คุณหมอที่รัก นิยาย บท 22

รดาเข้ามาทำงานตำแหน่งเลขาของกองทัพอย่างเต็มตัวและรับผิดชอบงานที่บริษัทGT ส่วนเอกเลขาคนเก่าจะรับผิดชอบงานในส่วนของโรงพยาบาลKM กองทัพเริ่มแสดงอาการหึงหวงหญิงสาวมากขึ้น โดยเฉพาะกับพี่ชายอย่างทัพบกที่ชอบเข้าหาและชวนรดาออกไปทานข้าวข้างนอกสองคนบ่อยครั้ง

“สวัสดีค่ะ น้องรดา” นิสาสาวสวยที่มีสถานะเป็นคู่หมั้นของกองทัพ เอ่ยทักทายรดาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“สวัสดีค่ะคุณนิสา” รดาตอบกลับด้วยสีหน้าตกใจเพราะไม่คิดว่าจะเจอหญิงสาวที่นี่อีกครั้ง

หลังจากเมื่อหลายเดือนก่อนที่เธอมาหากองทัพตอนเที่ยงก็ไม่เคยเจอเธออีกเลย จนมาวันนี้เจอเธออีกครั้งในชุดเดรสตัวสั้นราคาแพงสีดำ

“กองทัพอยู่ข้างในใช่ไหมคะ พี่โทรมาตานั่นไม่ยอมรับสายไม่รู้ว่างอนอะไร พี่จึงต้องตามมาง้อถึงที่นี่” นิสาพูดไปด้วยยิ้มหัวเราะไปด้วยราวกับว่าเรื่องที่กำลังเล่าอยู่นั้นเป็นเรื่องสนุก ทั้งที่คนฟังจะจุกที่อกกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว

“อยู่ค่ะ เชิญคุณนิสาด้านในค่ะ” รดาลุกจากเก้าอี้เดินไปเปิดประตูให้แขกคนสำคัญของเจ้านาย โดยไม่แจ้งให้คนด้านในทราบก่อนว่ามีแขกมาขอพบ เพราะรดาคิดว่าไม่จำเป็นต้องขออนุญาตเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงนี้นั้นเป็นคู่หมั้นของชายหนุ่ม..ไม่ใช่แขก

“ที่รัก..โทรมาทำไมไม่รับสายนิสาเลยล่ะคะ” เมื่อเดินเข้าไปถึงตัวชายหนุ่มนิสาก็โผเข้าเกาะแขนอย่างสนิทสนม รดาที่ยืนมองอยู่หน้าประตูเมื่อเห็นว่ากองทัพกำลังมองมาที่ตนก็รีบปิดประตูและเดินกลับไปทำงานที่โต๊ะทันที

“รดา” กองทัพร้องตามหลังเสียงดัง เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังเข้าใจอะไรผิด ครั้งก่อนที่ทำเธอร้องไห้ก็ยังไม่ได้มีโอกาสอธิบายให้เธอฟังเพราะไม่รู้จะพูดในฐานะอะไรได้แต่ปล่อยเงียบไป

“ที่รักจะไปไหนคะ วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” มือเล็กของนิสาคว้าเข้าที่แขนแกร่งของชายหนุ่มขณะที่กองทัพลุกขึ้นกำลังจะเดินออกจากโต๊ะไปด้านนอก

“มีอะไรอีกยัยบ้านิสา เธอกำลังทำให้ฉันเดือดร้อนรู้ตัวหรือเปล่า” กองทัพถามกลับเสียงลอดไรฟันเพราะกำลังโมโหที่ทำให้เลขาสาวของเขาเข้าใจผิดทั้งที่ทุกอย่างกำลังเริ่มไปได้ดี รดาไม่ได้ปิดกั้นเขาเหมือนแต่ก่อนและตอนนี้เขาก็พร้อมที่จะเปิดเผยความรู้สึกที่มีให้เธอรู้ แต่มาวันนี้คู่หมั้นตัวแสบกำลังทำทุกอย่างของเขาพังลง

“เอ๊ะ! ไอ้บ้ากองทัพแกต้องช่วยฉันนะ ฉันกำลังเดือดร้อนและมีแกคนเดียวที่ช่วยฉันได้” นิสายังไม่ยอมแพ้ยังขอร้องแกมออกคำสั่งกลายๆ ตามนิสัยคนเอาแต่ใจ

“กลับไปหาไอ้น่านฟ้าผัวเธอโน่น อย่ามายุ่งกับฉัน มาทีไรทำฉันเดือดร้อนทุกที” กองทัพโบกมือไล่หญิงสาวอย่างไม่สนใจไยดี ทั้งที่ใจจริงตอนนี้อยากจับเธอโยนออกนอกหน้าต่างให้รู้แล้วรู้รอด

“อย่ามาไล่ฉันนะ ฉันเลิกกับมันแล้ว” เสียงแหลมแหวกลับจนแสบแก้วหูความดังเกิน80เดซิเบล จนความอดทนของกองทัพที่เหลือน้อยกำลังจะหมดลงในเวลาอันใกล้

“เลิกกับมันถามมันหรือยังว่ามันเลิกกับเธอไหม”

“ไม่รู้แหละยังไงฉันก็จะเลิก”

“จะเลิกไม่เลิกก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ แล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี่อีก” กองทัพยื่นคำขาดเป็นครั้งสุดท้าย นิ้วเรียวยาวชี้ไปทางประตูบานใหญ่แสดงอาการไล่อย่างชัดเจน

“ทำไมฉันจะมาไม่ได้ ก็คู่หมั้นฉันอยู่ที่นี่” นิสายังก่อกวนชายหนุ่มไม่เลิกเพราะยังไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

“กล้าเรียกฉันว่าคู่หมั้นนะ ทั้งที่ตัวเองมีผัวอยู่แล้ว ไปไกลๆ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วโทรบอกไอ้น่านฟ้ามาลากตัวเธอออกไปจากที่นี่” กองทัพพูดขึ้นเสียงดังจนเกือบเป็นเสียงตะโกนเพราะตอนนี้รู้สึกรำคาญและกำลังโมโห ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงไม่ได้มายืนตะโกนอยู่ตรงนี้เกินสามคำ แต่นี่เป็นเห็นเป็นเพื่อนและเป็นแฟนเพื่อน ที่สำคัญยังเป็นคู่หมั้นจอมปลอมอีกด้วย

“ถ้าแกเรียกมันมา ฉันก็จะไม่อธิบายเรื่องสถานะของเราให้เลขาคนสวยแกเข้าใจ โทรสิ..ฉันก็อยากรู้ว่าถ้าฉันเอาแหวนหมั้นที่มีชื่อแกและฉันสลักอยู่ไปให้เลขาแกดูเขายังจะเชื่อคำอธิบายแกอยู่ไหม” นิสางัดไม้ตายสุดท้ายออกมาเพื่อเป็นข้อต่อรองกับชายหนุ่ม จนตอนนี้กองทัพอยากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเพื่อขอถอนหมั้นจอมปลอมครั้งนี้

“เธอจะเอายังไงนิสา” เสียงทุ้มกดต่ำพยายามควบคุมอารมณ์ให้เย็นลงพยายามใช้สติแก้ปัญหามากกว่าใช้อารมณ์

“ฉันขอไปอยู่กับแกหนึ่งอาทิตย์” คิ้วหนาถึงกับขมวดเข้าหากันเมื่อได้ฟังข้อเสนอของอีกฝ่าย

“บ้านเธอก็มีจะมาอยู่คอนโดฉันทำไม”

“ถ้าฉันอยู่ที่บ้านไอ้น่านฟ้ามันก็หาฉันเจอสิ”

“แล้วจะหนีมันทำไม เล่นไล่จับกันเหมือนเด็กหรือไง น่ารำคาญ”

“งั้นเดี๋ยวรดาไปคุยกับคุณกองทัพเองดีกว่าค่ะ ขอบคุณพี่ทัพบกมากๆ เลยนะคะ พี่ทัพบกใจดีกับรดาเสมอเลย” รดาใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกพอลวกๆ หันหลังเดินกลับไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะ ระหว่างรอถึงเวลาเลิกงานเพื่อที่จะคุยเรื่องนี้กับคุณหมอหนุ่ม อย่างน้อยก็พอจะมีแสงสว่างนำทางให้เธอเดินออกจากโชคชะตาที่โหดร้ายนี้ แม้จะเป็นเพียงแสงรำไรสว่างอยู่ไกลๆ แต่เธอก็ต้องพยายามคว้าโอกาสครั้งนี้ไว้เพราะมันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายของเธอแล้ว ร่างบางนั่งครุ่นคิดหาวิธีที่จะพูดขอร้องศาสตราจารย์หนุ่ม

ห้าโมงเย็น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตค่ะ”

“หนูขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหมคะ ขอรบกวนเวลาคุณไม่นานค่ะ” กองทัพเผยรอยยิ้มร้ายขึ้นมุมปาก พอจะคาดคะเนได้ว่าเลขาสาวตรงหน้าต้องการพูดเรื่องอะไรกับตน

“ว่ามาสิ ผมก็มีเรื่องจะคุยกับคุณเหมือนกัน” กอง

ทัพสังเกตเห็นดวงตากลมโตทั้งสองข้างแดงก่ำจากการร้องไห้มาก่อนหน้าแล้วรู้สึกสงสารอยากเดินเข้าไปกอดปลอบและอธิบายทุกอย่างให้เธอฟังแต่เพราะติดประชุมสำคัญกับสาขาที่สิงคโปร์พึ่งจะเสร็จไปเมื่อสักครู่

“คือแม่หนูป่วย คุณหมอที่รักษาแจ้งว่าคุณแม่ต้องได้รับการผ่าตัดใส่หัวใจเทียมโดยเร็วที่สุด ไม่งั้นอาการจะทรุดหนักลงจนไม่สามารถรักษาได้ หนูเลยอยากจะขอร้องคุณช่วยผ่าตัดรักษาแม่หนูหน่อยได้ไหมคะ ส่วนค่ารักษาพยาบาลหนูจะหามาผ่อนคืนให้ทีหลัง หนูขอร้องนะคะ”

“ได้สิ แต่ผมมีข้อแม้นะ” เป็นไปตามคาด ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างพอใจ อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้สึกผิดน้อยลงที่เด็กสาวเป็นฝ่ายมาขอร้องเขาเองไม่ใช่เขาที่เป็นฝ่ายเอาข้อเสนอไปกดดันเธอ

“ได้ค่ะ หนูยินดีทำทุกอย่าง แล้วข้อเสนอของคุณคืออะไรคะ”

“ต่อไปนี้คุณต้องย้ายไปอยู่กับผมที่คอนโด”