรนด์ดังรุ่นลิมิเต็ดที่แขวนอยู่บนราวตาละห้อย เสื้อตัวละเป็นแสนต้องทำงานมีรายได้เดือนละเท่าไหร่ถึงจะสามารถซื้อได้โดยไม่เสียดายเงิน

เช้าวันรุ่งขึ้น

รดาหอบข้าวของพะรุงพะรัง มือขวาถือกระเป๋าผ้าที่ข้างในเต็มไปด้วยหนังสือ3-4เล่ม มือซ้ายถือถุงผ้าด้านในบรรจุแจ็กเกตตัวใหญ่สองตัว สะพายกระเป๋าใบเล็กเดินลงจากตึกเพื่อไปเรียน เท้าเล็กเดินออกไปยังป้ายรถเมล์เพื่อเรียกแท็กซี่เพราะวันนี้ถือของเยอะ จะขึ้นรถเมล์ก็คงไม่เหมาะ

ปี๊ก! ปี๊ก! ปี๊ก! เสียงบีบแตรดังขึ้นเสียงดัง เมื่อหันไปมองก็เจอกับรถลัมโบร์กินีสีดำจอดอยู่กระจกสีดำมืดปิดสนิท รดาหันไปมองแค่แว็บเดียวก็หันไปสนใจแท็กซี่ที่กำลังขับมาทางนี้พอดี

“ขึ้นรถ” กระจกรถถูกเลื่อนลงเผยให้เห็นชายหนุ่มที่นั่งประจำตำแหน่งคนขับ

“คุณมาทำอะไรแถวนี้คะ” รดาตะโกนถามเสียงดังแข่งกับเสียงรถที่สัญจรวิ่งผ่านไปมา

“อย่ามัวแต่ถาม ตรงนี้เป็นที่จอดรถสาธารณะ เอาของไปเก็บหน้ารถแล้วรีบขึ้นมา” กองทัพเอ่ยบอกเสียงดุเพราะตอนนี้ตนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนหมู่มากที่กำลังยืนรอรถเมล์อยู่ ไม่รู้ว่าในใจนั้นกำลังก่นด่าตนที่มาจอดรถขวางทางรถโดยสารหรือกำลังชื่นชมความหล่อของตนกันแน่

รดาวิ่งหน้าตื่นไปยังด้านหน้ารถเพื่อเอาของไปเก็บขณะที่กองทัพได้เปิดฝากระโปรงรออยู่นานแล้ว

“เรียบร้อยค่ะ แล้วสรุปคุณหมอมาทำอะไรแถวนี้แต่เช้าคะ” เมื่อขึ้นนั่งเบาะนั่งด้านข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว รดาก็เอ่ยถามคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบอีกครั้ง