คุณหมอที่รัก นิยาย บท 23

รดายืนอึ้งกับข้อเสนอของชายหนุ่มไม่คิดว่าคนอย่างกองทัพจะเสนอข้อเสนอแบบนี้ให้กับเธอ การที่ชายหญิงเข้าไปอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกันโดยที่ไม่ใช่แฟนกันรดาถึงกับคิดหนัก

“ว่าไงรดา คุณยอมรับข้อเสนอของผมหรือเปล่า ถ้าคุณยอมรับผมจะประสานทางโรงพยาบาลให้เตรียมการผ่าตัดให้เร็วที่สุด” เมื่อยังไม่ได้รับคำตอบจากเด็กสาวตรงหน้า กองทัพจึงเพิ่มระดับความกดดันเข้าไปอีกเพื่อกระตุ้นให้รดาตัดสินใจเร็วขึ้น

“แล้วหนูต้องทำอะไรบ้างคะ” ก่อนตัดสินใจรดาเองก็อยากรู้ว่าชีวิตเธอต่อจากนี้จะต้องดำเนินต่อไปยังไง ถ้าต้องเข้าไปอยู่กับชายหนุ่มจริงๆ เธอก็อยากรู้สถานะของตัวเอง เพราะกองทัพเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว แล้วเขายังพาเธอเข้าไปอยู่ด้วยในฐานะอะไร

“ทุกอย่าง” คำตอบที่ไม่มีความชัดเจน ทำให้รดายิ่งคิดหนักเข้าไปอีก นี่เธอต้องเอาตัวเข้าแลกสินะ..รดาได้แต่คิดในใจ

“โอเคค่ะ หนูตกลง” เมื่อฟ้าลิขิตชีวิตเธอให้เป็นแบบนี้แล้ว เธอคงไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ ทางนี้อาจเป็นทางออกเดียวและทางออกสุดท้ายของเธอก็เป็นได้ รดาจึงตัดสินใจรับข้อเสนอของชายหนุ่มไป

“งั้นผมจะพาไปเก็บของ ส่วนเรื่องแม่คุณสบายใจได้ผมจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด ปะกลับบ้าน” เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจแล้ว คนตัวโตก็ลุกขึ้นคว้าข้อมือเล็กจูงเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กที่วางอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องติดมือไปด้วย

สองวันก่อน ณ โรงพยาบาล

“สวัสดีครับคุณหมอ ผมศาสตราจารย์นายแพทย์เธียรวิชญ์ เศรษฐบุตรกุญชร เจ้าของโรงพยาบาลKMครับ” กองทัพแนะนำตัวกับคุณหมอที่ดูแลเคสของแม่รดา

“สวัสดีครับศาสตราจารย์ เชิญศาสตราจารย์คุยรายละเอียดในห้องดีกว่าครับ” คุณหมอเจ้าของคนไข้ที่ดูมีอายุมากกว่าเดินนำกองทัพเข้าไปยังห้องพักส่วนตัว

“เรื่องที่เลขาผมส่งรายละเอียดมา คุณหมอได้อ่านรายละเอียดหมดแล้วใช่ไหมครับ”

“ครับ ผมอ่านรายละเอียดแล้วและยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ศาสตราจารย์มีเมตตาแก่คนไข้ ถ้าคนไข้ได้รับการรักษาที่ดีคงจะมีสุขภาพที่ดีขึ้นมาก เพราะการผ่าตัดใส่หัวใจเทียมค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงยังไม่ครอบคลุมสิทธิ์การรักษาฟรีที่ทางรัฐจัดให้”

“ผมมีอีกเรื่องที่จะขอร้องคุณหมอครับ”

“ว่ามาเลยครับ ผมยินดี”

“รบกวนคุณหมอแจ้งญาติคนไข้เรื่องที่คนไข้ต้องเข้ารับการผ่าตัดตามรายละเอียดนี้ด้วยนะครับ” กองทัพยื่นเอกสารค่าใช้จ่ายในการรักษาตามจริงให้คุณหมอเจ้าของเคสและไม่ลืมกำชับว่า อย่าบอกญาติคนไข้ว่าเขาจะเป็นคนรับผิดชอบเอง

“ได้ครับ ผมจะแจ้งญาติคนไข้ให้”

“งั้นวันศุกร์ผมจะให้ทางโรงพยาบาลติดต่อเพื่อรับตัวคนไข้ไปรักษาต่อนะครับ ขอบคุณคุณหมอมากครับ”

ปัจจุบัน บนรถ

“คุณหมอจะไปไหนคะ” รดาเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถคันหรูที่เธอกำลังนั่งอยู่กำลังมุ่งหน้าไปยังเส้นทางที่ไม่คุ้นชินและที่สำคัญไม่ใช่ทางกลับบ้านของเธอเช่นกัน

“กลับบ้านไง”

“แต่นี่ไม่ใช่ทางกลับห้องหนูนี่คะ”

“คุณพึ่งตอบตกลงรับข้อเสนอของผมไปเมื่อ1,200วินาทีก่อน คุณลืมไปแล้วเหรอ”

“หนูต้องย้ายเข้าไปอยู่วันนี้เลยเหรอคะ หนูขอไปเก็บของที่ห้องก่อนได้ไหมคะ” รดามีสีหน้าเป็นกังวลปนตกใจเมื่อต้องย้ายเข้าไปอยู่บ้านหลังเดียวกันกับเจ้านายหนุ่มวันนี้

“ไว้ค่อยไปเก็บวันหลัง”

“แล้วคืนนี้หนูจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ ไหนจะชุดที่ต้องใส่ไปทำงานพรุ่งนี้อีก ของใช้ส่วนตัวอะไรหนูก็ไม่มีสักอย่าง” รดารีบอธิบายให้ชายหนุ่มเข้าใจและจ้องหน้ารอคำตอบ

“ที่บ้านผม มีทุกอย่างที่คุณพูดมาทั้งหมด” กองทัพตอบกลับเสียงเรียบ รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมุมปากแค่แว็บเดียวก่อนจะดึงกลับเข้าสู่โหมดหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม

“คุณหมายความว่าไงคะ” รดาถามกลับอย่างไม่เข้าใจ คิ้วโค้งมนขมวดเข้าหากันเป็นปม

“ก็หมายความตามที่พูด มีตรงไหนที่เข้าใจยาก” กองทัพตอบกลับเสียงเรียบขณะที่เท้าก็เหยียบคันเร่งเร่งความเร็วของรถเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ากำลังเร่งรีบไปทำอะไรสักอย่าง

“คุณกำลังจะบอกหนูว่า ที่บ้านคุณมีเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวผู้หญิงอย่างนั้นเหรอคะ”

“ออกไปรอผมข้างนอก เสร็จแล้วเดี๋ยวผมตามไป”

“ให้หนูช่วยนะคะ”

“ตรงนี้มันร้อน ถ้างั้นไปตักข้าวแล้วกัน”

อาหารฝีมือคุณหมอหนุ่มวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับผลไม้อีกหนึ่งจาน ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่าอาหารในจานล้วนเป็นอาหารที่รดาชอบรองลงมาจากอาหารซีฟู้ด

“คุณหมอทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ” ความจริงคำตอบก็วางอยู่ตรงหน้ารดาเองก็รู้ แต่ที่อยากรู้จริงๆ คือ คุณหมอรู้ได้ยังไงว่าเธอชอบทานอาหารพวกนี้

“ผมไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่อายุ16จนถึงอายุ25 ต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างและอีกอย่างผมไม่ค่อยชอบทานอาหารฝรั่ง เลยทำอาหารไทยทานเอง” คำตอบที่เหมือนต้องการสื่อให้รู้มากกว่าเรื่องที่หญิงสาวถาม ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กแทบจะตลอดเวลา

“ทำไมคุณหมอถึงเลือกเรียนหมอด้านหัวใจล่ะคะ” รดาถามคำถามเรื่อยเปื่อย ไม่รู้จะคุยกับชายหนุ่มเรื่องอะไรดีเพราะไม่อยากให้บรรยากาศบนโต๊ะเงียบจนเกินไปจะชวนให้อึดอัด นี่เป็นการทานข้าวเย็นสองต่อสองกับคุณหมอหนุ่มครั้งแรกในห้องส่วนตัวแบบนี้

“5 ปีก่อนตอนที่ผมเรียนแพทย์อยู่ที่โปแลนด์ ตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเรียนต่อเฉพาะทางสาขาไหนดี แต่มีวันหนึ่งก็มีคนมาเล่าให้ผมฟังว่า แม่ของเธอป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอ่อนแรงต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ จากนั้นมาผมก็เริ่มศึกษาเรื่องนี้อย่างจริงจังและตัดสินใจเรียนต่อสาขาวิชาศัลยศาสตร์หัวใจและทรวงอก” เมื่อฟังกองทัพเล่าจบสีหน้าฉงนของรดากลับมีคำถามขึ้นมาในหัว อยากถามชายหนุ่มตรงหน้าออกไปตรงๆ ให้รู้แล้วรู้รอด

“มีอะไรอยากถามผมหรือเปล่า” เมื่อจับพิรุธได้ถึงความผิดปกติกองทัพจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“เอ่อ..คือ..คือ..เราเคยรู้จักกันมาก่อนหน้านี้ใช่ไหมคะ” รดาอ้ำอึ้งก่อนจะตัดสินใจถามคำถามนั้นอีกครั้ง

“คุณเคยถามผมแล้วนี่ และผมก็ตอบคุณไปแล้ว” กองทัพยอกย้อนกลับเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของเด็กสาวยิ่งทำให้อยากแกล้งเข้าไปอีก

“ก็ครั้งก่อนคุณหมอตอบไม่เคลียร์นี่คะ” ริมฝีปากบางเบ้ใส่ชายหนุ่มอย่างลืมตัว หน้าง้ำงอ ก้มหน้างุดทานข้าวต่อไม่พูดไม่จา

“ถ้าอยากรู้..ทานข้าวเสร็จก็ตามผมเข้าไปที่ห้อง อ้อ..ผมทำให้คุณทานแล้วฝากคุณล้างจานด้วยแล้วกันนะ ผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวก่อน”