คุณหมอที่รัก นิยาย บท 24

เมื่อชายหนุ่มลุกออกจากโต๊ะหลังจากทานข้าวเสร็จ รดาก็จัดการเก็บถ้วยจานไปล้างในครัวและเช็ดทำความสะอาด ใช้เวลาไม่นานก็แล้วเสร็จ

ตึก ตึก ตึก เสียงสลิปเปอร์ดังตามจังหวะก้าวขึ้นบันได เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวสลับกับหยุดนิ่งยืนใช้ความคิด มือเล็กกำราวบันไดแน่น ริมฝีปากบางขบเม้มเข้าหากันจนเกิดรอยแดง รดายืนชั่งใจอยู่นานระหว่างประตูหน้าห้องตัวเองที่ได้สิทธิ์เป็นเจ้าของเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าและห้องของกองทัพ ก่อนจะตัดสินเคาะประตูห้องที่อยู่ด้านขวาซึ่งเป็นห้องของกองทัพ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามาสิ” ยืนรอไม่ถึงหนึ่งนาทีประตูห้องก็เปิดออกจากคนด้านใน รดาค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปยังเขตห้องของชายหนุ่มและกวาดสายตามองบริเวณรอบๆ ห้อง

เพียงแค่กองทัพปิดประตู ใจดวงน้อยก็กระตุกวูบราวกับมันไปนอนแช่เย็นอยู่บนพื้น ร่างสูงในชุดนอนขายาวท่อนบนเปลือยเปล่าเดินผ่านหน้าไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่บนราวอเนกประสงค์มาเช็ดผมที่เปียก มัดกล้ามเรียงสวยตามหน้าท้องแกร่งพานให้คนลอบมองหายใจติดขัดจนลืมไปว่าจุดประสงค์ที่เข้ามาห้องนี้ตั้งแต่ต้นคืออะไร

“มานั่งสิ”

“คุณหมอไม่ใส่เสื้อให้เรียบร้อยก่อนเหรอคะ” เท้าเล็กก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณเมื่อคนเบื้องหน้าหันกลับไล่ต้อนเธอไปยังโซฟาสีดำตัวใหญ่ที่วางอยู่กลางห้อง

“ผมร้อน” แม้จะพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ ทว่ากลับไม่มีผลเมื่ออีกฝ่ายตรงเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจถูกสูดเข้าเต็มปอดทันทีที่สะโพกกลมมนชนเข้ากับพนักโซฟาด้านข้าง

“อ๊ะ!” มือเล็กลนลานปัดป่ายหาที่ยึดเกาะเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหลักล้มไปนอนกับโซฟาเพราะตอนนี้เธอกำลังเสียการทรงตัวอย่างหนัก ไม่รู้อะไรดลใจสั่งให้เธอจับจ้องริมฝีปากหยักได้รูป ขณะที่คุณหมอหนุ่มเข้ามาประชิดตัว

เธอโดนหลอกเข้าให้แล้ว จะโทษใครก็ไม่ได้เพราะเธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามาเอง

หน้าอกเกินขนาดกระเพื่อมขึ้นลงยามลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอขณะที่ชายหนุ่มหายใจเข้าออก เหมือนกับว่าเขาจงใจเป่าไอร้อนนั้นใส่เธอเพราะบางครั้งก็เป่าแรง บางครั้งก็เป่าเบาสลับกันไปมาไม่สม่ำเสมอเหมือนคนหายใจปกติ

“เช็ดผมให้หน่อย” ผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่ถูกยื่นมาตรงกลางระหว่างใบหน้าทั้งสอง รดาถึงกลับถอนหายใจอย่างโล่งอก

“บอกดีๆ ก็ได้นี่คะ”

“แล้วตรงไหนที่เรียกว่า..ไม่ดี” กองทัพตอบกลับโดยเน้นคำประโยคสุดท้าย ยักคิ้วให้เด็กสาวก่อนจะผละออกลุกขึ้นยืน

“แล้วจำเป็นต้องบอกใกล้ขนาดนี้ด้วยเหรอคะ”

“ไม่ชอบเหรอ บอกใกล้ๆ จะได้ยินชัดๆ” เสียงทุ้มนุ่มลึกเอี้ยวตัวแหงนหน้าถามกลับจ้องหน้าค้างอยู่อย่างนั้น

“สิ่งที่หนูอยากได้ยิน ไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย” รดาบ่นอุบอิบขณะที่มือทั้งสองข้างก็บรรจงเช็ดผมให้ชายหนุ่มอย่างเบามือ

“แล้วอยากได้ยินอะไรล่ะ”

“ต้องให้หนูถามคุณอีกกี่ครั้งคะ ต้องครบหนึ่งร้อยครั้งหรือเปล่าคุณถึงจะตอบหนูสักที” เสียงเล็กยอกย้อนกลับบ้างตามประสาคนที่ไม่ชอบโดนคนอื่นรังแกอยู่ฝ่ายเดียว

“ถามใหม่สิ เผื่อตอนนี้ผมอยาก..ตอบ”

“เฮ้อ! สรุปว่าคุณหมอใช่คนใจดีเมื่อ5ปีก่อน ที่ช่วยติวภาษาอังกฤษให้หนูหรือเปล่าคะ” คนตัวเล็กถอนหายใจก่อนจะเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง มือสองข้างที่เช็ดผมอยู่หยุดชะงักเพื่อรอฟังคำตอบ

“ว้าย!” เมื่อร่างบางถูกกระชากให้นั่งลงบนตักอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้รดาอยู่ในท่านั่งบนตักชายหนุ่มมือสองข้างเกาะที่ไหล่แกร่งขาสองข้างพาดยาวไปกับโซฟา

“เด็กน้อยผมเปียเมื่อห้าปีก่อนไม่ได้ยอกย้อนเก่งแบบนี้นะ..น้องไอรดา” นิ้วเรียวยาวกดเข้าที่ริมฝีปากขณะที่รดากำลังจะอ้าปากเถียงกลับ

“คุณจริงๆ ด้วยทำไมคุณไม่บอกหนูตั้งแต่แรกล่ะคะ ปล่อยให้หนูคิดไปเองอยู่ได้ตั้งนาน” รดามัวแต่ดีใจที่ได้เจอคนใจดีที่เฝ้าตามหามาหลายปี จนไม่ได้สังเกตสรรพนามเรียกของชายหนุ่มที่เปลี่ยนไป

“ก็หนูจำพี่ไม่ได้เอง” สรรพนามเรียกเปลี่ยนทันทีพร้อมกับโทนเสียงที่อ่อนโยน สายตาดุๆ ที่ชอบทำแต่ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและอบอุ่น

“ฮือ..ฮือ คนขี้แกล้ง หนูจำได้แต่แค่ไม่มั่นใจต่างหาก” คนตัวเล็กยังเถียงกลับยังไม่ยอมแพ้

“ไม่มั่นใจแปลว่าจำไม่ได้ อย่ามาเถียง” นิ้วเรียวยาวจิ้มเข้าที่แก้มป่องๆ อย่างมันเขี้ยว สายตาคมเข้มยังจับจ้องอยู่ที่ริมฝีบางอวบอิ่มสีชมพูตรงหน้า

“มะ..จุ๊ป” ยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธ ริมฝีปากบางก็โดนปิดด้วยปากหยักของชายหนุ่ม คำพูดถูกกลืนลงคอไปจนหมด มีเพียงเสียงคลุกเคล้าน้ำลายเข้ามาแทนที่ กลิ่นสตอเบอรี่ที่ติดอยู่ในปากเด็กสาวผสมกับกลิ่นมินต์สะอาดของน้ำยาบ้วนปากจากปากกองทัพ

“อ้ะ อื้อ..” รดาร้องออกมาด้วยความตกใจหลังถูกริมฝีปากหยักประกบจูบ รดาเรียนรู้การจูบตอบแบบเงอะงะ หากลมหายใจรุนแรงไม่ช่วยกลบจังหวะเต้นสั่นระรัวจากก้อนหัวใจบนอกด้านซ้าย กลิ่นหอมของสตอเบอรี่ที่ติดอยู่ริมฝีปากช่วยเพิ่มความหอมหวานให้รสจูบครั้งนี้

“อ๊ะ!” เสียงหลุดร้องปนเจ็บเมื่อฟันคมขบกัดเข้าที่ปากเอิบอิ่ม ใจจริงเขาก็อยากทำมากกว่านี้แต่เพราะไม่อยากใช้โอกาสนี้ทำร้ายเด็กสาวตรงหน้า สติด้านดีที่ยังมีเหลืออยู่น้อยนิดสั่งให้เขาหยุดเพียงเท่านี้ก่อนที่มันจะเลยเถิดจนไม่สามารถควบคุมได้

“ทีนี้แน่ใจหรือยัง” กองทัพเอ่ยถามขึ้นเมื่อถอนริมฝีปากออก

“นะ..แน่ใจแล้วค่ะ” ดวงตากลมโตทั้งสองข้างยังจ้องหน้าชายหนุ่มตรงหน้าเพื่อให้แน่ใจว่าใช่พี่ใจดีคนนั้นจริงๆ