คุณหมอที่รัก นิยาย บท 25

“เอ้า..สวัสดีค่ะน้องรดา กองทัพตื่นหรือยังคะ” นิสาเอ่ยทักน้ำเสียงปกติเมื่อเห็นคนที่มาเปิดประตูไม่ใช่คู่หมั้นหนุ่มแต่เป็นเลขาของเขาแทน

เมื่อเปิดประตูออกไปก็เจอกับนิสาคู่หมั้นของชายหนุ่มเจ้าของห้องยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบโต ไอร้อนจากเตาเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความชาไปทั่วร่างกาย ความเย็นเข้าครอบคลุมทั่วฝ่ามือทั้งที่ตอนนี้มีเหงื่อซึมออกตามซอกนิ้ว

“เชิญคุณนิสานั่งรอด้านในก่อนค่ะ” เมื่อได้สติจึงรีบผละหลบเพื่อให้หญิงสาวที่มาใหม่เข้ามาด้านใน

“เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหากองทัพด้านบนเลยแล้วกันจะได้เอากระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นไปเก็บบนห้องด้วย” นิสาหันมาบอกกับรดาก่อนจะลากกระเป๋าในมือขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านอย่างคุ้นเคยห้องนี้เป็นอย่างดี

รดาเดินกลับเข้าครัวเพื่อไปทำอาหารเช้าให้เสร็จ มือเล็กที่กำลังหั่นแครอทสั่นเทาใช้เวลานานกว่าปกติถึงแล้วเสร็จ ข้าวต้มร้อนๆ ถูกตักใส่ถ้วยพร้อมฝาปิดสนิทเพื่อเก็บความร้อนถูกยกมาวางบนโต๊ะอาหารพร้อมกับผัดผักออแกนิคสีสันสดใสน่ารับประทานอีกหนึ่งจาน

เมื่อจัดเตรียมอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยรดาก็กลับขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน ระหว่างที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องก็ได้ยินเสียงคนคุยกันดังเล็ดลอดออกมาจากห้องข้างๆ ที่ประตูหน้าห้องปิดไม่สนิท

“เอากระเป๋าไปเก็บในห้องก่อน ตอนเช้าฉันมีประชุมที่บริษัทกลับมาตอนเย็นเราค่อยคุยกัน”

พรวด! ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับกองทัพในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและถือเสื้อสูทสีดำอยู่ในมือ เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นรดายืนอยู่หน้าห้องแววตาเศร้าหมองนัยน์ตาแสดงถึงความเสียใจพร้อมกับน้ำสีใสคลออยู่เต็มเบ้า มองไปยังชายหนุ่ม

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัว พี่จะลงไปเคลียร์งานรอที่ห้องทำงานข้างล่าง หนูแต่งตัวเสร็จแล้วเราค่อยทานข้าวเช้าพร้อมกัน” กองทัพยังแสดงทุกอย่างเหมือนปกติราวกับว่าก่อนหน้าไม่กี่นาทีไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ค่ะ” รดาตอบออกไปเสียงอ่อยก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องไปเพื่อจัดการกับความรู้สึกตัวเองตอนนี้เพื่อเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอีกครั้งในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นแม้เมื่อสักครู่จะเผลอแสดงออกไปแล้วก็ตาม

“เข้มแข็งไว้รดา จำไว้ว่าแกไม่ใช่ลูกรักพระเจ้า” รดายืนบอกกับเงาตัวเองในกระจก น้ำตาที่ตั้งท่าจะไหลบัดนี้ได้เหือดแห้งไปจนหมดเหลือเพียงใบหน้าเนียนใสไร้เดียงสาที่กำลังปลุกใจตัวเองให้เข้มแข็งและต่อสู้กับปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ รดาในชุดกระโปรงเหนือเข่าด้านบนเป็นเสื้อสายเดี่ยว ด้านนอกสวมทับด้วยเสื้อสูทสีฟ้าทั้งชุดซึ่งเป็นชุดของแบรนด์ดังที่กองทัพเป็นคนสั่งและจัดเตรียมไว้ให้ เดินลงมายังชั้นล่างที่เป็นห้องอาหาร ก็เจอกับกองทัพและนิสานั่งรออยู่ก่อน

“เสร็จแล้วเหรอ มานั่งข้างพี่นี่มา” กองทัพกวักมือเรียกเด็กสาวที่กำลังตั้งท่าจะเดินไปนั่งเก้าอีกฝั่งที่ยังว่างอยู่

“หนูนั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ” รดาเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับกองทัพและมีนิสานั่งอยู่ด้านขวาของโต๊ะ โดยทั้งสามคนนั่งคนละฝั่ง

“ยำไข่เค็ม พี่ทำเพิ่มเมื่อกี้ลองชิมดู” กองทัพตักยำไข่เค็มใส่ชามข้าวต้มให้รดาโดยมีนิสานั่งทานอยู่เงียบๆ ไม่ได้สนใจบุคคลทั้งสอง ระหว่างทานอาหารมีเพียงเสียงกองทัพที่พูดอยู่คนเดียวทั้งที่ปกติเป็นคนนิ่งเงียบไม่ค่อยพูดถ้าไม่จำเป็น

“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ” นิสาที่ทานข้าวต้มไปครึ่งชามและยกแก้วน้ำขึ้นดื่มพูดขึ้นก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน

“ทานให้หมดก่อน เรื่องวันนี้พี่จะอธิบายให้ฟังตอนเย็น” กองทัพเอ่ยขึ้นเสียงดุเมื่อรดาวางช้อนในมือลงและยกแก้วน้ำขึ้นดื่มทั้งที่ข้าวต้มในชามพร่องลงไปยังไม่ถึงชามด้วยซ้ำ

“หนูอิ่มแล้วค่ะ”

“ข้าวต้มหนึ่งชามให้พลังงาน120แคลอรี พลังงานที่ร่างกายต้องการในหนึ่งวันคือ2000แคลอรี ที่ทานเข้าไปยังไม่ถึง60แคลอรีด้วยซ้ำ จะเอาแรงที่ไหนทำงาน แค่ใช้งอนพี่ก็หมดแล้วไหม” กองทัพพูดเสร็จก็เดินหายเข้าไปในครัวผ่านไป5นาทีก็เดินกลับมาพร้อมแก้วนมในมือ

“ทานนมให้หมดแก้ว ถ้าไม่อยากขึ้นไปคุยกับพี่บนห้องแทนการไปทำงานเช้านี้” คำสั่งที่เหมือนคำขู่ส่งสายตาดุแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ไปยังเด็กสาวที่นั่งหน้างอรออยู่ที่โต๊ะ

“หมดแล้วค่ะ พอใจหรือยังคะ..เจ้านาย” รดายกแก้วนมขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดและตามมาด้วยถ้อยคำประชดประชัน

“อ๊ะ! คุณจะทำอะไรคะ” ใบหน้าง้ำงอเอี้ยวหลบเมื่อมือหนายื่นมาจะสัมผัส

“กินเลอะเป็นเด็ก” นิ้วเรียวยาวปาดเช็ดคราบนมที่เปื้อนอยู่มุมปากออกอย่างเบามือ

“คราวหลังบอกก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูเช็ดเอง” รดาบอกออกไปเสียงอ่อย เมื่อได้รับการปฏิบัติที่อ่อนโยนจึงทำให้กำแพงป้องกันที่พึ่งสร้างขึ้นยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงค่อยๆ พังลงทีละนิด

“พี่เช็ดให้ก็ได้ ต่อให้กินเลอะแบบนี้ทุกวันพี่ก็จะเช็ดให้ทุกวัน”